Mostly Autumn & John Sloman in P60
17 mei 2007 – Amstelveen
Op een vrije donderdag pakken we de auto en rijden we naar Amstelveen waar Mostly Autumn komt spelen. De ster van deze band is nog steeds rijzende en de band geniet een harde fanbase in ons land. De band werd al eerder vergeleken met Pink Floyd en Genesis en dat mag je zien als een compliment wanneer je muziek maakt die geënt is op de jaren ’70. Hun laatste album Heart Full Of Sky doet het goed in de muziekminnende symfonisch progressieve undergroundwereld. De band opende eerder voor Blackmore’s Night en gaat binnenkort op tour met Fish.
Alvorens het tijd is voor Mostly Autumn mogen we John Sloman begroeten. Het is zo’n twintig jaar geleden dat deze voormalige zanger die begin jaren ’80 bij Uriah heep zong en Gary Moore vocaal bijstond, in ons land te zien is geweest. De man maakt een rustige entree op het podium en begint gewoon te spelen. Het eerste nummer dat hij speelt is het nummer Human Kind van het album Dark Matter. Hij is met de jaren wat anders gaan zingen maar over een goede stem beschikt hij nog steeds. Het publiek reageert lauwtjes. Dit wekt enige irritatie op bij hem en naarmate het optreden vordert, wordt die alleen maar groter. Daarnaast heeft hij nogal wat problemen met zijn gitaar, die continu volledig ontstemd. De keren dat hij zich tot het publiek richt zijn de momenten waarop hij zijn onvrede uit. ‘Ik hoop dat die mensen die ik zie met een mobiele telefoon niet bezig zijn met een gesprek te voeren want dat zou erg onbeleefd zijn’. Hij beëindigt zijn optreden met de memorabele woorden: ‘Thanks. I hope to see you in 25 years instead of the 27 years when I’m 75’.
Na deze ‘opwarmer’ is het even wachten op Mostly Autumn. Omstreeks kwart voor tien wordt de band gestart en horen we het intro van Fading Colours het openingsnummer van Heart Full Of Sky. Daarna zet de band in. Het geluid is nog niet optimaal en er wordt heel wat aan het geluid gesleuteld. Dit zal, zo zal later blijken, niet de laatste keer zijn dat er wat aan het geluid wordt gedaan. De nadruk van het concert ligt op nummers van het nieuwe album en dan niet de gewone versie maar de special edition, die fans van tevoren konden bestellen voordat de gewone release uitkwam. Van die tweede disc worden dus ook nummers gespeeld: Science And Machinery en Further From Home. Deze nummers wijken behoorlijk af van de Mostly Autumn sound. Een derde hoofdrol is weg gelegd voor nieuwkomer Chris Johnson, die zowel in uiterlijk als muzikaal veel weg heeft van een Britpopper. Hij brengt zijn songs op eigen wijze en ik moet wel even wennen aan deze verschijning binnen de band ondanks dat hij zeker wel een aanwinst is in het geheel. Hij heeft als taak om zowel tweede gitaar te spelen als menig toetsenpartij over te nemen. De reacties uit het publiek op zijn verschijning zijn positief. De meeste mensen in het publiek komen echter voor de oudere songs en dat is goed te horen aan de reactie in de zaal. De eerste en tweede hoofdrol zijn natuurlijk voor Heather en Josh. Heather is weer een plaatje om naar te kijken maar wat nog belangrijker is: een engeltje om naar te luisteren. Gitarist Josh weet weer menige Floyd achtige solo uit zijn Fender strat te halen en laat nog eens horen waarom hij een aantal keren was verkozen door classic rock als beste gitarist in dit genre. Wel mis ik de slide partijen die Liam Davison normaal toevoegd en de magistrale toetsinvullingen van Iain Jennings. De achtergrondzangeres mag tijdens Never The Rainbow even op de voorgrond treden en haar solospot is indrukwekkend. Ik wist niet dat van die Mariah Carey fluitregistertoontjes me ook konden bekoren. De totaal koortjes zijn niet altijd even zuiver maar ze komen niet van band zoals vaak wel gebeurd bij bands die met achtergrondzang werken. Het is allemaal live en dat kan ik erg waarderen en een vals nootje hier of daar hoor ik dan liever. Helaas is er een geluidsman aanwezig die niet begrijpt dat instrumenten ook zachter kunnen. Hij heeft de volgende truc bedacht: Indien een instrument of partij niet te horen is, schroeven we die gewoon op. De man krijgt het iedere keer weer voor elkaar om de balans dusdanig te verstoren dat het me weer uit mij luistertrip haalt. De bassen van de keyboards duwen alles weg en cleane geluiden komen vervormd door de boxen heen zetten. Het kan dus gebeuren dat je naar een mooi intiem stukje piano aan het luisteren bent maar zodra de rest erbij komt is het opgebouwde effect weer weg. Je kan dan nog zo goed spelen en een mooie presentatie hebben, met zo’n geluidsman begin je niks. Een mooie versie van Heroes Never Die maakt dan nog iets goed maar lang niet alles.
Ik heb de band al meerdere keren mogen aanschouwen. Helaas valt deze keer niet onder de toppers. Het ligt niet zo zeer aan de band want hoewel deze weer iets is gewijzigd in bezetting, spelen ze prima. De geluidsman is de oorzaak van dit alles. Ik hop dat dit niet hun vaste geluidsman is en dat de band de andere avonden wel een goed geluid heeft want dit is zo zonde. De band had in songkeuze wel wat mogen afwisselen. Het waren vooral mid-tempo songs en de up-tempo stukken bleven beperkt.
De foto’s zijn gemaakt door Hilco Arendshorst. Zijn website is: Classic Rock Photos.
Links: