Satyricon, Keep of Kalessin, Insomnium – 23 september 2006, Melkweg Amsterdam
Satyricon heeft niets te klagen gehad wat betreft aandacht op Zwaremetalen de afgelopen maanden. Verscheidene nieuwsberichten, een albumrecensie van het onlangs verschenen Now, Diabolical, een interview met drummer Frost en hier en daar een review van een festivaloptreden. Het enige wat er eigenlijk aan ontbrak was een review van de echte Europese tour.
Afgelopen weekend was het dan zover. Na ruim drie jaar deed de band eindelijk weer Nederland aan. Vergezeld door de landgenoten van Keep of Kalessin en het Finse Insomnium waren Utrecht en Rotterdam als eerste aan de beurt. Op de zaterdag stond de kleine zaal van de Melkweg op het programma en Joris en Arjan waren hierbij.
Insomnium
Aan Imsomnium was het de eer om de avond af te trappen. In tegenstelling tot de berichten over het optreden in Utrecht had de Finse band hier wel een erg goed geluid. De muziek van Imsomnium is het beste te omschrijven als melodische death, geïnspireerd door Opeth maar ook door Moonspell, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de gitaristen ook beïnvloed zijn door Iron Maiden.
De band speelde een goed optreden dat eigenlijk al vanaf de eerste minuut strak was. Helaas kende de band een gebrek aan afwisseling, en zo begon de band me na een paar nummers toch lichtelijk te vervelen. Toch heeft Imsomnium op mij geen slechte indruk achter gelaten. De reacties op het optreden waren wisselend. Het publiek spaarde hun enthousiasme voor de twee bands die nog moesten komen. Ik denk dan ook dat er beter een band had kunnen staan die qua stijl meer bij Satyricon past. (Arjan)
Keep of Kalessin
Hoge verwachtingen had ik van de band met gitarist Obsidian C (die tevens later de avond als sessiegitarist van Satyricon aan de bak moest) genaamd Keep of Kalessin. Nog niet eerder heb ik de band live kunnen zien. Omdat de albums Agnen, Reclaim en vooral het onlangs verschenen Armada flinke indruk op me gemaakt hebben was ik dus vreselijk benieuwd hoe ze hun nummers live zouden brengen.
Overdonderd werd ik, vanaf de eerste seconde. Niet vanwege de presentatie, maar het geluid. Vooral de eerste minuten van het openingsnummer The wealth of darkness waren bizar slecht, geen enkel instrument leek goed afgesteld, tot mijn grote teleurstelling. Drums waren veel te hard, zang was bijna onhoorbaar en het bass-en gitaarwerk leek helemaal nergens op. Gelukkig herstelde het geluid zich naarmate het optreden vorderde naar een acceptabel niveau, hoewel er nog steeds spreekwoordelijk niet over naar huis te schrijven viel.
Van elk bovengenoemd album kwam wel iets voorbij. Vooral de nummers Crown of Kings en Come Damnation waren erg fijn om te horen. Helaas liet de band bij Come Damnation af en toe een steekje vallen en klinkt de stem van Thebon niet zoals die van Atilla (die destijds bandlid van Keep of Kalessin was). Gelukkig heeft het nummer verder alles in zich om geweldig te zijn.
Wat ik het meest jammer vond is dat het optreden zo kort leek te duren. Ik begon naar gevoel net goed warm te draaien, waarna het plots afgelopen leek te zijn. Keep of Kalessin voldeed achteraf gezien dus niet aan mijn grote verwachtingen helaas, hoewel ik er toch erg goed van heb kunnen genieten.
(Joris)
Satyricon
Ik kan me het optreden van Satyricon, wat in 2003 in dezelfde zaal plaatsvond nog goed herinneren. Hoewel het de Volcano-tour was kwamen er die avond heel veel nummers van mijn favoriete album Rebel Extravaganza voorbij. Ik was zo overdonderd door het optreden dat ik het nog steeds als mijn favoriete optreden wat ik ooit gezien heb beschouw.
Nu zijn we dus drie jaar en een nieuw album verder. Zoals ik in de review al schreef hebben de nummers van het nieuwe album Now, Diabolical de potentie om live erg sterk en goed uit de verf te komen. De band begon dan ook, op een podium dat naast Frost‘s enorme drumstel gevuld was met kandelaars met zwarte kaarsen, met het nummer The Pentagram Burns van hetzelfde album. De band stond vol zelfvertrouwen op het podium en kwam heel sterk over. Ook het geluid was wonderbaarlijk veel beter afgesteld dan van hun voorgangers Keep of Kalessin, zelfs het geluid van sessiegitarist Obsidian C, wat ik toch vrij bizar vond.
Het publiek reageerde zo goed op de muziek, met onder andere natuurlijk de onvermijdelijke pits, dat zelfs frontman Satyr erg onder de indruk was. Veel nummers van het nieuwe album zoals onder andere K.I.N.G., Now Diabolical en The Rite of Our Cross kwamen voorbij en het publiek pikte het met vol enthousiasme op. Ik moet ook toegeven dat het live allemaal erg goed op me overkwam.
Gelukkig hield de band het niet bij nieuwe nummers alleen. Zo kwamen bijvoorbeeld ook oudjes voorbij zoals Walk the Path of Sorrow en Dominions of Satyricon. Mijn avond kon niet meer stuk toen mijn favoriete nummer Filthgrinder voorbij kwam, op volle snelheid zwiepte dit snelle en vooral agressieve nummer het vermoeid-rakende publiek en mij nogmaals op. Jammer vond ik wel dat dit het enige nummer was van het album Rebel Extravaganza dat de band die avond speelde.
Na het optreden kwam de band tot twee keer aan toe terug voor een toegift. De eerste toegift beviel me nog het meest, de band speelde namelijk Raining Blood van Slayer. Later kwam de band nog eens terug om natuurlijk Mother North te spelen, een optreden van Satyricon lijkt namelijk niet compleet zonder dit nummer als toegift.
Na het optreden druppelde de goed-gevulde zaal weer snel leeg en ging ik ook naar huis, in de roes van een geweldige avond. Hoewel het me drie jaar terug toch beter beviel was dit toch een avond om niet te vergeten.
(Joris)
links: