Parkway Drive in Amsterdam
6 april 2012, Melkweg – Amsterdam
De Australische metalcoreband Parkway Drive stond op 6 april op het podium van de Melkweg te Amsterdam, met in het voorprogramma Confession, Miss May I en The Ghost Inside.
Het is een regenachtige vrijdagmiddag wanneer ik me tussen de toeristen doorworstel, het Leidseplein over richting de Melkweg. Vanavond staat er metalcore op het programma, een genre waarin ik mij niet vaak begeef. Het is Parkway Drive dat mij naar Amsterdam doet komen: de Australische band met het enthousiasme van een paar jonge honden en het geluid als een denderende trein. In het voorprogramma staan Confession, Miss May I en The Ghost Inside, waarvan vooral laatstgenoemde hoge verwachtingen zou moeten waarmaken, als ik de kenners mag geloven.
Wanneer ik mij rond 19.00 uur in de rij voeg, blijkt het eerste voorprogramma, Confession, haar optreden er al op hebben zitten, tegen berichtgeving in. Jammer, maar Miss May I maakt een hoop goed. Deze jonge metalformatie uit Amerika doet de zaal bewegen zoals ik dit niet vaak eerder bij een voorprogramma meemaakte. De band speelt meer ‘metal’ dan ‘core’, voor mij een prima opwarmer. Met nummers als Forgive and Forget, Architect en Relentless Chaos moshed de zaal erop los; het publiek heeft er duidelijk zin in. De eerste indruk is gemaakt en het is een goede.
De beurt is vervolgens aan The Ghost Inside. Deze formatie, eveneens uit Amerika, timmert ook pas sinds 2006 aan de weg. Maar ze timmeren hard, want de nummers blijken zich allemaal al lang en breed in de hersenkrochten van het toegestroomde publiek te hebben gesetteld. Er wordt luid meegebruld met de onverstaanbare teksten van onder andere Between the Lines, Chrono en Shiner.
Welnu, de band waar we allen met smart op hebben staan wachten: Parkway Drive. De band trapt met de show in Amsterdam hun Europese Tour af, die in elf landen plaats zal vinden. Het is voorlopig een laatste rits optredens: ze hebben aangekondigd na deze tour de studio in te duiken om te beginnen aan een nieuw album. Hun laatste album, Deep Blue, stamt immers alweer uit 2010.
Parkway Drive bestormt vol vuur het podium om te openen met Unrest, gevolgd door Boneyardsen Idols and Anchors. Daar waar er over de band nog wel eens gezegd wordt dat ze live niet de sterkste zijn – drummer Ben Gordon zou het geheel niet altijd bij kunnen benen – klinkt het mij retestrak in de oren. De zaal verandert binnen de kortste keren in een pittende menigte en de band geniet zichtbaar van het enthousiasme van het publiek. Na Dead Man’s Chest spelen de Australiërs een nieuw nummer, wellicht materiaal voor hun volgende album.
Ik vraag mij terloops af waar de band de inspiratie voor de raggende nummers vandaan haalt. Het stel groeide op in het idyllische hippiestadje Byron Bay, waar de zon altijd schijnt en vooral blues en surf de standaard is. Maar dat terzijde.
Na Romance is Dead gaat het dak eraf en na Carrion verlaat de band onder luid gebrul het podium. Maar niet voordat de band de zaal nogmaals met schitterende ogen inkijkt, uitgebreid bedankt en zwaait. Een betere opening van de Europese tour hadden zanger Winston McCall en bandmaten, naar mijn mening, niet kunnen wensen.
Links: