Vrijdagavond in Eindhoven. Terwijl op Stratumseind de tap nog wordt aangesloten, wordt in de Effenaar al geproost. Ondertussen is schrijver Antal geveld door de griep en ligt hoogstwaarschijnlijk op de bank The Voice of Holland te kijken. Het is dus aan ondergetekende om verslag te doen van Monster Magnet. Normaal verschuil ik me achter mijn camera, maar bij gebrek aan beter zal u het met mijn woorden moeten doen.
Wanneer je je band Puppy noemt, zet je de deur wagenwijd open voor flauwe grappen. Deze jonge honden (zie je, daar ga ik al) hebben net hun eerste plaat uit en dat is reden genoeg om de tourbus in te kruipen. Wanneer de introtape voorbij is blijkt dat de drummer schijnbaar a la Spinal Tap het podium niet kan vinden, waardoor de andere twee heren voor Jan Lul op het podium staan. Dit had een ongemakkelijk moment kunnen zijn, maar de vlotte babbel van de zanger/gitarist vangt dit goed op. Ook compenseert de drummer zijn punctualiteit met een jaren ’90 Nederlands elftalshirt. Dit alles compenseert echter niet dat Puppy gewoonweg saai is. Je kunt nepvlammen naast je drummer neerzetten, maar dan heb je nog geen spannende show. Je kunt Soundgarden-riffs spelen, maar dan ben je nog geen spannende band. Leuk geprobeerd, maar ontzettend inwisselbaar.
Dave Wyndorf is een bijzonder figuur. Net als vele rockmuzikanten ging hij bijna ten onder aan drugs, maar kon afkicken. Dat afkicken was ook niet zonder gevolgen; de beste man werd net zo dik als de main riff van Dopes To Infinity. Maar Wyndorf laat zich niet kisten. In 2018 kwam er een nieuwe plaat, Mindfucker. Wellicht geïnspireerd door zijn eigen testosteronmuziek is hij blijkbaar gaan sporten, want de Monster Magnet-frontman die vanavond op het Eindhovense podium staat lijkt meer op de heerlijk arrogante zanger uit de jaren ’90. De setlist is min of meer ook gebaseerd op dit tijdperk, met twee uitstapjes naar Mindfucker en het uit 2004 afkomstige Monolithic Baby!
Gebaseerd op eerdere Monster Magnet shows die ik mocht aanschouwen lijkt Wyndorf, zeer begrijpelijk, een stuk beter in zijn vel te zitten en is lekker beweeglijk. Aan zijn rechterhand zoekt oude playboy/gitarist Phil Caivano vooral contact op met de dames in het publiek (geen oordeel, het valt gewoon op). De overige drie bandleden, die toevallig samen ook The Atomic Bitchwax vormen, zitten wat meer in hun eigen wereld, maar zonder een 9-tot-5-indruk te maken. Bassist Chris Kosnik komt naar mate het concert voortduurt steeds meer los, en tegen het einde staat hij vol overgave op de rand van het podium te spelen.
Met mijn 28 jaar trek ik de gemiddelde leeftijd behoorlijk omlaag. Ondanks dat de meeste bezoekers even oud zijn als de bandleden, is het geen bejaardensoos. Er wordt gemosht, met bier gesmeten en luidkeels meegezongen. Springend, zingend en beukend vol gas het weekend in, terwijl iedereen zijn dagelijkse sleur even vergeet. Het enthousiasme bereikt zijn hoogtepunt tijdens afsluiter Powertrip. Een Spaanse fan trekt zelfs zijn shirt uit en gooit deze op het podium, nét niet in het gezicht van Wyndorf. Iedereen schreeuwt heerlijk naïef mee: ‘I’m never gonna work another day in my life!’ Als dan toch de zaallichten aan gaan wanen we ons nog even op planeet Wyndorf, gevuld met bier, drugs, knappe vrouwen/mooie mannen en gitaarherrie. Maar maandag gaat iedereen gewoon weer terug naar zijn/haar suffe kantoorbaan. En de Spanjaard die z’n shirt weggooide… Die haalde hem weer terug van het podium en trok ‘m nog geen minuut na de show weer aan.
Foto’s:
Koen de Gussem (Visual Violence)
Datum en locatie:
1 februari 2019, Effenaar, Eindhoven
Link:
Effenaar