Pestilence is terug met het achtste album Hadeon en om dat te vieren is de band met het Braziliaanse Rebaelliun op pad voor… een speciale oldschool-set met alleen nummers van de eerste vier platen. Raar, maar ook fijn, want we hebben het hier wél over stuk voor stuk even legendarische als beruchte platen. Malleus Maleficarum (1988) als thrashplaat met stevige death-invloeden, Consuming Impulse (1989) als even harde als smerige death, Testimony of the Ancient (1991) met jazzy-intermezzo’s en Spheres (1993) waar de meningen tot op de dag van vandaag over verdeeld zijn vanwege de al dan niet te ver doorgeschoten jazz-invloeden. Het was in ieder geval de laatste plaat van de band tot 2009. En nu dus, na een platenpauze van vijf jaar, Hadeon.
Opener Seita heeft deze avond wel wat anders aan het hoofd dan nadenken over de discografie van Pestilence en knalt uit de startblokken met Cowards to the Lions, de opener van de eind vorig jaar verschenen muzikale atoombom Maledictus Mundi. De drums van Damian Lopez en de schreeuw van Michel Gambini zijn bijzonder goed te horen, het fraaie gitaarspel van Pablo Minoli minder, al wordt bij zijn lekkere solo’s veel goedgemaakt. De nadruk van het concert ligt met Justice I.C.U., Burn the Skies, Merchants of Death en Above the Ruins erg op het laatste album en dat is prima, want de combinatie tussen agressie en melodie gaat er in als een hamburger bij Donald Trump.
Eigenlijk hebben we hier te maken met een onvervalste klasseband, met een meesterlijke drummer, een beest op bas, een heerlijke gitarist en een frontman die niet alleen geboren is om de troepen aan te sturen, maar ook nog eens uiterst geloofwaardig overkomt als hij zijn maatschappijkritische teksten in de microfoon spuwt. Seita heeft het allemaal, op een goede geluidsman na dan. Wie zijn hoofd niet schudt bij afsluiter Above the Ruins, is doof of direct gediskwalificeerd als metalhead.
Rebaelliun was mij onbekend, maar met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kan ik concluderen dat ik dit gezelschap in de gaten ga houden. Wát een bazenband. De Brazilianen hebben het melodieuze van Seita ingeruild voor een extra portie bruutheid en weten met nummers als Spawning the Rebellion, Legion, The Path of the Wolf en Anarchy (The Hell’s Decrees Manifesto) bloeiende bloemen ter plekke te doen verwelken. Alsof er 168 keer in een minuut op je borstkas wordt ingestoken, zo klinkt Rebaelliun. Het zou zomaar een hobby van zanger/bassist Lohy Fabiano kunnen zijn, want zijn woeste baard en doordringende blik doen het ergste vermoeden.
Vandaag in Haarlem beperkt hij zich tot het afgeven van beuknummers en het geven van een muzikale samba waarin alle dansbare stukken vervangen zijn door kiezelharde deathmetal. Het is smerig en verwoestend, maar vooral erg lekker. Het is een klein wonder dat na afsluiter At War alle lampen nog aan het plafond hangen en het glas van het balkon nog in de sponningen zitten, wát een bulldozer is deze band. Dit is hard op weg een memorabele avond te worden.
Aan Pestilence dan de taak de door Seita en Rebaelliun voor het doel klaargelegde bal in te tikken. En daarvoor begint de band chronologisch: met de opener van de eerste plaat: Malleus Maleficarum / Antropmorphia, gevolgd door Parracide. Bandleider Patrick Mameli doet het tegenwoordig met een gitaar zonder kop en drie Oost-Europese inhuurkrachten: twee Roemenen en een Sloveen. ‘Ze pikken onze banen in’, maar dat is flauw want deze Calin Paraschiv (gitaar), Tilen Hudrap (bas) en Septimiu Harsan (drums), hebben hun sporen wel verdiend, de bassist zelfs tot en met Testament. De chemie tussen de bandleden spat er nog niet vanaf, maar dat groeit vanzelf wel met dit heerlijke materiaal. We gaan verder met Subordinate to the Domination en de opvallend veel jongeren in de zaal pakken de toegeworpen cadeautjes met veel plezier uit. Veel van de aanwezigen waren nog niet geboren toen de wereld voor het eerst kennismaakte met het vanavond messcherp uitgevoerde Commandments en dan hebben we het niet alleen over de mensen voor het podium.
De eerste crowdsurfer heeft zich gemeld als we doorstoten naar Consuming Impulse met Dehydrated, Chronic Infection en Out of the Body. Stuk voor stuk ware klassiekers die nog steeds kippenvel opleveren, al blijft een stemmetje in mijn achterhoofd zich hardop knagend afvragen hoe het allemaal zou klinken met oorspronkelijke zanger Martin van Drunen achter de microfoon. Echoes of Death, met dat geile gitaarloopje, doet het stemmetje verstommen. Wát een oorgasme is dit nummer toch. Met die versnelling erin: mjam!
Door naar Testimony of the Ancients, met The Secrecies of Horror. We houden de vaart er lekker in vanavond: we moeten en zullen brak aan het weekend beginnen. Hoppa: Twisted Truth, nadat Mameli zijn kompanen heeft voorgesteld. Een prima clubje en ze spelen duidelijk in dienst van de vriendelijk glimlachende baas. Land of Tears wordt met veel enthousiasme ingezet, gevolgd door Prophetic Revelations, met dat lekkere, slepende intro.
‘We gaan over naar onze best verkochte cd,’ lacht Mameli als hij Spheres introduceert met Mind Reflections en dat is inderdaad één van de betere nummers van die plaat. Het is voor uw anonieme verslaggever ook de laatste, want de lokroep van de laatste trein naar huis moet beantwoord worden. Het is fijn dat Pestilence terug is, maar het is ook fijn te constateren dat een nieuwe band zich heeft gemeld aan het front, een onbekende band bijzonder lekker blijkt te zijn en er veel jong publiek afkomt op deze muziek. Wat fijn, wat fijn. Snel een cd-spelertje zoeken om dat Hadeon eens te beluisteren.
Datum en locatie:
26 januari 2018, Patronaat, Haarlem
Link: