Lamb Of God, Unearth, Caliban, Every Time I Die, 013 Tilburg 9 juni
De grote zaal van 013 was redelijk gevuld deze avond. De aftrap werd gedaan
door Everytime I Die. Deze Amerikanen pasten niet helemaal bij de andere
bands van deze avond, die toch een stuk heavier waren. De beste omschrijving die
ik van deze band kan geven is een combinatie van rock en metalcore: een soort
‘rock ‘n mosh’. De muzikanten waren zeker niet onaardig, met name de drummer.
Het grootste gedeelte van de zaal zat niet bepaald op deze band te wachten, maar
ze deden hun best. Een minpunt was de matige zanger die vooral bij de
rockstukken behoorlijk vals stond te zingen. Op mij maakt dit Everytime I Die in
ieder geval weinig indruk en halverwege de set mochten ze van mij al weer
ophouden. Maar smaken kunnen natuurlijk verschillen. Feit blijft dat deze band
waarschijnlijk beter tot zijn recht zou komen met bands met een vergelijkbare
stijl.
Als tweede moest de band waarvoor ik eigenlijk naar Tilburg was afgereisd het
podium betreden: Unearth. In de zomer van 2004 had ik ze al eerder in 013
gezien. Gehoord had ik ze toen nauwelijks. Ze waren toen een van de vele bands
op een tweedaags festival en de geluidsman had uitgerekend het optreden van
Unearth uitgekozen als geschikt moment om een hapje te gaan eten. Niet
uitversterkt(!) en duidelijk niet in het beste humeur werkte de band haar set
af, maar in de grote zaal van 013 verzoop het geluid dat van het podium afkwam
compleet. Ik heb ze toen dus wel gezien, maar gehoord daarom dus nauwelijks. Het
was nu dus tijd voor een revanche. Op plaat vind ik de vorige cd van deze band
namelijk misschien wel het beste wat er in 2004 is uitgekomen. Godzijdank bleef
de mengtafel deze keer bemand en Unearth ging er volledig voor. Met een
volleerde rocksterren-act werd er een uitstekend optreden de zaal in geslingerd.
Met name een van de gitaristen haalde de raarste stunts uit op het podium, maar
bleef tegelijkertijd strak spelen en vingerbrekende toeren uithalen. Deze tweede
keer Unearth was dus duidelijk geslaagd.
Ik had eigenlijk verwacht dat Caliban als tweede zou spelen, maar
blijkbaar zijn deze Duitsers inmiddels al populair genoeg om de voorlaatste
plaats op de bill in te nemen. Het podium werd volgebouwd met banners en
backdrops en het geheel zag er erg professioneel uit. Ik volg deze band al sinds
hun eerste album A Small Boy And A Grey Heaven en de twee albums die
daarna kwamen vond ik ook uitstekend, maar het nieuwe werk kan me niet echt
overtuigen. Het geheel is een beetje te gemaakt geworden. De harde randjes zijn
eraf geslepen en de agressie van vroeger mist de band nu. Er werd ook
voornamelijk nieuw werk gespeeld en ondanks de enthousiaste podiumact kwam het
op mij te geregisseerd over. Naar mijn mening mag Caliban wel iets meer terug
naar haar roots.
Headliner Lamb Of God had over belangstelling niet te klagen. De naam
van de band werd voor aanvang in de zaal gescandeerd en vanaf de eerste tonen
was het meteen feest. De trage, zware metal van deze Amerikanen deed mij af en
toe aan Pantera denken en dat waren voor mij dan ook de beste momenten.
Het clichebeeld werd weer eens waarheid toen de nodige joints op het podium
werden genuttigd. Duidelijk een geval van een Amerikaanse band op tour die
Nederland aandoet. De heren hadden hem goed hangen en bedankten de lokale
koffieshop en hun favoriete biermerk. Ik vond Lamb Of God zeker niet onaardig
spelen, maar ik vond het niet de beste band van de avond. Daarvoor vond ik de
muziek van deze mannen toch iets te eentonig.
Links: