Obituary live in 013, Tilburg, 23 juni 2005
Op één van de warmste dagen van dit jaar in Nederland vond het optreden van Obituary in 013 plaats. In het voorprogramma stonden het Belgische Leng T’che en Nederlands trots Severe Torture. Helaas heb ik deze bands moeten missen, omdat ik alvorens het optreden samen met Arjan in gesprek was met Allen West en omdat ik de nodige voorbereidingen moest treffen voor mijn doorreis naar België voor de tiende editie van de Graspop Metal Meeting.
Gelukkig hoefde ik het optreden van Obituary niet aan mijn neus voorbij te laten gaan. Tot mijn verbazing speelde de band niet in de grote zaal, maar in de kleine zaal. Gezien de temperatuur in de zaal was dit geen pretje. De zaal haalde een temperatuur die de buitentemperatuur met minimaal vijf graden Celcius overschreed. De geur van het dampende publiek was verschrikkelijk en iedereen was kletsnat. Gelukkig had 013 voldoende waterflesjes op voorraad, anders hadden er nog wel eens ongelukken kunnen gebeuren. De damp die in de zaal hing heeft er ook nog eens voor gezorgd dat de lens van mijn camera besloeg, waardoor de foto’s ook geen plaatjes zijn geworden om mee te kunnen pronken. Nadat ik besloot om me maar even over deze factoren heen te zetten heb ik alsnog genoten van een prima live performance op een klein podium van het legendarische Obituary.
Het gevoel dat bij mij wordt opgewekt wanneer een legendarische band of een band, waarvan ik op dat moment gek ben, op het podium verschijnt dook bij de eerste geluiden weer eens op. En dat werd natuurlijk nog eens extra geprikkeld door John Tardy later op te laten komen. Obituary opende met het nummer Redneck Stomp, afomstig van het nieuwe album Frozen In Time, dat overigens op de negentiende van deze maand uit zal komen. Dat was even aftasten, want het vertrouwde Obituary-geluid liet hier een nummer horen dat nog niet in alle oren bekend klonk. We weten allemaal wel dat de nieuwe plaat al lang over het internet ronddwaalt, maar de voorkeur gaat in de meeste gevallen gelukkig nog steeds naar het tastbare materiaal, wat als gevolg heeft dat de nummers nog niet ‘uitgeluisterd’ zijn en er dus netjes gewacht wordt tot 19 juli. Het publiek was reeds opgewarmd door de bands in het voorprogramma, hierdoor werd Obituary warm verwelkomd!
Dit warme onthaal werd extra benuttigd wanneer de eerste geluiden van Threatening Skies, één van de twee gespeelde nummers van het album Back From The Dead (1997), herkenbaar werden. Het nummer met een vrolijk drumritme veroorzaakte in de sauna van 013 een daadwerkelijke pit, John Tardy maakte hier gebruik van door goede interactie met het publiek te maken. De ‘pitters’ vergaten alle nare omstandigheden in de zaal en gaven zich volledig!Veel mensen zullen dit ook hebben: wanneer je een cd goed kent en je hoort daar een nummer van, dan dreunen de geluiden van het volgende nummer al door je hoofd. Obituary snapt dit en besloot By The Light er maar achteraan te spelen, bevrediging voor de mensen die vaak genoeg naar het betreffende album hebben geluisterd!
Ik dacht hierna even dat het enthousiasme van de sauna-bezoekers deze avond niet verder uitgebreid kon worden. Ik concludeerde al snel dat ik er naast zat toen Obituary ons vroeg in de set verraste met Slowly We Rot‘s Internal Bleeding. Wow, wat een ongelooflijke ervaring om de band dit live te zien spelen! Hier kon ik voor het eerst een perfect ingestelde delay over John’s vocalen waarnemen. In 013 snappen ze wel hoe dat moet met het geluid. John’s stem is nog steeds even rauw en is op cd ook niet zo bewerkt dat het live niet meer haalbaar is. Kippenvel!
Om nog eens extra vertrouwen op te bouwen bij het publiek had Obituary een lekker blokje gemaakt met nummers van Cause Of Death (1990). Obituary was in goede vorm, hierdoor hoefde de band slechts enkele seconden van een nummer te spelen waardoor de band oprechte respons ontving vanuit de zaal. Chopped In Half, Turned Inside Out, titelsong Cause Of Death en Dying werden hier uitgevoerd alsof de band de nummers nog dagelijks speelt. Leuk is dan ook om te weten dat de band, sinds ze hebben besloten een comeback te maken, wekelijks een flink partijtje gezellig oefent en dat het inderdaad ook weer voor de bandleden als ‘natuurlijk’ aanvoelt. Obituary heeft er dus goed aan gedaan om weer bij elkaar te komen, want dat ze het naar hun zin hebben met elkaar straalde ook van het podium af!
Hierna tijd voor twee nummertjes van World Demise (1994). De band koos hier voor Solide State, en Kill For Me. Dit album werd gekenmerkt door een iets andere ‘druilerigere’ zang en ook dit kwam live weer heerlijk uit de verf! Tijdens Solid State werd de aandacht, inclusief de lichtbundels, mooi op Allen West gevestigd, die heel rustig zijn solo’s uitvoerde, echt een man die zich uit via zijn gitaar! Misschien is het voor velen een beetje teleurstellend geweest dat Dont’t Care, waar overigens de bekende videoclip van is, niet voorbij kwam, maar wat mij betreft heeft de band genoeg moois laten zien in Tilburg!
Ik voelde aan dat we er in de zaal maar niet genoeg van konden krijgen en dat we allemaal bang waren voor dat laatste nummer, waarna Obituary het podium zou verlaten. Deze angst werd door de band weggenomen wanneer we de eerste geluiden van Till Death hoorden. Alles werd vergeten en de hele zaal genoot uiterst van één van de beste nummers van Obituary. Ik zou dit effect bijna als ‘magisch’ omschrijven. Donald Tardy’s bekkentikjes zijn op cd altijd zo fijn hoorbaar, ook live konden we hier weer fijn van genieten!
Hierna was het weer tijd voor twee nieuwe nummers: Stand Alone en Insane. Zo laat in de set maakte het allemaal niets meer uit, want de mensen in de zaal waren nou eenmaal goed los gekomen door de mooie selectie uit het reportoire van de band. Als afsluiter speelde ze, hét nummer met de legendarische klokgeluiden in de intro. We beseften allemaal weer dat dit wel eens het laatste nummer van de set zou kunnen zijn. Ook hier wist de band ons weer even aan het zweven te krijgen, waardoor we deze gedachte opnieuw konden vergeten.
Obituary liet ons tijdens dit optreden vergeten hoe walgelijk de geur en temperatuur in de zaal waren. En ik zou bijna zeggen dat Obituary ons even alles liet vergeten! Wat een geweldig optreden! De band straalde enthousiasme uit, waarop het publiek fantastisch reageerde. Ook was de setlist een mooie selectie, we werden tevreden gesteld met genoeg (nou ja, is het ooit ‘genoeg’ ?) oude nummers in verhouding tot de drie nummers van het komende album Frozen In Time. Het geluid was erg goed: de Obituary-kenmerkende details, zoals de intense zang, de lichte gitaarsolo’s, het zware leadgitaarwerk en de nette onderliggende drumritmes kwamen allemaal op de juiste manier tot uiting! Ik kijk nu al weer uit naar de releasedatum van hun nieuwe album (19 juli) en naar het eerstvolgende optreden op Wacken, waar ik natuurlijk ook bij ga zijn!