Strapping Young Lad, 13 juni 2006, 013 Tilburg
Vandaag heb ik een beetje moeite met wakker worden maar daar zal snel verandering in komen want ik ga naar Strapping Young Lad. Vorig jaar zag ik ze nog op waldrock en dat was behoorlijk indrukwekkend. In het voorprogramma staan de hardcore gasten van het Duitse Maroon, dus ontwaken zal ik nog wel deze dag. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen een harde- en een zachte kant heeft. Strapping Young Lad is daar een erg goed voorbeeld van. De muziek bevat namelijk onwijze blastbeats en ander kabaal waarvan je zou denken dat dat niet mogelijk is om te produceren. Maar ook voor mooie dingen is plaats in de wereld van Devin Townsend.
Voordat het echter zo ver is, kunnen we dus eerst de band Maroon aan het werk zien. Het is nog niet echt druk in de zaal en daar de grote van de zaal is ingekort d.m.v. een gordijn, denk ik niet dat het heel erg druk zal worden. Dat deert de mannen van Maroon echter niet. Ze spelen alsof ze voor een stampvolle 013 staan. Zanger Andre Moraweck valt daarin het meeste op. Het van hot naar her rennen op het podium, het publiek aanmoedigen en opjutten en het aanranden van enkele bandleden zijn een aantal van zijn manieren om het publiek erbij te betrekken en de aandacht van het publiek vast te houden. Deze hardcore doper rochelt verder veelvuldig in de lucht. Daarna grijpt hij diezelfde rochels weer uit de lucht of zie je ze terechtkomen op een bandlid of op iemand, die toevallig vooraan staat. Muzikaal spelen deze gasten een behoorlijke pot hardcore. Deze slaat over op een gedeelte in het publiek waar leuke moshtaferelen zijn te aanschouwen ‘come on people start dancing!’.. Naast een aantal oude krakers worden er ook een aantal nummers van de nieuwe cd gespeeld. Deze klinken iets toegankelijker en melodieuzer en dat zou weleens een goede zet kunen zijn om de band nog wat meer bekendheid te geven. Ook al denk ik dat de echte hardcore-fan meer gecharmeerd zal zijn van het oudere werk.
Andre bedankt een aantal keren crew en Strapping Young Lad voor het feit dat ze konden spelen en vervolgens geeft hij een stripact weg. Het begint met een schoen, die naar de zijkant van het podium wordt geschopt. Vervolgens volgt schoen nummer twee en daarna gaat de broek uit onder het motto ‘Scream for my ass’, het t-shirt kan niet achterblijven natuurlijk en alleen in boxershort draaft hij als een bezetene over het podium. Vervolgens besluit hij om dit keer niet iemand van de band aan te randen maar de effectenbak van de gitarist. Tijdens het spelen van een solo, ziet hij de reet van Andre op en neer gaan boven zijn effectenbak. Vervolgens tilt hij de effectenbak op en duwt het effectenpedaal in zijn kruis en drukt d.m.v. zijn kruis, het pedaal op en neer. Deze act neemt een aantal minuten in beslag en is erg vermakelijk en na afloop hoor ik nog heel wat mensen om me heen napraten over de vermoedelijke beursheid van zijn kruis.
Tijdens de ombouwpauze krijgen we een relaxt achtergrondmuziekje te horen en je zou haast denken dat je op een gezellige borrel bent beland. De zaal druppelt toch nog wat voller en tegen de tijd dat de lichten uitgaan is het gezellig druk.
Het doek gaat open en de bandleden van Strapping Young Lad staan met hun rug naar ons toegekeerd. Op de achtergrond horen we een relaxt oosters muziekje. Dat muziekje verdwijnt echter steeds meer naar de achtergrond en een grote ruis komt daarvoor in de plaats: het is begonnen! Er wordt afgetrapt met het nummer Imperial van Aliën en deze deze gaat over in Skeksis. Er is geen ontkomen aan. In een wolk van rook walst deze orkaan alles plat. Daar is drumbeest Gene Hoglan natuurlijk voor een groot deel verantwoordelijk voor. Gene The Machine zit relaxt achter zijn drumkit (althans zo oogt het). Alsof hij relaxt naar de tv zit te kijken. Ondertussen knalt hij de ene na de andere bizarre beat de zaal in. De muziek van Strapping Young Lad is natuurlijk geen muziek, die je opzet wanneer je even relaxt achterover in je tuintje ligt te zonnen. De oudjes Aftermath, Relentless en het in tempo iets lager liggende Love (in intensiteit zeker niet onderdoend voor andere songs) worden gespeeld. Daarnaast behoorlijk wat van het binnenkort uit te komen nieuwe album The New Black. Daarvan worden o.a. Decimator, het al op internet te beluisteren You Suck ‘hey people you suck but not only you suck but we fucking suck’ gespeeld. Qua act een soort van Diana Ross and The Supremes achtige act waarin Devin, Diana speelt die iets voorzingt waarna de rest van The Supremes (de band) dit volmondig bevestigt door het naar de andere kant van de wereld te brullen. Het nieuwe Plyophony is een verademing tussen al dit bijzondere geweld en Far Beyond Metal ‘So you like your metal?’, is een mooie mix tussen Children Of Bodom en Rhapsody. Voor Strapping begrippen dus heel toegankelijk. De binnenkort uit te komen nieuwe songs klinken in kracht, muzikaliteit en strakheid net zo bizar als het oude werk. Dat Devin uniek is, bewijst hij eens te meer door te krijsen als een waanzinnige (menig blackmetalzanger zal daar jaloers op zijn) en zonder enige moeite over te schakelen op mooi zingen. Een echte Jekyll & Hyde dus.
De tegenstellingen tussen extreem en melodie binnen een song zijn verder uitgewerkt. Dat is althans mijn eerste indruk bij het horen van het nieuwe materiaal.
Sommige gitaarmelodieën zijn helaas wat minder goed te horen.
Indien er fatsoensrakkers aanwezig zouden zijn geweest en het ‘parental advisory explicit lyrics’ predikaat was nog niet uitgevonden, hadden deze snel naar huis gevlucht om dit snel in ‘orde’ te maken want de fucks zijn niet te tellen. Well fuck them! Over bloemetjes en bijtjes wordt namelijk niet gezongen. Hoewel? In de wereld van Devin ‘Devil’ Townsend is alles mogelijk. De boodschap moge duidelijk zijn: de apocalypse is nabij en de band, die de soundtrack hiervoor mag afleveren, is Strapping Young Lad. Indrukwekkend, onvoorspelbaar en totaal vernietigend of zoals een vriend van me het omschreef: muzikaal machtsvertoon!
Links: