Overkill, Sanctuary, Suborned en Methedras
Dinsdag 17 maart, Hedon Zwolle
Op een doordeweekse dinsdag staan er in het Zwolse Hedon twee bands van formaat. De thrash-gigant Overkill is headliner en heeft als support-act Sanctuary meegenomen. Als openingsact fungeren vanavond Suborned en Methedras. Op voorhand belooft dit een knalharde avond te worden. De foto’s bij dit verslag zijn van Metalshots.
Om 19:00 opent Suborned de avond. De drie heren en dame uit Zwitserland zijn een meer dan goede openingsact. Suborned is een jonge band en de huidige tour is voor hen een goede leerschool. De band oogt het hele optreden wat onwennig op het grote podium en de zangeres met brute strot voert wat rare pasjes uit. Ze probeert het publiek erbij te betrekken en dat lukt, gezien de lage opkomst aan het begin van de avond, vrij aardig. De band weet het publiek wel aardig op te zwepen maar kan op compositorisch vlak nog stappen zetten. Vooral als er een solo wordt gespeeld wordt het voorspelbaar want dan gaat steevast het tempo omlaag. Het vroege tijdstip lijkt ook van invloed op de geluidsman. De snare is veel te blikkerig en doet denken aan dat van Lars Ulrich op St. Anger. Daarnaast staat de gitaar soms te zacht. Desalniettemin een geslaagd optreden van de Zwitsers, mede doordat Suborned vol overtuiging speelt en alles geeft wat het in zich heeft.
Dan is het de beurt aan Methedras. Zij trappen af met een akoestische introtape om vervolgens een portie stevige thrashmetal de zaal in te slingeren. De vier Italianen staan er wat statisch bij en tijdens de prima uitgevoerde solo’s valt het gemis van een tweede gitarist pijnlijk op. Ook hier is het aan het begin van het optreden nog zoeken naar een goed gitaargeluid. Wanneer tijdens het derde nummer het volume ineens omhoog gaat, komt de zaal ook enigszins los. Al lukt het, ondanks herhaalde oproepen, niet om een moshpit te creëren. Wat hierbij niet helpt is dat het merendeel van het publiek de nummers niet kent en als deze onderling ook nogal veel op elkaar lijken, slaat na een half uur de verveling toe. Ik merk dan dat ik mijn jas nog aanheb en begrijp ineens waarom: van de muziek van Methedras word je vanavond niet warm.
En dan de band waar een aanzienlijk deel van het publiek voor is gekomen: Sanctuary Stiekem ben ik benieuwd naar de verhouding van oud en nieuw werk. Na een uur genieten van de show is duidelijk geworden dat Sanctuary een mooie balans heeft weten te vinden tussen het oude en nieuwe werk. Hierbij valt op dat de nummers van The Year The Sun Died mooi aansluiten bij het oudere werk. Tijdens opener Arise And Purify heeft de bassist technische problemen en is zijn instrument niet hoorbaar. Terwijl een roadie dit vakkundig oplost, speelt hij onhoorbaar door. Gelukkig is het allemaal snel verholpen en staat het geluid nu goed afgesteld. De muziek van Sanctuary vraagt daar namelijk wel om. Mede hierdoor komen de gitaarpartijen in het algemeen en de solo’s in het bijzonder goed uit de verf en is het genieten geblazen. Enigszins verrast door het feit dat klassieker Die For My Sins in het eerste deel van de set zit, blijkt dat toch goed uit te pakken aan de reacties van het publiek te merken. Het headbangersgilde laat zich in ieder geval gelden. De Jefferson Airpline-cover White Rabbit wordt vanavond gelukkig ook niet overgeslagen al voegt Warrel Dane eraan toe dat het zeker geen promotie voor drugsgebruik is. Dane is vanavond niet altijd even goed bij stem, vooral in het hoog komen de uithalen er net altijd even lekker uit. Hij maakt dit echter ruimschoots goed door af en toe een sympathiek praatje. Het uurtje dat Sanctuary op het podium mag staan, vliegt voorbij.
Headliner Overkill doet waar het publiek voor komt: een lekkere strakke thrashmetal-set neerzetten. Het ruim bemeten podium wordt volop benut en het is duidelijk dat hier een band met veel ervaring staat die goed op elkaar is ingespeeld. Als een stel jonge honden gaat de band lekker tekeer en uiteraard eist Bobby “Blitz” Ellsworth de hoofdrol op.
Tijdens instrumentale stukken trekt hij zich terug in de coulissen om vervolgens met een katachtige sprong de microfoonstandaard te grijpen. Zijn krachtige uithalen zijn nog net zo sterk als in de beginaren en de tijd lijkt geen vat op zijn stem te krijgen. Gelukkig maar! Tijd voor een dolletje is er ook als er een microfoonstandaard gerepareerd moet worden. Dit wordt gedaan door een roadie die met twee handen een tang vasthoud. Zodra de gitarist dit ziet, knijpt hij hem hardhandig in een van zijn tepels onderwijl rustig doorspelend. Ellsworth heeft er duidelijk zin in vanavond. Zijn Nederlandse vrouw heeft hem wat zinnetjes geleerd en dat zijn niet bepaald zinnen die hij bij zijn schoonouder kan uiten. Voorafgaand aan Bring Me The Night legt hij met zwaar Amerikaans accent dat hij een snotneus heeft, daarmee de lachers op zijn hand krijgend. Of we als publiek ook nog even wat geluid willen maken. En dan wel hard want “deze oude lul is oud”. Complimenten aan de lichtman want met felle kleuren worden de nummers goed ondersteund. Wanneer afsluiter Fuck You voor de gelegenheid wordt omgetoverd tot “sodemieter op, kutje” kan de avond niet meer stuk en na ruim anderhalf uur spelen verlaat Overkill het podium.
Link: