Lamb of God in Amsterdam
Melkweg, 15 augustus 2013
Op 15 augustus j.l. stonden de meesters van de grensverleggende thrash metal in de Melkweg: Lamb of God. Na alle commotie rondom de arrestatie van frontman Randy Blythe vorige zomer, is de buzz rond de band groter dan ooit. De kaarten zijn dan ook lang en breed voor de speeldatum uitverkocht. In het voorprogramma staat het Britse Sylosis.
De zaal is stampvol wanneer ik net voor aanvang van Sylosis binnenwandel. Sylosis is misschien niet de meest voor de hand liggende support-act voor Lamb of God, maar blijkt een gouden greep. Deze Britse metalband is geen nieuwkomer; de formatie rond frontman Josh Middleton is opgericht in 2000 en heeft sindsdien al drie studioalbums, twee EP’s en een live-album uitgebracht. Sinds 2010 heeft de bekendheid van de band een vlucht genomen, en een laaiend enthousiast onthaal is wat de band ten deel valt.
De band opent met Fear The World en Stained Humanity, er wordt hard meegebruld in de zaal. Ik vermoed dat er heel wat bezoekers zijn die speciaal voor Sylosis naar onze hoofdstad zijn afgereisd vanavond. De set is gevarieerd en de band speelt retestrak. Interactie met het publiek lijkt niet hun sterkste kant, maar dat maken ze met All Is Not Well van het laatste album Monolith ruimschoots goed. Een flinke moshpit is inmiddels ontstaan en de band geniet zienderogen van de positieve feedback van het publiek. Na Altered States Of Consciousness en afsluiter Empyreal gaat het dak eraf.
Welnu, tijd voor de band waar het toch om draait vanavond: Lamb of God. De band opent de set met Desolation, een van de betere nummers van het laatste album Resolution, dat alweer uit 2012 stamt. Ook Ghost Walking komt voort van dit meesterwerk, wat ten tijde van de release werd bestempeld als hét album van het jaar. Gelukkig is er ook ruimte voor ouder werk, dit in de vorm van Walk with me in Hell, Set to Fail, Ruin en Now you’ve got something to die for. Het publiek dendert – net als de band – met onverminderde energie door de set. Werkelijk de hele zaal is in beweging, en dat zegt iets: de Max of “grote zaal” in de volksmond, is niet de kleinste zaal om plat te spelen. Blythe is op gang en lijkt sinds het rumoerige jaar opgelucht weer te staan waar hij hoort: op het podium. Na 11th Hour zegt de band vroegtijdig gedag en verlaat het podium. Voor mijn gevoel zijn ze pas net begonnen, en na een blik op de tijd blijkt dit ook zo te zijn.
Ah, gelukkig, ze komen terug. Het blijft typisch, dit soort taferelen. Lamb of God pakt de draad op met onder meer In your words en Laid to Rest. Als een bezetene springt en stampt Blythe over het podium en neemt eenieder mee in zijn stampede. Bassist John Campbell, broers Chris en Willie Adler en Mark Morton doen qua energie niet onder voor de frontman en zoeken geregeld het contact met het publiek. Bezoekers vooraan kunnen rekenen op bemoedigende blikken én flesjes water die worden uitgedeeld. Dit is zeker niet overbodig; het is snikheet in de zaal. De perfecte afsluiter van de gevarieerde set komt niet als verrassing: Redneck. Hiermee blaast Lamb of God de zaal compleet omver. Als kers op de taart wordt ook nog Black Label ten gehore gebracht. Een nummer voor de fans van het allereerste uur, van het eerste studioalbum van de band: New American Gospel. Na afloop zoek ik bezweet maar voldaan mijn vrienden, mijn jas en de uitgang. Wat een geslaagde avond!
Links: