Nachtreisen 2009
Agalloch, Dornenreich, Mely
29 maart 2009 – W2, Den Bosch
Zondagen zijn bij mij traditioneel brakke dagen. Vooral in het laatste weekend van maart, als het weekend nog een uurtje minder slaap inhoudt is de zondag er al gauw een om snel te vergeten. Maar dit jaar niet, want met Nachtreisen had de W2 in Den Bosch een heerlijke concertreeks geboekt om de middag even uit te brakken met heerlijke muziek. Vroeg naar bed dus (5 uur) en de wekker op tijd gezet (11 uur). Het studentenleven is zwaar, maar dit wilde ik niet missen.
Het spits werd afgebeten door de eerste Oostenrijkse band van de avond, Mely. De band heeft net hun tweede plaat Portrait of a Porcelain Doll uitgebracht en wil deze graag aan de man brengen. Nachtreisen is dan ook de ideale mogelijkheid, niet alleen omdat de muziek prima in het verlengde ligt van de grotere jongens met wie ze op tour zijn, maar ook omdat Nachtreisen even Engels klinkt als hun Engels.
De middag begon rustig met de melancholische, atmosferische rock/metal die de band het publiek voorschotelde. Helaas soms net even te rustig om te boeien. Het nummer My Addiction begon bijvoorbeeld zo langgerekt rustig dat ik mezelf al bij de bar achterin de zaal had neergezet toen het nummer eindelijk op gang kwam. Wanneer de band daadwerkelijk het tempo opvoerde kwam de muziek live het beste tot zijn recht. Als de band ietsje meer pit had toegevoegd en wat verlegenheid opzij had gezet had men veel meer indruk kunnen maken; want bijvoorbeeld het gespeelde nummer Sweet Six Feet heeft meer in zijn mars. Mely is tot nu toe op cd beter dan op de planken.
Naar het optreden van Dornenreich had ik al maandenlang uitgekeken. Het was voor mij de eerste live-ervaring die ik had en albums als Hexenwind en Durch Den Traum zitten chronisch vast in mijn cd-wisselaar. Enigszins verrast was ik wel toen het Oostenrijkse duo het podium betrad, want op een drummer (tevens tourmanager) na had de band geen sessiemuzikanten meegebracht. Hierdoor was het een beetje een kale verschijning met Eviga die links zijn vocalen en gitaar gebruikte en Inve die rechts viool stond te spelen.
De geluidsman had de grootste moeite om de fratsen van de band uit de verf te laten komen. Dat valt de man ook niet erg te verwijten, want zonder bassist of keyboards of andere samples komt de muziek al snel erg kaal over. Opvallend was dat de heren ervoor hadden gekozen om vooral oud werk uit hun black metal tijd te spelen. De aanwezigheid van Inve met zijn viool leende zich hier natuurlijk uitstekend voor. Hierdoor kwam er veel van de albums Her von Welken Nächten en Bitter ist’s dem Tod zu Dienen aan bod.
De hoogtepunten van het optreden kwamen echter van andere albums. Zo speelde de band ook tot mijn grote verbazing het nummer Jagd van het akoestische album In Luft Geritzt. Niet op de manier zoals het op het album voorgeschoteld wordt, maar in de black metal-stijl van weleer die de band de hele middag al speelde. Ook kwam er een (nog naamloos) nummer voorbij van het album Flammentriebe. Het nummer was hypnotiserend goed en deed mij weer verlangen naar een nieuw album. Een verlangen dat een beetje gekoeld werd door het uitkomen van het album In Luft Geritzt.
Helaas hield ik toch een lichte bittere nasmaak aan het optreden over omdat Hexenwind en Durch Den Traum genegeerd werden. Hoewel het erg lastig zou worden voor de band om hier van nummers te spelen in deze formatie had een nummer van deze albums het optreden compleet kunnen maken. Wellicht zijn meer sessiemuzikanten een welkome aanvulling voor een volgende tour.
Agalloch was de headliner van de middag en tevens de enige niet-Oostenrijkse band. Gek toch dat ze de tour een Duitse naam meegeven terwijl het hoofdprogramma van Amerikaanse komaf is. Al voordat de band daadwerkelijk begon te spelen werd de zaal eerst in de stemming gebracht met wierrook en resonerende gitaren. Hierdoor kon de band met het openingsnummer Dead Winter Days het publiek in een dromerige staat van ontroering brengen om dat de rest van het optreden niet meer los te laten. Het was indrukwekkend om te zien hoe gehypnotiseerd het publiek stond te genieten van de lage melancholische muziek die gespeeld werd.
Gesterkt met geluid dat perfect stond afgesteld kwamen aardig wat nummers voorbij, die op hun beurt ook allen veel tijd klokten. Persoonlijk konden As Embers Dress the Sky en Not Unlike the Waves me het beste bekoren. Helaas was voor mij het optreden net even te lang, terwijl de overgrote meerderheid van het publiek nog in trance stond te kijken begon ik na verloop van tijd steeds meer moeite te krijgen om mijn aandacht erbij te houden. Ik denk echter dat dit mij meer te verwijten valt dan de band, want als ik een cd van Agalloch opzet vertoon ik dezelfde symptomen.
De toegift kon me echter wel weer terugbrengen in een trance. Vooral The Lodge (Dismantled) werd prachtig opgevoerd en was helemaal in harmonie met de lichtshow. Het bleef een bijzonder schouwspel om te zien hoe het publiek zo op kon gaan in de muziek, om ten einde van de show weer rustig uit hun hypnose gehaald te worden met dezelfde resonerende gitaren die de staat bij het publiek juist opwekte.
Nachtreisen was een heerlijke manier om de zondagmiddag door te komen. Het blijft echter een rare gewaarwording om na de duistere doomklanken van een band in donkere zaal weer naar buiten te stappen in een lichte wereld. Maar aan de andere kant heeft het ook wel weer wat, want het was voor de verandering eens niet nodig om naar het station te rennen voor een laatste trein naar huis. Geen nachtreizen, wel Nachtreisen.
Links: