Paradise Lost in Utrecht
TivoliVredenburg, 7 oktober 2015
Als een gewoontedier loopt uw verslaggever op de automatische piloot naar zaal Ronda in de Utrechtse muziektempel TivoliVredenburg, om gelukkig op het laatste moment te worden tegengehouden. In de grootste popzaal van het complex staan namelijk op het punt het optreden van Blackstreet en Keith Sweat te beginnen en dat was een ervaring geweest die we graag missen. De trappen op moeten we, naar Pandora, waar Paradise Lost het uitstekende album The Plague Within komt promoten. Een kleinere zaal, dat Pandora, maar wel een die tot de nok gevuld is voor de band die al zo lang meedraait.
Na een kort intro met gregoriaans gezang trappen de veteranen stipt op tijd af met het eerste nummer van de nieuwe plaat. Als na de gouwe ouwen Widow van het album Icon uit 1993 en het twee jaar oudere Gothic met Terminal weer een nieuw nummer wordt gespeeld, groeit even de hoop dat de lange periode waarin de Engelsen afscheid hadden genomen van de doom/deathmetal wordt vergeten. Helaas maakt Erased een eind aan die hoop. In 2002 stond dit nummer op Symbol of Life: een van de platen van Paradise Lost waarop de metal zelfs met een vergrootglas niet te vinden is. Het contrast met het voorgaande werk is groot: Erased klinkt bijna vrolijk. Verschrikkelijk.
Toch is zo’n intermezzo niet heel erg, daar het simpelweg een genot is naar een tot op het bot ervaren band als Paradise Lost te kijken, zeker met een stergitarist als Gregor Mackintosh en een strak drummende Waltteri Vayrynen. De muzikanten geven zichzelf een speelruimte van een vierkante meter en doen net zoveel aan publieksparticipatie als de gemiddelde komkommer, maar zorgen wel voor een heerlijke muur van geluid. Bandleider en zanger Nick Holmes maakt met zijn tongue-in-cheekhumor zoals gewoonlijk veel goed (“We spelen vanavond veel van het nieuwe album. Als je dat niet leuk vindt, raak je wellicht een tikje teleurgesteld maar je kunt erover klagen op Facebook”). De zanger is overigens bijzonder goed bij stem: zowel de grunts als cleane vocalen gaan ‘m bijzonder goed af.
Met Praise Lamented Shade gaat het muzikaal weer de juiste kant op en als het briljante Beneath Broken Earth (door Holmes geïntroduceerd als “erg deprimerend, daarom hebben we ‘t geschreven”) aan de buurt is, is Paradise Lost weer die band op topniveau. Helaas faalt de zanger vervolgens hopeloos om met de klassieker As I Die het publiek naar de strot te grijpen. Sterker nog: als een bebaarde kleuter doet Holmes er alles aan om het nummer te verknallen door bij het refrein de microfoon het publiek voor te houden, complete teksten weg te laten (wellicht stond de autocue even op zwart) en het nummer om de een of andere reden met cleane vocalen te zingen.
Requiem sluit vervolgens het eerste deel van de set af. Na een nieuw intro gaan we verder met het machtige Return to the Sun. Wie vervolgens nog had gehoopt op een laatste gouwe ouwe komt bedrogen uit. Na een kleine anderhalf uur wordt er doodleuk afgesloten met het toch niet al te bijzondere Say Just Words. Wat achterblijft is de herinnering aan een leuk, degelijk concert dat nergens memorabel werd. Dat hoeft ook niet, het kan niet altijd feest zijn. Het goede nieuws is in ieder geval dat Paradise Lost dankzij The Plague Within een aantal hele goede songs aan de setlist heeft kunnen toevoegen en dat geeft weer hoop voor de toekomst.
Setlist:
- No Hope in Sight
- Widow
- Gothic
- Terminal
- Erased
- Praise Lamented Shade
- Victim of the Past
- Enchantment
- Flesh From Bone
- Beneath Broken Earth
- As I Die
- Requiem
- Return to the Sun
- Faith Divides Us Death Unites Us
- An Eternity of Lies
- Say Just Words
Foto’s: Vitus Frank
Links: