Tussen alle festivaloptredens door vinden bands ook nog tijd om clubshows te doen. Vandaag zijn de Australische rockers van Wolfmother aanwezig in de Amsterdamse Paradiso. Bijna twintig jaar nadat hun seminale, zelfgetitelde album uitkwam staat die plaat weer centraal deze avond. Als support hebben ze het Engelse Asomvel mee op sleeptouw genomen, een band die we inmiddels kennen als een stevige beukmachine. Samen staan ze garant voor swingend gitaarwerk en een zaal vol energie. Redacteur Ruben daalde af naar de Nederlandse hoofdstad om het mee te maken en verslag te doen van deze avond.
Voor mensen van buiten de randstad zijn de Amsterdamse concertzalen doorgaans geen aantrekkelijke bestemming. Want het openbaar vervoer blijft duur en hoewel de website van Paradiso zegt dat parkeren bij de RAI zes euro per dag kost, bleek dat toch zes euro per uur te zijn. Een prijzig uitstapje vanuit de provincie dus, maar de prachtige zaal van Paradiso en het muzikale aanbod van vanavond maakt veel goed.
Voor de derde keer in twaalf maanden kan ik verslag doen van de supportact Asomvel. Vanavond spelen ze hun kortste set tot nu toe, met maar zeven nummers, en dat smaakt eigenlijk naar meer. Hun meest recente plaat Born to Rock ‘n’ Roll, dat vorig jaar uitkwam, was een hoogstandje binnen het genre en daar hadden we graag meer van gehoord. Dan spreek ik voor de mensen die de moeite hadden genomen op tijd aanwezig te zijn, want het is dungezaaid met het huidige publiek.
Na de inmiddels vaste openers Louder & Louder en Born to Rock ‘n’ Roll weten ze ondanks de korte speeltijd ook nieuwe singles If It’s Too Loud, You’re Too Old en Light ‘Em Up te spelen. Ook deze nummers houden het niveau vast dat we inmiddels van de Engelsen gewend zijn. Hoog tempo, dampende, zwetende hard rock met makkelijk mee te brullen refreinen. De familie Robinson weet hier wederom een energieke show neer te zetten en dat we er niet genoeg van hebben gekregen is het grootste compliment dat ze kunnen krijgen.
Asomvel is nog maar net van het podium afgestapt of de zaal begint vol te stromen met een verrassend jong publiek dat hier duidelijk alleen voor hoofdact Wolfmother is gekomen. Die hebben een uitstekend voorprogramma moeten missen, maar ze zijn alsnog opgeladen voor de riffmachine rondom frontman Andrew Stockdale. In een kwartier is het podium omgebouwd voor de Australiërs, dus de aanwezigen mogen in de nu toch wel stampvolle zaal een extra vijftien minuten wachten tot de band begint. Dan had ik toch graag gezien dat de support act nog twee nummers meer speelde.
Na de wachttijd wandelt de driekoppige formatie op hun dooie gemak het podium op en begint Dimension uit de speakers te vloeien. Het zelfgetitelde album is nu bijna twintig jaar oud en daar worden negen nummer van gespeeld vanavond. Het is even gek opkijken door de kledij van drummer Christian Condon, die in niks anders dan een bowlcut en een losse tuinbroek achter de trommels plaatsneemt, maar het is al gauw Stockdale die met zij kopstem de aandacht opeist. Na New Moon Rising moet het dak er al af van de frontman en spelen ze de bekende hit Woman. dat laat dit publiek niet zomaar aan zich voorbij gaan en de jonge toeschouwers beginnen gretig te stuiteren. Ik mag dan ver van huis zijn, maar dit doet me erg denken aan de knuffelpits in de Groningse Vera. De oude vloer veert flink wat centimeters mee met de ontketende massa.
Bij Apple Tree willen de duidelijk onervaren aanwezigen iets wat op een circlepit moet lijken beginnen, maar daar zijn de meesten niet mee bekend en dus is het toch maar weer op dezelfde plek op-en-neer bewegen. Die energie stopt de rest van de avond niet en wordt naarmate het concert vordert alleen maar meer. De eerste crowdsurfer gaat de lucht in en belandt op het podium, wat tot meerdere stagedivers leidt. De vrouwelijke podiumbeklimmers pakken graag hun moment door Stockdale te zoenen, die op zijn beurt onverstoord doorspeelt. Geen noot laten vallen ondanks al die afleiding; wat een wereldartiest.
Als we bij Rock’n’Roll Survivor zijn aangekomen lijkt het grachtengordelgeweld bijna op een echte pit. Het kan de alcohol niet zijn, want al het bier ligt op de vloer. Toch kan er nog een schepje bovenop, want bij de aankondiging van het laatste nummer Joker & the Thief komt ook achterin de zaal in beweging, waardoor de hele vloer een hossende massa wordt. Het zou een waardige afsluiter zijn van een avond vol riffs en rauwdouwen, maar de Australiërs zijn nog niet klaar.
Iedere artiest in het genre zal het wel voelen als een plicht na het overlijden van Ozzy Osbourne, en dus speelt ook Wolfmother als toegift een cover van Black Sabbath’s Paranoid. Mocht het publiek nog niet alles hebben gegeven, verandert de zaal nu helemaal in een gekkenhuis. De daadwerkelijke afsluiter Rock and Roll komt daarna nauwelijks meer binnen. Al komt ook de Led Zeppelin cover goed uit de verf.
Plakkend van het zweet en het bier, en met zere tenen omdat die meermaals het volle gewicht van een springende volwassen kerel hebben moeten opvangen, stroomt de zaal langzaam weer leeg. Wolfmother is misschien niet de eerste naam waar je aan denkt bij een avond vol scherp gitaarwerk en een stampende volle zaal, maar de concerten van deze band zijn zeker een bezoek waard.
Datum en locatie
8 augustus 2025, Paradiso, Amsterdam
Link: