Isvind, The Stone, Sarkom en Ars Veneficium in Hoofddorp
Podium Duycker, 13 maart 2016
Neem een zondagnamiddag, het getal dertien, vier extreme blackmetalbands en een klein, intiem zaaltje en je hebt een goeie mix te pakken voor een zwarte mis vol duistere rituelen en een pittig potje profanatie. Hail, Black Sunday!
Uw redacteur voor deze avond is door omstandigheden helaas wat verlaat, waardoor de eerste band van deze Necrotic God Tour Ars Veneficium het zaaltje al volledig in duistere sferen heeft gehuld. Gelukkig blijkt dat de band zelf ook wat later is begonnen met spelen, waardoor toch nog een aanzienlijk deel van het optreden kan worden meegepakt.
En dat verdient deze uit België afkomstige band die, als we het over black metal in zijn puurste vorm hebben, een interessant voorbeeld vormt van het ondergrondse geluid dat we zo goed kennen van Scandinavische collega’s uit hun beginperiode, maar die dit stadium inmiddels reeds lang gepasseerd zijn. Ars Veneficium werkt deze namiddag gestaag zijn setlist af. Tussen de nummers door valt het steeds even opvallend – soms zelfs wat ongemakkelijk – stil, maar daar lijken de bandleden zelf zich allerminst aan te storen. Zanger S. neemt rustig de tijd om zich te verlossen van een leren jack, nuttigt een slokje bier en stemt en passant nog even non-verbaal de laatste details af met zijn medebandleden. Het publiek, op dat moment bestaande uit welgeteld een man of veertig, wacht geduldig op wat komen gaat. En dat blijkt de moeite waard. De band zorgt ieder nummer opnieuw voor een muur aan gewoon-goede-recht-toe-recht-aan-blackmetal, zonder gedoe, terwijl S. deze stuwgolf aan herrie bezweert met een verrassend rauw stemgeluid.
Nadat de eerste band het podium heeft verlaten, en er nog druk wordt opgeruimd, verschijnt er een medewerkster van Podium Duycker op het toneel met de mededeling dat de volgende band weliswaar in aantocht is, maar er flinke vertraging zal zijn door pech met een tourbus. Er wordt een half uur tot uur extra pauze afgekondigd.
Zo relaxed als metalheads over het algemeen zijn, wordt er rustig een extra biertje besteld aan de bar en maakt men zich niet al te druk, zelfs als één uur pauze bijna twee uur blijkt te worden. Dan zien we eindelijk een paar heren het podium op klimmen en backstage verdwijnen: de verdwaalde bandleden zijn gearriveerd. Het wachten is echter nog niet voorbij, we hebben hier vanavond natuurlijk te maken met vier blackmetalbands pur sang, dus er moet eerst nog geschminkt worden. Uiteraard. Ondertussen blijkt dat er binnen het programma een wisseling heeft plaatsgevonden, want het spandoek van The Stone maakt plaats voor dat van Sarkom. En dan doen plotseling vijf imposante heren hun intrede. We kunnen verder!
Het is even na achten als Sarkom het podium bestormt (en dit kunt u het beste vrij letterlijk nemen). Wat een agressie straalt eraf, vooral van frontman Unsgaard met zijn kale, imposant geschminkte kop. Als een opgewonden veer neemt hij nog gauw een slok bier, die hij vervolgens ostentatief weer uitspuugt. Dit wordt zelfs voor blackmetalbegrippen een alternatieve mis, dat kan haast niet anders. En jawel, het dreigende I Call Your Name wordt ingezet, daarna volgen in hoog tempo de andere nummers als Disintegrate en Bloodstrains on the Horns. Want ze mogen dan laat zijn,‘the show must go on’ aldus Unsgaard. En dit gegeven lijkt hij uiterst serieus te nemen, of het moet zijn dat hij gewoon enorme haast heeft na al dat wachten. De teksten die hij tussendoor aan ons toeschouwers kwijt wil, verzanden in onverstaanbaar gebrabbel, mede door de haast, maar hij kan dan tenminste zijn razernij aardig kwijt in het temmen van de snoeiharde gitaren en drums. Om zijn nek bungelen twee omgekeerde kruisen van respectievelijk een centimeter of twintig en dertig, waarvan hij er één bezwerend boven het publiek houdt. In razend tempo wordt de speellijst afgewerkt en voor we het goed en wel beseffen is de frontman alweer achter de coulissen verdwenen en spelen de overige bandleden nog gauw de laatste noten om zich daarna ook zo gauw mogelijk uit de voeten te maken. Einde bliksembezoek van Sarkom, maar wel één die diepe indruk maakt.
De leden van The Stone blijken ook al van die podiumbeesten. Deze uit Servië, Belgrado afkomstige band brengt een enorm diepe sound voort die werkelijk door merg en been gaat. Dit vijfkoppige gezelschap beschikt al evenzeer als de voorgaande band over een indrukwekkende mate van agressieve energie: nog een lesje in extreem geweld dus. Over de aankleding en sfeer op het podium is zorgvuldig nagedacht. Zanger Nefas treedt op met volledige gezichtsbedekking en wordt verder nog opgesierd door een bungelende strop om zijn middel. Ook zijn microfoonstandaard, die hij bij voorkeur lijkt te hanteren als ware het een motorstuur, is behangen met kettingen en verscheidene, tot een strop opgeknoopte, touwen.
De teksten zijn voor de gewone sterveling wat lastig te ontcijferen, of u moet toevallig de Servisch taal machtig zijn, maar dat doet er eigenlijk niet zoveel toe. Deze band komt alleen al met zijn muzikale en vocale kwaliteiten makkelijk weg. En qua inhoud is er natuurlijk prima zelf een eind op los te fantaseren.
Flink wat later dan gepland is daar dan eindelijk Isvind, de band die stil kwam te staan langs een Nederlandse snelweg onderweg naar Hoofddorp. Ze worden uiterst enthousiast onthaald door het publiek en zanger Goblin krijgt spontaan bier aangereikt. Ook worden er over en weer een hoop complimenten uitgedeeld (‘You guys are so fucking great’) en Goblin houdt zijn gitaar boven het publiek om hen mee te laten spelen. Het begint erop te lijken dat ‘samen’ het credo is van deze bewuste avond.
Wordt er eigenlijk ook nog muziek gemaakt, zult u zich wellicht afvragen? Jazeker. Want dat kunnen de heren van Isvind. Gure black metal van de betere Noorse kwaliteit, dat is wat dit bondgenootschap te bieden heeft én speelt. Er wordt meermaals geroepen om de track Poltergeist, waarop Goblin aangeeft dat deze toch echt te lang is. ‘We’re old gentlemen!’, luidt zijn ietwat verontwaardigde commentaar. Daar lijkt hij mooi mee weg te komen. Na ruim drie kwartier geknald te hebben, deelt drummer Slääbrääch zijn stokjes uit en ondanks dat het publiek roept om meer, is het toch echt einde oefening. De bandleden zwaaien af en verlaten het podium. En de aanwezigen? Die kunnen tevreden terugkijken op een gedenkwaardige avond.
Links: