HIM en Paradise Lost in Paradiso
28 februari 2008 – Amsterdam
Al lang van te voren was de Amsterdamse poptempel uitverkocht voor de show van het Finse love metal gezelschap HIM. Over populariteit hebben de heren niet te klagen, want al zeer ruim van te voren zagen de trappen van Paradiso letterlijk zwart van de mensen. Met zulke toegewijde fans en een special guest als Paradise Lost in het voorprogramma kon deze avond natuurlijk niets anders dan een succes worden..
Paradise Lost
Vier maanden geleden stonden de heren van Paradise Lost als headliner in Tivoli; deze avond stonden ze als support-act op de planken van Paradiso. Al enige tijd zijn de Britse heren actief op de Europese podia ter promotie van hun laatste release In Requiem; een album dat de heren weer een prominente plek in de metalwereld heeft bezorgd. De meeste aanwezigen zullen waarschijnlijk geen kennis hebben van de laatste ontwikkelingen omtrent dit legendarische gezelschap, maar de reactie op het openingsnummer The Enemy was er niet minder om. Sterker nog, gedurende het gehele optreden bleef men braaf enthousiast reageren, alsof er een geweldige show werd gegeven.
Wie niet in een roes van liefde en duisternis verbleef, zag en hoorde echter dat het allemaal niet zo fantastisch was. Op het spel van de heren gitaristen (en de heer drummer) viel weinig op of aan te merken, het geluid daarentegen kon als matig bestempeld worden. Een slordige afstelling zorgde ervoor dat de heren bij lange na niet de sound haalden die we van de platen kennen. Ook zanger Nick Holmes wist live nauwelijks te imponeren. Zichtbaar geïrriteerd door het kleine podium en een stel aandachtsgeile HIM-fans, liet de man een stem horen waar slechts weinig overtuiging en emotie in te vinden was. Vooral tijdens het tweede gedeelte van de setlist, waarin de heren vooral de softere nummers (periode ’95 – ’05) ten gehore brachten, stelde Holmes teleur.
Zelfs het aanwezige grut leek op dat moment door te hebben dat de band bij lange na niet zijn beste show neer aan het zetten was. Echter, na de laatste seconden van de zielloze afsluiter Say Just Words, leek men het oude enthousiasme weer te hebben opgepakt. Of het daadwerkelijk aan Paradise Lost gericht was, of omdat het wachten op de geliefde Finnen bijna voorbij was, zal waarschijnlijk altijd een raadsel blijven.. In de ogen van ondergetekende stelde het Britse gezelschap teleur, er was toch wel meer van te verwachten geweest.
HIM
Maar de support act zal voor negenennegentig procent slecht bijzaak, waar deze avond om draait is de ‘love metal’ van HIM, en niets anders. De Finse band die ooit begon als coverbandje, is in 17 jaar uitgegroeid tot een van de meest populaire Scandinavische metalbands. Vorig jaar bracht het kwintet het zesde album Venus Doom uit, waarvan ook vanavond enkele nummers aan een uitzinnig publiek ten gehore zouden worden gebracht.
En dan mag ‘uitzinnig’ nog als een understatement worden beschouwd. Zodra de lichten gedoofd werden, steeg er een onnoemelijk hard gekrijs op dat alleen nog geëvenaard toen de heer Valo ten tonele verscheen. Nadat de zaal enigszins tot bedaren was gekomen luidde het Finse gezelschap met Passions Killing Floor de avond in; het was het begin van een lange setlist. Echter noch de nummers, noch de (wederom) teleurstellende kwaliteit van het geluid of zelfs het aardige gitaarspel leken er ook maar weinig toe te doen. Met zijn ‘charisma’ houdt Ville Valo, gekleed als een soort derderangs zwerver, de aandacht van menigeen namelijk gedurende de hele show op zich gericht.
Met een manier van bewegen die verdacht veel weg had van een dementerende Ozzy, kon de man met zijn vocalen geen echte toon zetten. De momenten dat er echt kracht in zijn stem zat, waren beperkt tot het schreeuwen in enkele nummers. Boeiender dan Ville’s sigarettenzang waren de solo’s van gitarist Mikko Lindström, die live een paar sterke momenten had. Het waren kleine hoogtepuntjes in een voor de rest weinig boeiende show van het Finse gezelschap. Wie niet geobsedeerd was door frontman of volledig in trance van de love metal nummers, merkte dat de band weliswaar met meer plezier speelde dan zijn voorganger, maar de echte bezieling was wederom ver te zoeken.
Voor de HIM-fans maakte het niet uit. Het hysterische gekrijs bleef gedurende de hele avond na ieder nummer opstijgen en er heerste een sfeer van onvermoeibaar enthousiasme. Een groot deel zal er de volgende keer weer bij zijn, ondergetekende hoogstwaarschijnlijk niet.
Met dank aan Renée van der Ster voor de foto’s.
Links: