Salt The Wound, The Bridal Procession & Solitary Fall
Donderdag 25 september, Dock 03, Hendrik Ido Ambacht
Het is donderdagavond 25 september als ik me voor een show naar Hendrik Ido Ambacht begeef.
Hendrik Ido Ambacht is een plaatsje, of zeg eerder, gehuchtje tussen Rotterdam en Dordrecht en bevat naast de menig weilanden en koeien ook een redelijk tot groot jongerencentrum.
Hier zullen vanavond het Nederlandse Solitary Fall, het Franse The Bridal Procession en het Amerikaanse Salt The Wound hun takkeherrie ten gehore brengen.
Aan de jonge honden van Solitary Fall de eer om vanavond de show te openen.
Naar horen zeggen heeft de bassist de gehele show op touwtjes gezet, en ik wil toch niet onvermeld laten dat ik respect heb voor mensen die zulke shows op weten en op durven te zetten!
Dan maar naar de muziek, en dat wordt een lastige want eigenlijk weet ik nog niet zo goed wat ik moet vinden van deze band.
Live deden ze het aardig en vielen vooral de drummer en zanger erg op, ergens miste er wel iets waardoor ik niet lang mijn aandacht erbij kon houden.
Het was voor mij na 3/4 nummers dan ook al snel teveel en dan doe je naar mijn idee toch iets verkeerd.
Misschien lag het aan de ontbrekende podium-act waardoor de band geen enthousiasme uitstraalde, of lag het toch aan de vrij standaard opbouw en weinig afwisseling van ieder nummer.
Ik denk zeker dat de band potentie heeft maar dan moeten er her en der toch wat dingetjes gaan veranderen.
Een tip is misschien ook wel om in het vervolg als support act niet zo lang te spelen, zo hou je de aandacht van het publiek veel makkelijker vast.
Na een veel te lange ombouwpauze (lees: 3 kwartier, oorzaak: bier over lichttafel) is het de beurt aan het Franse The Bridal Procession.
Ik was van te voren erg enthousiast over deze band en kon daarom ook niet wachten ze een keer live te mogen aanschouwen.
Toch blijft het moeilijk om lichtelijk geïrriteerd naar een show te moeten kijken (de lichten deden het nog na het voorval dus gooi de band gewoon eerder het podium op!) maar heb me daar even als een grote jongen overheen weten te tillen.
Helaas was het lichttafereel niet het enige waar de band mee te kampen had vanavond, het geluid was ook erg ondermaats waardoor de gitaar partijen de eerste paar nummers niet tot nauwlijks te horen waren.
Echter een voordeel voor de bassist die wel loeihard in de mix stond en konden we daarom ook eens de partijen van een vaak ondergewaardeerde muzikant volgen.
Het duurde mij echter wat te lang en na een paar aanwijzingen voor de heer achter de geluidstafel trok het geluid lichtelijk bij.
Hierdoor was goed te horen dat de band een paar sterke muzikanten bevat die prima weten hoe en wat ze moeten spelen.
De brute black/death metal met hier en daar wat hardcore invloeden werden prima uitgevoerd en ik betrapte ze op weinig foutjes.
Helaas waren deze Parijzenaren toch iets te druk met hun spel bezig waardoor de podiumpresentatie wel weer wat tegen viel.
Dan begin je je toch af te vragen wat zwaarder weegt, een vette act of een strakke show neerzetten.
Geef mij maar beide maar dat zat er vanavond helaas niet in, toch blijft de band zeker de moeite waard om in de gaten te houden.
‘When I’m awake and dreaming, when life has lost all meaning, when my nerves stopped continue to feeling, my only comfort are these gloves’ is een zin die iedereen wel bijstaat die ooit de laatste album van deze Amerikanen heeft geluisterd. Dit stukje is de brug die wordt gelegd naar de brute death metal inclusief vele blastbeats naar de hardcore die veel moshkids graag horen.
Salt The Wound weet die brug sinds 2001 al stevig vast te houden en bewees dat dit jaar met hun eerste album Carnal Repercussions.
Een album die boordevol staat met zogenoemde deathcore klappers en waaraan de band een zware opdracht heeft om live uit te mogen voeren.
Vanavond was die test voor het Nederlands publiek. Een uiteindelijk redelijk geslaagde test naar mijn idee.
De band leek er zin in te hebben en ook het publiek kon de voetjes niet stil houden op de eerste noten van deze band.
Waarschijnlijk had de band door het uitgelopen schema wat haast en had daarom tussen de nummers door wat minder te zeggen.
Ook de nummers zelf leken op een iets hoger tempo gespeeld te worden waardoor er regelmatig wat foutjes te bekennen waren.
Maargoed als compleet Hendrik Ido Ambacht, ondanks de wat mindere momenten, door blijft feesten doe je naar mijn idee toch wel weer iets goed.
Mede door het iets verbeterde geluid klonk de band vol, bruut en zwaar.
Natuurlijk werd er vooral uit de nieuwe doos gegrepen qua nummers betreft.
Helaas moest ik het laatste nummer (ik verwacht Peas And Carrots) missen vanwege het halen van de bus maar vertrok met een voldaan gevoel richting huis en volgens mij was ik niet de enige.
Wat mij toch wel het meeste opviel aan de hele avond waren de type mensen en het leeftijd gehalte.
Normaal verwacht je (oudere) metalheads die komen headbangen op alles wat met blastbeats te maken heeft maar vanavond lag dat toch even anders.
Veel jonge kids, zowel dames als heren die ofwel het zogenoemde emo stijltje of het zogenoemde hardcorekid stijltje droegen.
Opvallend, maar ik vind het prachtig, de nieuwe generatie komt op en ik heb er alles behalve problemen mee!