Spartan, Septicflesh en Moonspell in Haarlem
Vrijdag 13 maart 2015, Patronaat
Ter ondersteuning van het nieuwe album Extinct, trekt het Portugese Moonspell Europa door met in het kielzog de Grieken van Septicflesh die daarmee gelijk nog even hun laatste album Titan kunnen promoten. Met twee bands uit landen die we tot de zwakke broeders van de eurozone kunnen rekenen, liggen politieke grappen voor de hand en dat weet Moonspell-zanger Fernando Ribeiro zelf ook: ‘Please buy our album. We’re Portugese, we need it’, zegt hij tijdens het optreden.
Voor het zover is opent eerst het Nederlandse Spartan de avond. Daarmee zijn de Haarlemmers aan de vroege kant waardoor namens Zware Metalen alleen de al aanwezige fotograaf Vitus Frank twee nummers kan meepakken. Hij hoort toegankelijke melodieuze deathmetal. Zanger Jeff speelt tijdens de instrumentale stukken enthousiast gitaar mee op zijn microfoonstandaard. Hoewel de zaal nog zeker niet vol is, kan Spartan op een positieve respons rekenen van het thuispubliek. Dat maakt een kort optreden van 25 minuten als openingsact toch de moeite waard.
Pas tijdens het optreden van Septicflesh begint Patronaat goed vol te lopen. De Grieken zetten een goede show neer die helaas nergens écht sprankelend wordt. Dat heeft deels te maken met de podiumuitstraling van de band. De gitaristen Christos Antoniou en Sotiris Anunnaki V voeren als zoutpilaren hun taak uit en maken vrijwel geen interactie met het publiek. Bandleider Seth Siro Anton heeft wel de looks van een bandleider maar niet het charisma. De mooiboy doet bovendien zo vaak zijn haar weer in model dat hij veel drukker lijkt te zijn met zijn voorkomen dan met het zoeken naar het heilige vuur.
Een muzikale makke bij Septicflesh is verder dat alle geluidseffecten direct van tape afkomstig zijn. Op de platen bedient Christos Antoniou de toetsen maar live wordt dat lastig. Een inhuurkracht zou echter wel de totale bandperformance ten goede komen.
Genoeg gezeurd nu, want het optreden van Septicflesh mag er best zijn. Nummers als A Great Mass of Death, Titan, Prototype, The Vampire from Nazareth, Lovecraft’s Death, Anubis en Prometheus gaan erin als koek. De symfonische blackmetal van de vier mannen is afwisselend genoeg en klinkt als een klok. Als het concert is afgelopen worden de bezoekers nog voorgesteld aan de nieuwe drummer: Kerim ‘Krimh’ Lechner, van voorheen Decapitated, en die vorig jaar nog openlijk solliciteerde bij Slipknot.
Muzikaal is Septicflesh misschien wel interessanter en relevanter dan hoofdact Moonspell. Het muzikale nalatenschap van de gothicmetalband is namelijk al bepaald. De eerste twee albums, Wolfheart uit 1995 en Irreligious uit 1996, steken met kop en schouders boven de rest uit. Grof gezegd is het twee uur wachten totdat de klassiekers van deze platen voorbij komen. Zanger Fernando Ribeiro weet dat ook en bedankt het publiek bij voorbaat al om het geduld om andere nummers aan te horen.
En terecht, want op de negen (!) platen die na Irreligious zijn verschenen staat heus wel fraai werk. Moonspell brengt het allemaal soepel en overtuigend en komt daarmee beter voor de dag dan de Griekse collega’s. Hier staat namelijk wél een band op het podium met een geboren frontman aan het roer. Ribeiro gaat als een donker geklede Joe Cocker op in de muziek en maalt niet om een haartje dat niet op z’n plek zit.
Moonspell start met de eerste twee nummers van de nieuwe plaat, Breathe (Untill We Are No More) en Extinct, voordat de gouwe ouwen Opium, Awake! en …of Dream and Drama (Midnight Ride) uit de mottenballen worden gehaald. De agressievere zangstukken van Ribeiro lijken op het begin van de avond nergens op maar hij herstelt zich snel. De zaal reageert een stuk beter op de veel toegankelijkere tracks van de Moonspell dus de sfeer zit er al snel goed in.
Op de setlist is een goede balans tussen langzame en snellere stukken gevonden, al is er door alle aandacht voor de eerste twee en het laatste album vrijwel geen plek voor werk uit andere periodes van de band. Een hoogtepunt is het voor Ribeiro’s zoon geschreven The Future is Dark waarbij gitarist Ricardo Amorim niet alleen in de spotlight maar ook in de kunstsneeuw komt te staan.
Vanaf Mephisto gaat de avond naar een einde. Vampiria wordt heerlijk log ingezet en daarna is er ruimte voor vrolijkheid en dans als de folktrack Ataegina voorbij komt. Het machtige Alma Mater vormt het einde van de reguliere set en de band keert terug met Wolfshade (A Werewolf Masquerade) voordat er wordt afgesloten met het na bijna twintig jaar nog steeds indrukwekkende Full Moon Madness dat zo fraai wordt geïntroduceerd met wolvengehuil van de zanger.
Setlist Moonspell:
- Breathe (Untill We Are No More)
- Extinct
- Opium
- Awake!
- …of Dream and Drama (Midnight Ride)
- Medusalem
- The Last of Us
- Domina
- Nocturna
- Malignia
- Funeral Bloom
- The Future is Dark
- Mephisto
- Vampiria
- Ataegina
- Alma Mater
- Wolfshade (A Werewolf Masquerade)
- Full Moon Madness
Foto’s: Vitus Frank
Links: