Red Fang, Black Tusk + support in Podium Asteriks, Leeuwarden
20 april 2012
Voordeel voor de Nederlandse en Belgische stoner-, doom-, black metal- en psychedelische rockliefhebber die niet op het Roadburn Festival aanwezig kon zijn, is toch wel dat veel toffe (overzeese)
bands in het kader
van “nu we er toch zijn” na het festival nog even wat kleine zalen aandoen. Zo zijn Red Fang, Black Tusk en Christian Mistress na Roadburn en een optreden
in Doornroosje (Nijmegen) neergestreken in Leeuwarden. Locatie: Podium Asteriks, een stichting/podium die zich vooral richt op lokaal talent, maar die
de kans om deze interessante (Relapse-) package binnen te halen natuurlijk niet kon laten schieten. En dat voor 5 euro entree.
Over entree gesproken, de loopgang richting de zaal is toch ook wel indrukwekkend te noemen. De 500 jaar oude (ex-)gevangenis “Blokhuispoort” kent een sfeervol binnenhof vanuit
waar je de zaal met een (in ieder geval in beschonken toestand) niet te onderschatten steile stenen wenteltrap betreed. Na het bestellen van een biertje in de nog matig gevulde zaal
staat lokale
band Stanton klaar om het spits af te bijten. De stonerrock vermengd met 80’s hardrock invloeden van het viertal
klinkt zeker niet verkeerd, maar mist wat power om echt te kunnen overtuigen. Grootste gemis is denk ik toch een tweede gitarist, die de riffs nog net wat meer stuwing kan meegeven en
die de solo’s van gitarist Simon niet in een groot gat laat vallen. Sterkste punt van de band is in mijn ogen zanger Jan Grau, die het niveau behoorlijk omhoog duwt met zijn felle, krachtige
zangstem. En ze hebben een leuk hitje: Mitchell.
Dan zoeken we het wat verder van huis. Het uit Olympia, Washington afkomstige occulte heavy metalgezelschap Christian Mistress
bracht onlangs haar tweede langspeler
uit via Relapse en doet hiermee in mijn ogen zeker niet onder voor de Ghosts, Blood Ceremonys en The Devil’s Bloods van deze wereld.
Benieuwd was ik dan ook hoe de band (met Oscar Sparbel, live gitarist Wolves in the Throne Room, in de gelederen) het er live vanaf brengt. Meest opvallende aan Christian Mistress is zangeres
Christine Davis, die met haar hese, doorgerookte, bijna Bonny Tyler-achtige stem een behoorlijke stempel op de sound van de band zet. Muzikaal is het catchy, traditionele heavy metal vermengd met een
fijne Black Sabbath-feel en opgesierd met lekkere Thin Lizzy twin-leads en dat doet het live erg goed wat mij betreft!
Het zaalgeluid had iets meer definitie mogen hebben, maar het vijftal weet dit
prima te compenseren met een strak, levendig optreden. Jammer alleen dat mijn persoonlijke favoriet Haunted Hunted niet gespeeld wordt.
De zaal begint eindelijk redelijk vol te lopen (het is immers uitverkocht) als Black Tusk het podium betreedt.
Ze mogen dan wel met z’n drieën zijn, het is wel even de meest harde en intense band van de avond. De band komt uit de sludge stad van Amerika: Savannah, Georgia, waar natuurlijk ook Baroness,
en Kylesa hun oorsprong vinden. Maar ik moet zeggen dat vergeleken met genoemde bands en bijvoorbeeld Mastodon (van tegenwoordig) dit drietal toch nog een stukje meer in your face overkomt.
Dit komt onder andere doordat het muzikaal gemiddeld een stuk sneller en opzwepender is, maar wat natuurlijk ook helpt is dat bassist/zanger (Jonathan Athon) met zijn indrukwekkende baardpartij en zijn
zweterige, redneck uitstraling het publiek goed in beweging krijgt. Ook gaaf is het feit dat de drie mannen de vocalen afwisselen, waardoor de spanning en afwisseling er goed ingehouden wordt, ondanks dat het redelijk
rechttoe rechtaan is allemaal. Sommige bands zijn live nog veel beter dan op cd en Black Tusk is er daar absoluut één van! Hoogtepunten: Embrace the Madness en Brewing the Storm.
Nog maar net bekomen van de dampende klanken van Black Tusk is het alweer tijd voor het volgende heftige bandje: Red Fang.
“Heavy rock” zoals ze het zelf noemen en daar is geen woord van gelogen. De mannen uit Portland, Oregon zijn op het www vooral bekend geworden vanwege de hilarische videoclips die op
Youtube aan populariteit niks te klagen hebben en zo speel je ineens op het grote Roadburn Festival en ben je ineens headliner in een Europese tour. Zo hard kan dat dus gaan.
Nou zijn het niet alleen de clips die de band zo goed maken, beide albums zijn erg goed ontvangen en het is daarnaast ook nog eens een erg toffe liveband! Naast dat het flink wat enthousiasme uitstraalt
is het retestrak en knallen de vette stonerriffs, de monsterlijke drumpartijen en de aanstekelijke zang over de 150 toeschouwers heen. Beide albums komen afwisselend voorbij in de vorm van Reverse Thunder, Malverde, Bird on Fire
en Wires, met uiteraard als klap op de vuurpijl het briljante en niet te missen Prehistoric Dog. Mocht je de clip nog niet gezien hebben… Anyway, hoewel ik Black Tusk persoonlijk
net even wat vetter vond (aan de aardige pit te zien is niet iedereen het met me eens waarschijnlijk), leveren David Giles en consorten een uitstekend optreden af. Ik zou zeggen: vaker boeken dit soort bands,
het is ook nog eens erg goed voor de bieromzet!
Link: