Shape Of Despair, Fen en Clouds

Een speciale avond zou het sowieso gaan worden. Een exclusieve show van het Finse Shape of Despair (een band die sowieso bijna nooit live te zien is) én de release van de nieuwe Clouds… Dat het zich allemaal afspeelde in de Boston Music Room in Londen, dat kon ons niet schelen. Integendeel, het perfecte excuus om door de buis naar de andere kant van het water te schieten. Met dank aan Koning Filip.

 

 

Ik kon het bijna niet geloven. Plots stond daar op het podium Daniel Neagoe, de Roemeen met een van de meest indrukwekkende grafgrunts ter wereld. Aan zijn zijde onder andere Déhà (Imber Luminis) en Kostas Panagiotou (Pantheist), maar ook ene Anders Eek (van Funeral inderdaad) zat aan de drums! En daar sta je dan. Alsof ik nog iets meer nodig had dan de begintonen van You Went So Silent om volledig overstag te gaan. Ook van het nieuwe album kwam er meer dan één nummer, zoals het pakkende How Can I Be There. De adembenemende overgangen van uiterst breekbare en doorleefde sentimentaliteit naar diepe funeral doom wisten meer dan één toehoorder tot tranen toe te bewegen. Wat een zalige droevenis, wat een oprechte performance. Mo-nu-men-taal sterk.

 

Van Fen ben ik nooit een enorme fan geweest, maar als je de kans krijgt om de heren te zien, dan doe je dat gewoon. Frank & Frank hadden hun nieuwe drummer bij en brachten een mix van post-black, pure black en een vorm van pagan metal. De lange odes aan de Britse natuur en landschappen vol sfeervolle symboliek, vielen als vanzelfsprekend in de smaak tijdens deze thuismatch. Persoonlijk vond ik het wat te veel opbouw door middel van subgenres, te veel collage en te weinig rode draad. Qua overtuiging viel er in ieder geval niets op te merken, Fen speelde alsof het zijn laatste optreden betrof.

Shape of Despair, één van de allerbelangrijkste funeraldoombands, treedt maar zelden op. Het was dan ook een behoorlijk unieke gebeurtenis, met een volledig volle zaal. Clouds-zanger Daniel Neagoe zat hier aan de drums en Chris Davies stond in voor de live viool (de naam ontsnapt me even). Met nummers als Angels of Distress, …to Live for My Death en Monotony Fields zoog de band de zaal volledig leeg, en liet alles en iedereen murw achter. Ook de cleane zang van Natalie Koskinen (die in het begin niet altijd even toonvast was) groeide qua intensiteit, en zorgde voor een extra dimensie in de specifieke trance die de aanslepende funeral doom teweeg brengt. Zelfs de security kreeg het moeilijk en begon al wiegend met het hoofd de grond op te zoeken. Heerlijk.

 

Een memorabele avond dus, waar een pak bekende gezichten uit de funeraldoomwereld op afkwamen. Hopelijk staat de naam Clouds nu voor velen definitief in het rijtje van de beste funeraldoommetalbands en is dit het begin van internationale erkenning. Funeral doom metal leeft, hoe ironisch dat ook moge klinken.

Link:

Boston Music Room