Long Distance Calling, Sólstafir en Sahg in Rotterdam
Baroeg, zaterdag 23 maart 2013
Sólstafir en Long Distance Calling op één avond, dat belooft een fijne avond post-rock te worden. De voor mij nog onbekende band Sahg mag het spits afbijten en dat doen ze met verve. Hoewel de opkomst niet té soepel verloopt – ze lijken te kampen met een niet werkende intro – gaat de set dan toch van start. Het Noorse kwartet komt uit Bergen en hoewel dit ‘breeding ground’ is van vele black metal-bands, klinkt Sahg toegankelijk, bijna poppy. Het doet mij, vreemd genoeg, in de verte denken aan Audioslave. De zaal staat al flink vol en de korte set van de band doet de sfeer er in ieder geval vast goed inkomen.
De Baroeg lijkt een prima zaal voor de setting van vanavond. Niet alleen is het niet te groot, ook de uitstraling van het pand, wat mij nog het meest voorkomt als een buurthuis of kraakpand, heeft precies die sfeer die nodig is voor een avond doomachtige, postrockende, traagslepende metal.
De mannen van Sólstafir komen vlot op na de laatste tonen van Sahg. De IJslanders, aanwezig op vele uiteenlopende Europese festivals, hebben voor aanvang allicht iets te diep in het spreekwoordelijke glaasje gekeken. Ljós í Stormi doet het als openingsnummer goed, waarna Svartir Sandar door de speakers galmt. Het geluid is strak, prima afgestemd en gelukkig niet te hard voor de zaal van Baroeg. De liefhebbers staan inmiddels massaal vooraan, en frontman Addi blijkt een prima entertainer, zoekt contact met het publiek en lijkt een verlengstuk van de muziek.
Misschien voegt de beschonken staat waarin de heren verkeren alleen maar toe aan de uitstraling van de band. Tenzij je vergeet wat de titel is van het volgende nummer. Gelukkig een liefhebber in het publiek die de intro blijkt te herkennen en de zanger de titel toeschreeuwt: Fjara! Ah, ja: Fjara. De muziek sleept, duikt, draait en doet het publiek veranderen in een zacht deinende, haast gehypnotiseerde menigte. Want dat is wat deze band met je doet, live: je wordt meegesleept in de wereld van Sólstafir, daar waar het leven pijnlijk is, wordt ons duidelijk. De teksten zijn soms in het Engels, soms in het IJslands, maar we weten allemaal dondersgoed waar het over gaat. De rook – zoveel dat de band bijna het hele nummer niet zichtbaar is – en de gedimde groene lichten scheppen bovendien de perfecte sfeer voor de band. Sólstafir sluit af met Goddess of The Ages en laat de zaal overdonderd achter.
De beurt is aan Long Distance Calling, dat nu grote schoenen te vullen heeft. De Duitse formatie heeft zojuist haar vierde studio-album uitgebracht: The Flood Inside. Op dit laatste album meer vocalen dan we van het overwegend instrumentale Long Distance Calling zijn gewend.
De band opent met Nuleus, een nummer vol vette riffs en dikke baslijnen. Het geluid is zuiver, de band enthousiast. Ritmisch en vol overgave zet de set zich voort door oud én nieuw werk. Instrumentaal afgewisseld met nummers met vocalen: het blijkt een uitgebalanceerd geheel. Het enthousiasme van de band werkt aanstekelijk op het publiek. De band lijkt zelf de reacties nog niet te geloven, vol verbazing en lachende gezichten wordt het applaus na elk nummer in ontvangst genomen. Bassist Jan Hoffman lijkt frontman, maar vergis je niet: allen lijken ze precies hun plek te hebben in de goed geoliede machine wat deze band is. Toetsenist Martin Fischer blijkt de zanger, maar wordt regelmatig in zijn taak afgewisseld door gitarist Florian Füntmann.
Het nieuwe werk lijkt tammer dan het eerder uitgebrachte werk. Misschien dat de vocalen wat afleiden van de strakke riffs, misschien omdat de nieuwe nummers bij het publiek minder bekend zijn, maar het lijkt minder aan te slaan dan songs als Aurora en Arecibo (Long Distance Calling). Afgesloten wordt met het muzikaal uitgebalanceerde, gevoelige Metulsky Curse Revisited.
Hoewel: afgesloten? Waar we geen toegift meer hadden verwacht, stormen na de laatste noot onverwacht de bandleden van Sagh én Solstafir het podium op om luid knallend Number of the Beast in te zetten. Vocalist Olav, Sahg, neemt de microfoon in handen en lijkt een prima strot te hebben voor deze Iron Maiden-klassieker. Het podium staat overvol wanneer de riffs door de speakers blazen. Hoewel voor het oog een zooitje ongeregeld, staat het nummer als een huis. Een feestje voor de bandleden van de drie bands zelf, blijkt wanneer Sólstafir-bassist Svabbi een fles drank aan de mond zet van Long Distance Calling-gitarist Füntmann. Wat een knallende afsluiter voor een bijzondere avond vol betekenisvolle, gevoelige muziek.
Later blijkt, wanneer ik Füntmann tegen het lijf loop in de rookruimte van Baroeg, dat de afsluiter speciaal voor vanavond is voorbereid, omdat vanavond de laatste show blijkt van de tour. Later wordt de foto doorgestuurd die tour-maten met elkaar hebben laten schieten, vlak na het laatste nummer.
Setlist Long Distance Calling:
- Nuleus
- The Figrin D’an Boogie
- Inside The Flood
- Ductus
- Tell The End
- Arecibo (Long Distance Calling)
- Aurora
- The Man Within
- Metulsky Curse Rivisited
- Number of the Beast
Links:
Met dank aan Bert Harmsen/Metalshots voor de foto’s.