Sonata Arctica, Symphorce, Machine Men – 09-09-2005, Willem 2 – Den Bosch
Op de tweede avond van hun gezamenlijke tournee door Europa, doet het trio bands Sonata Arctica, Symphorce en Machine Men de Willem 2 in Den Bosch aan, na de avond ervoor de tour geopend te hebben in Hamburg. Het beregezellige zaaltje in de Brabantse hoofdstad doet deze avond uitstekend dienst als alternatieve sauna en in de loop van de avond blijken niet alleen bezoekers (bijna) te bezwijken van de hitte. Alvorens ik de zaal binnentreed, valt de gemiddelde leeftijd van de bezoekers mij op. Angstvallig wacht ik het moment af dat ik door één of andere zestienjarige blaag wordt aangesproken met ouwe lul of opa, maar mijn sobere leefwijze en dientengevolge jeugdige uiterlijk besparen mij dit beschamende ritueel… .
De avond wordt op verdienstelijke wijze geopend door het uit Finland afkomstige Machine Men. Deze voormalige Iron Maiden-coverband doet geen enkele moeite hun belangrijkste invloed te verbergen en stort een half uur lang hun melodieuze metal uit over het binnendruppelende publiek. Helaas is de sound een beetje “kaal” en staan de gitaren wat te zacht, waardoor de op zich aardige melodieën niet echt goed uit de verf komen. Daarentegen zijn de baslijnen van viersnarenplukker Eero wel goed verstaanbaar, en da’s weer eens wat anders dan de eeuwige monotone basdreun die je tijdens live concerten vaak overvalt. De zes nummers die de heren ons voorschotelen worden keurig verdeeld over de twee inmiddels uitgebrachte albums Scars & Wounds en het onlangs verschenen Elegies. Persoonlijk hoop ik dat de heren zich in de toekomst door gaan ontwikkelen en een eigen gezicht gaan aanmeten, anders voorzie ik een weinig benijdenswaardig bestaan in de marge. Leuk optreden.
Van het navolgende Symphorce ken ik eerlijk gezegd niet zo gek veel werk, en dat wil ik naar aanleiding van dit optreden ook graag zo houden. De band komt langs om haar hagelnieuwe album Godspeed te promoten en gemeten naar het gejuich van het publiek na elk nummer is men daar bijzonder goed in geslaagd. Waar men het “sym”-gedeelte uit de bandnaam vandaan haalt is me een raadsel, of het moet de sympathieke uitstraling zijn van frontman Andy B. Franck, het “phorce”-gedeelte is al vrij snel duidelijk. De heren gooien vanaf het eerste moment de beuk er in, en vooral (en wat mij betreft alleen) de hartverwarmende presentatie van zanger Franck is voldoende om het piepjonge en kritiekloze publiek naar het kookpunt te brengen. Dat deze brulboei, die ook bij Brainstorm de microfoon hanteert, reeds na het derde nummer uitgeput naar adem staat te happen en na elk nummer stomverbaasd de zaal inkijkt naar de dolenthousiaste publieksreakties, verhoogt de sympathie van het publiek voor het vijftal alleen maar. Deze pur sang frontman weet in z’n eentje de sfeer op te krikken tot “headliner”-niveau, wat helaas niet te danken is aan de gezichtsloze, van clichés doordrenkte muziek die het vijftal ons voorschotelt. Gelukkig voor onze oosterburen ben ik zo ongeveer de enige aanwezige die het gebodene met de nodige scepsis ontvangt.
Gemeten naar het aantal t-shirts in het publiek is er deze avond maar één band die de status van headliner mag dragen, namelijk Sonata Arctica. Uiteraard opent het gezelschap uit het land van de duizend meren en de honderdduizend metalbands met Misplaced en Blinded No More van de recente CD Reckoning Night. Waar ik me als azijnzeikende criticus al snel aan irriteer is de arrogante presentatie van zanger Tony Kakko. Er kan bij dit heerschap geen lachje vanaf en dat irriteert mij als sfeergevoelig persoon behoorlijk. Gelukkig lijden ’s mans vocale prestaties hier niet onder, daar deze gelijkevenredig de albumprestaties werkelijk subliem zijn. Genieten doe ik ook en vooral van de jarige en vanwege dit feit vier maal toegezongen gitarist Jani Liimatainen, die in tegenstelling tot Kakko wél spelvreugde uitstraalt, en van drummer Tommy Portimo, de stille (nou ja) kracht van het gezelschap, die de soms halsbrekende tempo’s superstrak aan elkaar trommelt.
Vanzelfsprekend worden naast het nieuwe werk ook de oudere albums niet vergeten. Met vier uitstekende studioalbums op het conto wordt het voor onze ijskonijnen zo langzamerhand een bikkelharde strijd om nummers te schrappen, maar met o.a. mijn persoonlijke favorieten Victoria’s Secret, Weballergy en The Cage kan mijn avond niet stuk. Zelfs debuutschijf Ecliptica, uit 1999 alweer, wordt niet vergeten met het zeikerige Replica en My Land. Zeer verrassend komt men uit de hoek met non-album track Dream Thieves, dat op de Broken-single terug te vinden is, terwijl het probleem van “te veel goede nummers in te weinig speeltijd” wordt opgelost met een medley waarin we stukjes voorgeschoteld krijgen van The Power Of One, Destruction Preventer, Picturing The Past, Revontulet, Peacemaker, False News Travels Fast, Land Of The Free, The Ruins Of My Life en White Pearl, Black Oceans. Erg leuk visueel aspect is het draagbare keyboard waar toetsenist Henrik Klingenberg op speelt. Op deze manier kunnen we ook eens de vingervlugheid van een keyboarder bewonderen.
Als na de toegiften, die bestaan uit eerder genoemde medley, Last Drop Falls, Don’t Say A Word en The Cage, het tropisch avondje ten einde komt is de band volledig uitgeput en het zou me niets verbazen mocht Jani Liimatainen backstage nog een kwartier aan de zuurstof hebben gelegen. In ieder geval kan het publiek moe maar voldaan huiswaarts keren.
Rest mij nog de organisatie een pluim te geven voor het tegen het einde van het concert verstrekken van flessen water aan de voorste rijen van het publiek, dat door de bloedverziekende benauwdheid in de zaal inmiddels de uitputting nabij is. Hulde hiervoor!!! Ook hulde voor de DJ van deze avond, die de pauzes zeer aangenaam aan elkaar draaide met LP’s (!!!) van Saxon, Dio, Priest, Maiden, Savatage en nog veel meer van deze heerlijke klassieke metal.
Speciale dank ben ik verschuldigd aan fotograaf Jan Mulders voor het schieten van de foto’s in dit verslag en het belangeloos aan mij verstrekken ervan. Nogmaals hartstikke bedankt Jan, en tot een volgende keer.