Primus in Utrecht
Dinsdag 16 juni 2015, Tivoli Vredenburg
Primus, het legendarische -ja wat voor genre is het eigenlijk?- trio kwam op een prachtige dinsdagavond in de Tivoli Vredenburg maar liefst twee sets afleveren. Allereerst werd er met de rem een potpourri van bijna alle platen afgeleverd (nummers van Suck On This en Antipop ontbraken). Na de pauze werd de ingetogenheid er uitgeslagen met de bizarre interpretatie van de soundtrack van de originele Charlie & The Chocolate Factory. Hierbij werd de originele bezetting aangevuld door The Funghi Ensemble.
En het begon allemaal zo rustig. Voordat het spektakel losbarstte warmde de band zichzelf op en speelde een, voor Primus-begrippen, erg ingetogen set en zonder franje. Het trio opende met Those Damned Blue-Collar Tweekers om te vervolgen met To Defy the Laws of Tradition en Wynona’s Big Brown Beaver. Hoewel het publiek uitbundig was, hield Les Claypool zich op de vlakte. De enige keren dat hij sprak was om de gitarist, Larry Lalonde, af te zeiken en om (niet al te sterke) wiet te bietsen; het blijft een rare vogel. De nummers werden perfect uitgevoerd, alleen werden ze iets te lang uitgesponnen. Hierdoor kreeg het concert een krautrock-/fusion-achtige sfeer. Prima voor spacende nummers, maar funest voor hyperactieve funkmetal; zo verloor Jerry Was A Racecardriver zijn scherpe kantjes. Na het uitstekende My Name Is Mud sloot de poppenkast en ging het gordijntje dicht. En hoewel Claypool de beste bassist ter wereld is, was de eerste helft vooral gewonnen door Larry Lalonde. Deze gitarist voelde zich nog het meest op zijn plek in de jamsessies en wierp de ene na de andere virtuose gitaarsolo de zaal in. De overige leden kleurden wat erg binnen de lijntjes. Conclusie, Primus is geen sterke jamband.
De tweede helft was van een andere orde. Hoewel we wel wat van Primus gewend zijn, stonden zelfs de meeste toegewijde fans (kalende veertigers, verwassen t-shirt, buikje, Aziatische importbruid) met hun ogen te knipperen: Claypool uitgedost als de maniakale Gene Wilder, Tim “Herb” Alexander in austronautenpak en Larry in een satijnen overhemd. Voor deze laatste, altijd in jaren negentig-outfit, nog wel de grootste make-over. De band was aangevuld met twee gemaskerde leden van The Fungi Ensemble die respectievelijk cello en xylofoon/percussie speelden. De muziek werd uitgevoerd tegen een bombardement van zuurstokken, vliegenzwammen, Oempa-Loempas en loops van de originele speelfilm. De totaalervaring werd nog compleet gemaakt door een video waarin de Oempa-Loempas door de stad fietsten, biertjes dronken en een Van Persie-shirt kochten. Heel cheesy maar toch gingen de handjes op elkaar.
Primus & The Fungi Ensemble speelde de gehele soundtrack integraal. Hierdoor kwamen de Oempa-Loempas meerdere keren voorbij en voerden hetzelfde dansje op. Dit maakte het vervreemdende effect groter. Doordat er veel nummers op de originele soundtrack door vrouwen en kinderen werden gezongen, merkte je dat Claypool toch wel wat moeite had om de hoge tonen te halen. Dit gold helemaal voor Lalonde die het nummer I Want It All voor zijn rekening nam. Maar ach, dat zijn schoonheidsfoutjes. Alle muzikanten zorgden voor vuurwerk door fantastische solo’s, polyritmische drumpartijen, klassieke cellostukken en het basspel van Claypool. Hiermee bewees Primus & The Fungi Ensemble dat puur op muziek het al een geslaagde avond was.
Tenslotte moet er ook een lichte buiging gemaakt worden naar de Tivoli-zaal en haar technici, want ondanks de ongewone combinatie waren alle instrumenten goed te horen en was het licht perfect. Afsluitend moet de koopmansgeest van Primus ook even geroemd worden; want waar veel bands inspiratieloze merchandise verkopen (wie zit er nu echt te wachten op zweetbandjes, bandanas, aanstekers en linnen tasjes?) verkocht de band verschillende Primus-chocoladerepen. In deze sugar-high vergaven we dat ze klassiekers als John The Fisherman, Tommy The Cat en Mr. Kinkle in de ijskast hebben laten staan.
Foto’s: Anna Frijstein
Links: