Marty Friedman
6 april, De Boerderij – Zoetermeer
Vanavond voor de tweede keer naar Marty Friedman in één week. Het moet niet gekker worden! Zo zie je hem jaren niet optreden en zo krijg je de kans om hem twee keer te gaan bekijken. Die kans grijp ik natuurlijk met beide handen aan. De meeste mensen zullen hem wel kennen van zijn werk met Megadeth maar solo heeft hij ook het één en ander gedaan. Naast wat onbekendere dingen als Hawaii en Vixen (niet die vrouwenband) speelde hij in Cacophony samen met Jason Becker. Deze twee speelden de meest bizarre gitaarpartijen tweestemmig en voor mij was dat puur luistergenot. De rest in het huis kwam adem te kort en maakte dat ze wegkwamen wanneer ik weer één van mij plaatjes opzette. Ook bracht hij zes solo albums uit die behoorlijk van elkaar verschillen. Ter promotie van zijn laatste album
heeft hij dan eindelijk besloten om eens solo naar Europa te komen. Naar mijn weten is dit de eerste keer dat hij dit doet. Uitgezonderd een gitaarclinic in Den Haag een aantal jaren geleden.
Het optreden begint een beetje rommelig. De bassist heeft geen geluid en Marty gebaart naar de rest van de band om te stoppen. We willen naturlijk geen optreden hebben met een missende basgitaar en dat zou nu wel heel rot zijn want er worden net als in Hellendoorn opnames gemaakt voor een later te verschijnen live album. Na het basgeluid te hebben gefixt, beginnen ze gewoon weer opnieuw en knallen na een klein stukje Namida erin met Elixir. Jammer genoeg is de balans nog niet helemaal op en top en dit geweldige nummer moet helaas gebruikt worden om de boel goed af te stellen. Ook het daarop volgende Anvils klinkt nog niet echt lekker. Vanaf Gimme A Dose begint het ergens op te lijken en kan er heerlijk genoten worden van behoorlijk wat songs van zijn laatste twee albums. Dat de kleine (grote) man niet alleen veel noten op je los kan laten maar ook kan ontroeren door liedjes ‘voor de vrouwen’ te spelen, laat hij goed horen in het navolgende blokje dat bestaat uit ballads. De eerste die gespeeld wordt is Lust For Life. Het kippevel staat op mijn armen. Hier laat Marty nog eens horen wat voor een unieke gitarist hij is. Ook speelt hij een paar songs van Scenes. Tweede Gitarist Ron Jarzombek mag de taak van Kitaro (die op het oorspronkelijke album new-age achtige toetsenpartijen inspeelde) op zich nemen. Het begin van Tibet klinkt hierdoor een beetje raar. Zowel Marty als Ron maken gebruik van een hoop chorus en dat klinkt iets minder geslaagd. Gelukkig is dat alleen in het intro het geval en daarna schakelt Marty over op een iets rauwer geluid en legt Ron met zijn chorussound een mooit tapijtje neer. Bassist Chris Catero en drummer Jeremy Colson moet je echter ook niet uitvlakken want het is dan wel Marty’s solotournee maar de andere leden zorgen er voor dat de basis staat als een huis. Drummer Jeremy Colson is een genot om naar te kijken, want wat een beest is dat achter zijn kit! En Chris heeft ook zo zijn eigen manier om zich te presenteren waardoor je niet naar een The Marty Friedman show aan het kijken bent maar naar een band die het enorm naar hun zin heeft op het podium. Na een prachtige versie van het volkslied achtige Thunder March te hebben gespeeld is het wachten op de toegiften. Na Ballad Of The Barbie Bandits wordt het inmiddels oeroude Dragon Mistress gespeeld en daarna is het bijna afgelopen maar niet voordat hij aankondigt dat ‘an old filosopher once said: You Ain’t Nothing But A Hound Dog’. Deze rockende en beukende versie met Marty op zang beëindigd dit zeer geslaagde avondje dat van mij nog wel een uurtje langer had mogen duren. Dit bedoelen ze dus wanneer ze het hebben over een Goede Vrijdag.
In vergelijking met Hellendoorn was dit optreden hier en daar wat losser en daardoor miste ze soms wat dingetjes. Verder was het behoorlijk indrukwekkend om te zien hoe de snare van Colson midden in een nummer werd vervangen door zijn drumtech terwijl Colson gewoon even overschakelde naar een ander deel van het drumstel en het ding er vanaf gehaald kon worden en er een nieuwe voor in de plaats gezet kon worden. De drumcomputer en rare synthsamples werden thuis gelaten. Deze iets uitgekledere versie blijft echter recht overeind staan want de songs zitten goed in elkaar en kunnen prima zonder al die bijgeluiden vertolkt worden. De nadruk in de set lag op de laatste twee albums maar ook nummers van Dragon’s Kiss en Scenes werden gespeeld. Geen Cacophony materiaal maar je kan niet alles hebben he. Ik hoop dat deze man op de grote laarzen, die hij aanheeft omdat die andere leden zo groot zijn, niet weer zo lang wacht om de oversteek te maken en dat hij over een aantal jaren weer onze kant op komt, want deze man is nog lang niet uitgespeeld. En nu maar wachten op het live album van deze tour.
Links: