Een mooie zaterdag in de gure novembermaand is voor mij aanleiding om maar weer eens een bezoekje te brengen aan de Baroeg in Rotterdam. Niet al te lang na Dutch Doom Days weten de mensen hier wederom een mooie doom package neer te zetten die menig liefhebber naar deze stad moet lokken. Het weer doet alvast mee om wat sfeer te zetten en ook het op tijd donker worden zorgt ervoor dat rond aanvangstijd alle ingrediënten aanwezig zijn voor een vrolijke avond muziek.
Het Nederlandse Celesterre heeft de eer om te fungeren als opener van de avond en heeft derhalve de kortste speeltijd gekregen, maar nog altijd goed voor veertig minuten. Deze jonge Haagse band heeft dit jaar zijn debuutalbum uitgebracht en maakt op mij een goede indruk. Prima beheersing van de instrumenten en lang uitgesponnen nummers waarin meerdere melodieuze gitaarsolo’s niet worden geschuwd.
De aanvullende zang van zangeres M. is ook goed te horen. De zanger gebruikt wel wat vaak hetzelfde stemgeluid wat tegen het einde aan soms wat geforceerd klinkt, maar er is zeker voldoende potentie aanwezig. Het spelplezier is enorm, maar helaas is de zaal nog niet heel goed gevuld.
Bij Officium Triste stroomt het publiek vrij vlot toe en de meerderheid kan normaliter de setlist hier wel dromen. Wellicht daarom is deze wat opgefrist. Zo is The Silent Witness terug van weggeweest en wordt er middels World in Flames een nieuw nummer gespeeld. Frontman Pim blijft het publiek droog als altijd adresseren en belooft dat het nieuwe album enkel nog opgenomen hoeft te worden, ‘maar dat komt nog wel’.
Wat hier de termijn van is blijft dus nog even afwachten. Wel kent de band een mindere afstelling waardoor zeker tijdens het begin de slaggitaar wat ver op de achtergrond blijft, gelukkig lijkt dit tijdens de set minder te worden. Eigenlijk is de band degelijk als altijd en stelt Officium Triste nooit teleur. Zeker niet als er afgesloten wordt met Like Atlas, dat kennelijk op veler verzoek toch weer wordt gespeeld.
Na al dit Nederlandse geweld is het tijd voor het gereïncarneerde Italiaanse gezelschap Epitaph. Na ooit in de eerste bekende wave van Italiaanse doom rondgedwaald te hebben is de band in 2014 eens echt aan de weg gaan timmeren en dat heeft de heren dus een plekje hier opgeleverd. De band valt vooral op met de act van de zanger, die eerst als een bezetene achter een oncontroleerbare hand aanloopt en hiermee de hele zaal weet te doorkruisen. Tevens neemt hij de meeste vreemde poses aan met en achter de gitarist en bassist.
Alsof dit niet voldoende is blijkt de beste man ook nog het Halloween assortiment van de Action opgekocht te hebben, waaronder een lichtgevende plastic schedel aan een ketting die hij als een soort talisman gedurende een deel van het optreden meedraagt. Eerlijk gezegd trekt deze enigszins kolderieke vertoning dusdanig mijn aandacht dat de muziek aan me voorbij lijkt te gaan. De zaal staat ook verre van vol, maar de mensen die er staan weten het optreden bijzonder te waarderen.
Dan de act die als publiekstrekker op de rol staat vandaag, Procession. Met net een nieuw album uit, waarvan enkele nummers worden gespeeld, en natuurlijk al twee erg sterke langspelers op zak vult deze Chileense band moeiteloos een ruim uur. Afgetrapt wordt er direct met nieuw werk wat goed ontvangen wordt. De traditionele doom wordt professioneel gebracht en de ervaring druipt van de band af. Interactie met het publiek en een goed opgebouwde setlist doen de rest.
Het is heerlijk om deze band aan het werk te zien en ik vind het dan ook verbazingwekkend dat deze avond niet drukker bezocht is. Toch is de sfeer goed en na wat aandringen komt de band natuurlijk terug voor een toegift. Al met al een prima optreden van deze band en een zeer geslaagde avond in de Baroeg.
Foto’s:
Vitus-Frank
Link: