My Dying Bride
20 april 2007, Paradiso Amsterdam
De één heeft zo zijn jeugdsentimenten, ik heb een groot pubersentiment. Voor mij is dat My Dying Bride. Als ik er op terugkijk dan schrik ik hoe regelmatig schijfjes als Turn Loose the Swans en The Angel and the Dark River rondjes draaiden in mijn cd-speler. Helaas zakte mijn enthousiasme in tot een soort van slaapstand na het ellendig lang wachten op het album Songs of Darkness, Words of Light, die zich later ook nog eens ontpopte tot mijn persoonlijke tegenvaller van het jaar. Die slaapstand werd in oktober van het vorige jaar plots verbroken, toen ik even het nieuwste wapenfeit A Line of Deathless Kings uitprobeerde. Hoewel ik niet zo enthousiast was als collega Jan was het wel ouderwets genieten.
Uit benieuwdheid naar de livepresentatie van de nieuwe nummers en vanwege het feit dat My Dying Bride live garant staat voor een intense show besloot ik het concert in Paradiso maar eens mee te pikken. De vorige keren waren me namelijk ook uitstekend bevallen, ondanks dat er veel ‘Songs of Darkness’ voorbij kwamen.
Toen ik mijn plekje voorin de zaal gevonden had en de band aanving met het nummer To Remain Tombless was het wel even schrikken. Ik was namelijk totaal vergeten dat er wat line-up wisselingen plaats hadden gevonden. Het was dus wel even wat anders om Lena de bassgitaarsnaren te zien plukken en Dan de pannetjes te zien raken. Gelukkig deden ze het erg netjes en klonk het allemaal alsof ze al jaren in de band zaten. Ook was Aaron goed bij stem en wist hij live de nieuwe nummers overtuigend te zingen, iets waar ik erg benieuwd naar was. Maar niet alleen dat klonk erg netjes, ik moet zeggen dat al het zaalgeluid prima klonk. De band was heerlijk in z’n element en de geluidsman deed zijn werk prima. Iets wat niet altijd gezegd kan worden van het Paradiso.
Als vanouds klonk het allemaal en de band wist weer een hele intense show neer te zetten, hoewel het wel ietsje statischer was dan dat ik gewend ben. Omdat er ook geen voorprogramma was had de band alle tijd om een lange en gevarieerde setlist te spelen waarin natuurlijk nieuw werk, maar ook aardig wat oudjes voorbij kwamen. Vooral genieten was het voor mij bij nummers als The Snow in My Hand en For You. Het kippevel stond dan ook weer stevig op mijn armen en het publiek leek geheel betoverd.
Na de set kwam de band nog terug voor het kersje op de taart. Een toegift bestaande uit de nummers The Dreadfull Hours en The Forever People. Vooral dat laatste nummer had ik toch wel even nodig, aangezien een beetje snelheid op zijn tijd voor mij best nodig is. Een beetje gedesillusioneerd was ik wel, toen ik even na tien uur weer op straat stond. Dat is dan weer het nadeel van het ontbreken van voorprogramma’s. Hevig neuriënd keerde ik dan ook huiswaarts, om daar het stof van die goeie ouwe cd’s af te blazen.
Degenen die er niet bij konden zijn hoeven overigens niet te treuren. Alles valt dankzij Fabchannel in zijn geheel terug te zien:
Links: