Het warme weer dit weekend zorgt voor dagjesmensen die zich naar allerlei evenementen en recreatiegebieden begeven. Zo ook uw redacteur en de hopeloze file waarin hij zich begeeft om Ranger op tijd te bereiken, blijkt een test van zowel uithoudingsvermogen, als stressbestendigheid en de hoeveelheid dorst die een mens kan dragen. Uiteindelijk slaagt uw redacteur natuurlijk met vlag en wimpel, maar worden wel beide voorprogramma’s van Ranger – Sad Iron en Usurper – gemist. Een spijtige samenloop, zeker bij het bericht dat met name de mannen van Usurper er toch behoorlijk op los hebben gethrasht. Gelukkig zijn er nog de Finnen van Ranger, die ongetwijfeld voor een retro show gaan zorgen, met een enorm old school karakter bovendien.
Laten we het erop houden dat de aanwezigen niet teleurgesteld worden. Als sloppy spelen status zou opleveren (en dat zou het moeten), dan waren de heren van Ranger er met alle glorie en eer vandoor gegaan. Ongelofelijk, zelfs de twin leads, die overduidelijk ingestudeerd zijn, lopen af en toe finaal langs elkaar, en bassist Dimi slaat zo af en toe een zuinige twee seconden lang mis. Dat is lang als het een speedmetalband betreft, zoveel blijkt wel tijdens deze show. Eigenlijk zijn er maar twee strakke schakels in dit gezelschap: Drummer Miko, die overigens als een retro motherfucker mét zonnebril zit te spelen, en het vermogen van guitarist Ville om in te vallen waar het hem uitkomt, zoals hij aan het eind van de set vakkundig demonstreert nadat zijn gitaar een minuut uitvalt.
De combinatie van het gerammel en de achterlijke snelheid die de band desondanks probeert (en erin slaagt om) aan te houden, maken dat er een chaos ontstaat die ik zelden heb meegemaakt. Die chaos is even hilarisch als doeltreffend, want de essentie van speed metal wordt perfect weergegeven: zonnebrillen, pornosnorren, bandana’s en uithalen. Dimi bewijst hier namelijk dat hij ook live de nodige balverschrompelende stembandoefeningen kan laten horen, wat het amusmentsgehalte alleen maar verhoogt. Nummers als Steel Dawn en Speed & Violence komen tot hun recht in een bezwete setting met muzikanten als deze, waarmee Ranger laat zien het genre te begrijpen, in plaats van het alleen maar te spelen. Een iets minder statische houding zou iedereen ten goede komen, maar goed, dat is een kleine aanmerking op een verder geslaagd optreden. Dat, en het ontbreken van Shock Skull. Gedurende de eerste twee nummers is het geluid overigens perfect: vocalen zijn meer naar de achtergrond gedrukt (met alleen uithalen die boven het geweld uitkomen), drums dusdanig hard dat de riffs net te horen zijn, en bovendien een enorme galm over het geheel. De immer behulpzame geluidsmannen van Baroeg zijn snel ter plekke om dit te verhelpen, maar daarmee is het geluid ook effectief opgeschoond. Verdomme Baroeg, leren jullie het nou nooit? Zonder gekte, de snelheid en kundigheid waarmee het personeel de problemen heeft verholpen, verdient alle lof en getuigt van een stukje professionaliteit dat ik hier niet altijd bij iedere geluidsman heb gezien.
Een korte, geslaagde avond met een mix van oude Slayer, Agent Steel en scheut Iron Maiden. Ik bedoel, hoe kun je niet houden van een beschrijving als deze? Show No Mercy is nog steeds het beste wat ooit door Slayer is uitgebracht en aan die laatste twee bands kun je je nooit een buil vallen. Ranger is de weg, zo getuige ook de kerkdienst in de open lucht, in het park voor de deur.
Datum en Locatie:
28 mei 2017, Baroeg te Rotterdam
Links: