Meshuggah + Textures
30 juni 2004 – Melkweg, Amsterdam
Waarschijnlijk de mooiste week ooit voor de Tilburgse band Textures, want na The Dillinger Escape Plan, Morbid Angel en een optreden op het Furyfest in Frankrijk, mochten ze nu het voorprogramma verzorgen voor hun grote voorbeelden Meshuggah. Nadat ik en mijn collega-interviewer Meshuggah-drummer Tomas Haake aan de tand hadden gevoeld (binnenkort online), kregen we een biertje aangeboden van dit Brabantse zootje ongeregeld. Dol-enthousiast waren ze natuurlijk dat ze mochten openen voor hun Zweedse helden en toen de heer Haake de band even succes kwam wensen voor het optreden, kwamen de pennen en cd-hoesjes tevoorschijn en stortten alle bandleden zich op de drummer voor een handtekening. Prachtig om te zien!
Het daaropvolgende Textures-optreden was wederom van grote klasse. Alleen was het geluid vergeleken met vorige week iets minder krachtig. Bassist Dennis Aarts was na wat lichamelijke problemen weer terug van weggeweest aan het Textures-front.
Het enige “nadeel” wat de Tilburgse band deze avond ondervond, was dat zelfs hun beste optreden volledig omvergeknald zou worden door de band waar iedereen voor kwam: Meshuggah.
Vijf jaar geleden was het maarliefst dat de band z’n laaste optreden in Nederland gedaan had (Dynamo ’99) en je kon dan ook merken dat het publiek met hooggespannen verwachtingen zat te wachten op de opkomst.
Toen de gortdroge openingsriff van het nummer Stengah werd ingezet, liepen de rillingen al over m’n rug. Het wachten was voorbij…
Het geluid was werkelijk fantastisch, waardoor de lage tonen van de 8-snarige gitaren je bijna uit je schoenen deed trillen. Het laatst uitgebrachte album Nothing had de overhand op de setlist en naast het openingsnummer Stengah werden ook Perpetual Black Second, Closed Eye Visuals, Straws Pulled at Random en het schitterende Rational Gaze gespeeld. Zo strak als m’n schoonmoeder in maatje 28, werkten ze zich door de nummers heen. Naast de genoemde nieuwere songs werden ook de albums Chaosphere (New Millennium Cyanide Christ, Sane) en Destroy Erase Improve (Soul Burn, Future Breed Machine) niet vergeten. Het enige nummer wat ik gemist heb was het van Chaosphere afkomstige snoeiharde Concatenation, maar je kunt niet alles hebben natuurlijk.
Gitarist Fredrik Thordendal leefde zich lekker uit met zijn schitterende soleerwerk en zanger Jens Kidman, die veel contact zocht met het publiek, schreeuwde met z’n typische uitstraling de nummers vol. Door het vertrek van bassist Gustaf Hielm is er een vervanger gevonden in de vorm van Dick Lövgren (ex-In Flames), die zich uitstekend staande wist te houden tussen het polyritmische geweld.
Veel respect sprak zanger Jens (die trouwens opvallende vergelijkingen vertoont met Jaap Stam) uit naar het publiek, dat ze tijdens de wedstrijd Portugal-Nederland in zulke grote getalen naar “the ugliest band in the world” kwamen kijken. De uitspraak “Football is gay” werd met veel gejuich ontvangen. Ik, fervent voetballiefhebber, hield me maar wijselijk stil, vooral in de wetenschap dat Oranje op dat moment met 1-0 achterstond…
Al met al een avond om nooit meer te vergeten. Nu maar hopen dat niet niet wéér vijf jaar gaat duren voordat ze weer in Nederland komen.
Links: