Necrophagist, Misery Index, Origin, Diskreet & Noordschok Preview
Het Bolwerk in Sneek – 10 maart 2007
Op deze zaterdag stonden er maarliefst zeven bands op de planken in Het Bolwerk te Sneek. Een middagprogramma met de naam Noordschok Preview en een avondprogramma met een hele fijne internationale deathmetal selectie. Necrophagist had het onlangs al diverse malen laten afweten, zo heb ik Origin ook diverse malen van een running order zien verdwijnen, maar deze avond werd er gelukkig niets afgezegd! Collega Robert kwam het feestje de avond bijwonen, ondergetekende had het geluk de middag te pakken en vervolgens extra hard aan het bier te kunnen. Dat wilde wel, want de sfeer was gemoedelijk in het Friese zaaltje.
Je kunt je keer op keer wel blijven storen aan het feit dat men pas binnen komt wandelen en kennelijk eerst “onder invloed” moet zijn om met een stoere houding bandjes te gaan kijken, maar bij deze geef ik het op. Voor eenieder die deze nare gewoonte kent is het gewoon erg jammer dat zij nooit eens kennis maken met onbekendere bands, die wellicht net zo veel spannends in huis hebben als de bovenste naam op de poster van het betreffende feestje. (ja, ook collega Robert maakte zich hier schuldig aan).
Aan Sidius uit Emmeloord de taak een hoop binnenlopers death-thrashend te verwelkomen en achtergrondmuziek te verzorgen tijdens het eerste biertje van de dag. Was het méér dan deze lullige taak? Ja zeker! Ondergetekende zag de band in de afgelopen paar jaar eerder op de planken en constateerde voor de tweede keer op rij dat de heren steeds energieker op het podium staan. Het laatste vastgelegde werk dateert uit 2005 en is inmiddels hard toe aan een opvolger! Dat die er komen gaat lijkt is niet onwaarschijnlijk, want we werden verrast met twee nieuwe songs, te weten Controversial Hypnosis en Suicide in Action, die opvallend meer groove bevatten dat het werk wat we tot nu toe van Sidius kenden. Helaas wat weinig speeltijd voor de band, maar afsluiter Maze Of Existence zorgde er uiteraard voor dat de sfeer er lekker in zat! [Renée]
De heren van Katafalk zijn niet alleen bekend van de Chello TV-commercial, maar staan gelukkig ook nog bekend om hun rijdende, strakke deathmetal. Vandaag waren zij er ook bij, gelukkig met iets meer toeschouwers dan hun voorgangers van Sidius. In het noorden van het land hebben we al genoeg gelegenheden gehad om kennis te maken met het repertoire van de band, toch is het voor velen altijd weer fijn als er klassiekertjes voorbij komen. Voornamelijk knallend waren Cannonfolder en Redeemer van debuut Storm Of The Horde (2003) twee toppers van de EP van vorig jaar, getiteld Death’s Contradiction waarvan de titelsong en God Pollution voorbij kwamen. Frontman Wokkel is erg fijn om te horen, zijn schelle grunt met hier en daar wat black-neigingen en verstaanbare zinnen kwam heerlijk door het strakke gitaarwerk heen zetten. Snel en vooral erg strak uitgevoerd gitaarwerk werd deze avond weer hartstikke lekker afgewisseld met pakkende riffs door de band, die inmiddels wel garant staat voor een nette show. [Renée]
De jonge mannen van Asunder uit Friesland wisten mij deze dag in Sneek ontzettend te verrassen! De muziek van de band kreeg al snel het etiketje metalcore opgeplakt, maar ken tevens lekkere thrashy elementen en fijne Zweedse riffs. Creatief gitaarwerk, groovend baswerk en een energieke vocaal geven Asunder een aardig eigen geluid. In tegenstelling tot druk bewegende frontman Erwin richten gitaristen Jord en Jurjen en bassist Henk nogal tot de snaren, waardoor er van wild podiumgedrag weinig kwam. Of dit iets is wat je een vrij jonge band kwalijk moet nemen trek in twijfel. Je speelkunsten kunnen prima in orde zijn, maar ook podiumervaring dient verkregen te worden. Dat de gitaristen Necrophagist de arrogantie bezitten om zich tot standbeelden te mogen benoemen wordt kennelijk wel getolereerd, dus voor ieder wat wils.. Echter bij dit gezelschap zullen we gewoon nog even geduldig moeten zijn! Al met al stond Asunder hier, op de beginnende onwennigheid na, heerlijk te spelen. Laat de jongens maar komen met hun eerste mini, getiteld The Blackest Grey. [Renée]
De afsluiter van het middagprogramma, ook wel de special guest deze dag, was het Amerikaanse Diskreet. De mannen hebben tot nu toe slechts één vijftrack EP op naam, die de titel Infernal Rise draagt. Deze EP (overigens nog geen twee maanden verkrijgbaar) moest toch wel heel wat aangericht hebben gezien het feit dat de band nu al aan de andere kant van de wereld op de planken staat. Een haastig projectje is het zeker niet geweest, want direct bij aanvang van de show werd duidelijk dat deze muzikanten absoluut geen groentjes meer zijn. Diskreet steekt namelijk al sinds 1999 energie in het ontwikkelen van zeer lompe technische deathgrind die met volle overtuiging en drive Het Bolwerk ingeblazen werd. Evenals het niet te versmaden gitaarwerk, het achterlijk rappe drumwerk kwam het schreeuw-werk van frontman Stephen Babcock ook heerlijk tot zijn recht: intens smerig, vies en bruut! Of de mannen gewoon geen zin hebben om nummers op te nemen of dat zij juist zeer kritisch zijn voordat er iets wordt opgenomen laten we maar even in het midden.. Het is in ieder geval zeker dat je met Diskreet een ontiegelijke lading techniek, enthousiasme en tempo in huis haalt. [Renée]
Helaas zaten bovenstaande bands er voor mij niet in deze avond, maar gelukkig moest het echte werk nog beginnen. Vlak nadat ik binnenwandelde waren namelijk de Amerikanen van Origin aan de beurt. Deze compromisloze death metal band heb ik nog nooit live mogen meemaken en ik was enorm benieuwd hoe ze hun extreme muziek live zouden brengen. De imposante gestalte van zanger James Lee past in ieder geval perfect bij de vette, grootse technische death metal van dit viertal. Maar hoe groot en sterk hij er ook uitziet, degene die het meeste opzien baart is de kleine bassist Mike Flores. Godgloeiende wat heeft die kerel een fantastische techniek! Hij plukt en trekt als een bezetene aan zijn snaren en tovert de meest ingewikkelde toonladders uit zijn mouw! Wat een attractie! En dan heb je op de achtergrond ook nog een niet bepaald misselijke drummer op de kruk: John Longstreth. Terug van weggeweest en hoe! Foutloos werkt hij zich door een tiental oerstrakke nummers heen alsof een kind de was kan doen. Wat een controle! Ook gitarist Appelhanz doet wat van hem verwacht wordt en staat James Lee vocaal bij met zijn furieuze screams. En omdat het geluid ook best in orde was, kan ik spreken van een van de beste optredens die ik dit jaar heb mogen aanschouwen! [Robert]
Ik moet zeggen dat ik nog een beetje onder de indruk was van het waanzinnige optreden van Origin, maar al snel kon ook de grindcore/death metal combi van Misery Index mij prima bekoren. De band rond ex-Dying Fetus-leden Sparky Voyles en Jason Netherton kampten in het begin nog wat met geluidsproblemen, maar gelukkig werd dit euvel later aardig verholpen. Het vorig jaar verschenen plaatwerk Discordia had de overhand op de setlist, iets wat ik persoonlijk zeker niet erg vond. Wat mij betreft is dit namelijk hun beste werk tot nu toe! Vol overtuiging werden ongeveer een dozijn nummers op het publiek afgevuurd en de band kreeg ook, hoewel gering, de nodige respons terug. Hoe verder het optreden vorderde hoe vetter ik het eigenlijk begon te vinden op een of andere manier. Het was dan ook erg jammer dat de drie kwartiertjes waren omgevlogen zonder dat ik er erg in had. Prima optreden dus van Netherton en zijn mannen! [Robert]
Afsluiter van de avond was het Duitse Necrophagist. De band baarde veel opzien tweeëneenhalf jaar terug met de release van het tweede album Epitaph. Het woord “technisch” schiet enorm tekort als je de muziek van deze Duitsers hoort. Creatieve ritmes, ingewikkelde toonladders, over-the-top soleerwerk en de diepe grunt van frontman Muhammed Suicmez. En ja, dan ben je wel benieuwd hoe dit live wordt gebracht. Nou, ze hebben geen énkel probleem dit live te reproduceren! Met speels gemak worden o.a. nummers als Stabwound, Only Ash Remains en Seven ten gehore gebracht, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Geweldig natuurlijk! Maar dan de andere kant van het verhaal: er zit TOTAAL geen leven in de band! Nou is een beetje podiumpresentatie natuurlijk moeilijk te combineren met de vele complexe gitaarriedels die uit je vingers moeten komen, maar dit was wel erg passief allemaal. Vooral Christian Muenzner is typisch zo’n sit-at-home-gitarist, die alles kan spelen wat je ‘m vraagt, maar je dit vervolgens zonder enige uitstraling voorschoteld. De eerste paar nummers heb ik met open mond dit muzikanten-spektakel aanschouwd, maar daarna sloeg bij mij duidelijk de verveling toe. De vele solo’s en riedels gingen bij mij op een gegeven moment het ene oor in en het andere oor uit. En als Suicmez ook nog elk nummer afsluit met een nonchalant “Thank you” wordt het helemáál een herhalingsoefening.
Desondanks was het natuurlijk best leuk om eens gezien te hebben. Uiteraard was het voor vele gitaar, bas- en drumfreaks een groot feest en dit begrijp ik maar al te goed. Niet iedereen zal het dan ook met bovenstaand commentaar eens zijn, maar ik denk echt dat de band op dat vlak nog wel wat te verbeteren heeft.
Band van de avond?: Origin!!![Robert]
Robert de Leeuw & Renée van der Ster
Link: Het Bolwerk