Steak Number 8, Raketkanon en Onmens in Antwerpen
5 juli 2016, Openluchttheater Rivierenhof, Antwerpen
Elke zomer biedt het Rivierenhof in Antwerpen onderdak aan de mooiste concertlocatie van Vlaanderen: het Openluchttheater. Op dinsdag 5 juli waagde de organisatie voor het eerst sinds mensenheugenis aan het zwaardere werk. Steak Number 8, Raketkanon en Onmens hadden de eer om de feeërieke sfeer van het OLT aan flarden te spelen. Uw dienaar was erbij en zag dat het heel erg goed was.
Onmens bijt de spits af en kan dankzij een grote Oost-Vlaamse fanclub rekenen op een enthousiast en hyperactief publiek. Meteen is de eerste moshpit van de avond een feit, iets wat ze in het Openluchttheater duidelijk niet gewend zijn. De chaotische elektronoise van Onmens -denk beats voorzien van wild gitaarspel en nerveuze screams- is me echter iets te wisselvallig. Soms lijkt het gewoon op een willekeurig bij elkaar gesmeten hoopje muzikale afdankertjes, maar naar het einde toe wordt het geheel steeds leuker, worden de screams overtuigender en heb je zin om lekker mee te gabberen op het slotnummer. Al bij al een geslaagde opwarmer.
Iets voor negen weerklinkt plots ‘de Befkapoen’ van Alex Verdi in het Openluchttheater. Een welgemeende fuck you van Raketkanon naar alle muzikale conventies, waarna ze welgeteld vijftien seconden nodig hebben om het aanwezige publiek plat te spelen en voor zanger Pieter-Paul Devos om in het publiek te springen, dat hem (letterlijk) op handen draagt. De energie die uitgaat van Raketkanon dwingt alles en iedereen tot bewegen. De waanzinnig chaotische en toch retestrakke groep toont waarom zijn opmars de laatste jaar stijl omhoog is gegaan. Opvallend is ook dat heel wat van hun nummers deels meegebruld worden door het publiek, al blijft het me een raadsel waar nummers als Herman, Judith en het tragere, ingetogenere Anna over gaan.
Een trip van begin tot eind dit optreden van Raketkanon, met als ultieme hoogtepunt de duik van Pieter-Paul Devos in de fontein van het OLT, waarna hij drijfnat opnieuw begint te crowdsurfen. Geen groep in Vlaanderen die zijn bandnaam zo waar maakt als Raketkanon, geen groep die zo’n energie en chaos combineert met gevarieerde, steenharde en fantastische songs. Raketkanon had gerust deze show kunnen headlinen en iedereen was tevreden naar huis geweest, maar het hoogtepunt van de avond moest er nog aan beginnen (en dan heb ik het niet over de tweede passage van Alex Verdi en zijn Befkapoen).
Het optreden van Steak Number 8 laat zich in één woord samenvatten: meeslepend (al komen steengoed en bikkelhard ook in aanmerking). Terwijl de ondergaande zon de troeven van het OLT extra in de verf zet, grijpen de Kortrijkzanen je naar je nekvel om je niet meer los te maken. Telkens opnieuw wordt er geduldig opgebouwd naar een vulkaanuitbarsting van loodzware riffs, vermorzelende drums en ongelooflijk intense vocalen. Steak Number 8 laat weinig tot geen gaten vallen, waardoor het publiek geen kans krijgt om uit te rusten en de moshpit telkens opnieuw losbarst, met als hoogtepunt een heuse wall of death.
Het is indrukwekkend met welke cool het nog steeds zeer jonge viertal zijn nummers brengt. Zowel de nieuwkomers van Kosmokoma als The Sea is Dying van het zeven(!) jaar oude When the Candle Dies Out klinken helemaal af. Het perfecte geluid van het OLT draagt hier in grote mate aan bij, elke riff, elke basnoot en elke drumslag komt (van achter mijn oordoppen) perfect tot zijn recht. Ook het vocale werk van Brent Vanneste moet vermeld worden, de laatste jaren is hij uitgegroeid tot een veelzijdige zanger en geeft hij een extra dimensie aan Steak Number 8. Hoogtepunt is voor mij het totaal onverwachte bisnummer, een zwaarmetalen versie van O Fortuna, maar dan met de bezeten vocalen van Vanneste. Het resultaat past geweldig in het Openluchttheater en blijft nog lang door mijn hoofd spoken.
Deze onvergetelijke avond in een grotendeels uitverkocht Openluchttheater bewijst dat wanneer alternatieve locaties gekozen worden voor metal, het publiek volgt. Hopelijk krijgt het zwaardere werk ook volgende zomer een kans in het Rivierenhof (Amenra iemand?).
Met dank aan Nathalie van Loock voor de prachtige foto’s.
Links: