Een bijzonder fijn zwartgeblakerd package hield 25 oktober halt in de Amstelveense P60. Op het podium: twee bands die hun sporen ruimschoots hebben verdiend en een relatieve nieuweling. 1349 bracht de intense traditionele Noorse black, Kampfar gooide er een flinke dosis paganfolk tegenaan en de specialiteit van huize Afsky is een tikkeltje modernere, melancholische black. Bij Remco Faasen stond het muzikale geweld al maanden in zijn agenda en hij kwam terug met onderstaand ooggetuigenverslag.
Het vanuit Kopenhagen opererende Afsky is het eenmansproject van het heerschap Ole Pedersen Luk, die ooit begon als de zingende drummer van een thrashmetalbandje genaamd Yea and the Moon. De thrashtijden liggen inmiddels ver achter ons: de Deen is helemaal into black metal met zijn Afsky, waarvan het laatste wapenfeit Om Hundrede År zomaar eventjes 90 punten scoorde. Aan de live-opstelling van Afsky heeft de voorman onder meer zijn beide bandgenoten van Heltekvad toegevoegd, waarmee hij meer melodieuze black metal maakt.
De krijgsgrunt van Pedersen Luk (of is het enkel ‘Luk’?) is op het eerste gehoor de voornaamste blikvanger van de band en klinkt alsof de eerste de beste heks uit een willekeurig sprookje wordt gefolterd om het recept voor het drankje waarmee ze mensen verandert in een kikker vrij te geven. Opvallend is ook het uitstekende drumwerk van Simon Frenning Sørensen. De black metal van Afsky wordt lekker venijnig gebracht. Geen idee wat de onderwerpen zijn, want de teksten zijn in het Deens.
Muzikaal is het allemaal dik in orde bij deze band maar de podiumpresentatie mag wel wat theatraler. De grote kleine man zelf (Ole Pedersen Luk, wat is het toch met al die in lengte beperkte blackmetalvoormannen uit Scandinavië?) en zijn inhuursoldaten staan er in hun doorsnee kloffie bij alsof ze de opdracht hebben gekregen death metal op te voeren, maar dat is toch echt een ander genre. Het is hier black. Verdomd goeie black ook nog eens, vol gecontroleerde furie maar wel gestoeld op een melodieuze ondergrond dankzij de keyboards op een meelopende tape. Het applaus na afloop is lang en verdiend.
Kampfar pakt het stokje van Afsky haast als vanzelfsprekend over en zet er onder aanvoering van zanger Dolk die bij zijn ontbijt nog een bak grind heeft leeggegeten, nog een tandje bij. Met een gitarist minder is het geluid van Kampfar minder vol, maar de rechttoe-rechtaan black vikingmetal is al dertig jaar uiterst effectief.
Na Ophidian wordt het machtige Trolldomspakt met gejuich onthaald maar ook een nieuwer nummer als Dødens aperitiff is van harte welkom in een inmiddels behoorlijk vol P60. Kampfar brengt het allemaal gestroomlijnd, terwijl Dolk nog even een kelk rode vloeistof wegdrinkt. Vast Dubbelfrisss framboos. Vol overgave vervolgt hij daarna de rest van de set: een Dolk die langer dan twee seconden stilstaat is een Dolk die nog geboren moet worden.
Uw verslaggever van dienst heeft Kampfar nog nooit een slecht concert zien geven en dat is ook vandaag absoluut niet het geval. De band speelt haast hypnotiserend goed en weet bij elk nummer weer de aandacht volledig te vangen, ondanks dat Dolk regelmatig laat vallen het werk van zijn band maar ‘boring shit’ te vinden. Valse bescheidenheid, want de handjes gaan tot diep in de zaal de lucht in.
Tegen het einde van de set wordt er een aantal Noorse vlaggen opgehangen op het podium en zwepen band en publiek elkaar maar weer eens op om tot een explosie van muziek, emotie en kippenvel te komen. Als die Vikingen luidsprekers op die boten van ze hadden gehad en Kampfar als huisband hadden meegenomen op hun plundertochten, spraken we nu allemaal nog Noors.
De hoofdrolspelers van de avond spelen volgens de meer klassieke blackmetallijn; niet zozeer gericht op emotie maar direct vol op het doel af: je ziel. 1349 is er niet voor een soundtrack om te plunderen maar gaat voor een een op een messengevecht. Zanger Ravn wisselt geen woord met het publiek, minderwaardig als wij zijn. Bassist Seidemann is degelijk, gitarist Archaon mag af en toe een solo inzetten maar de grootste troef zit natuurlijk achter het drumstel: de menselijke octopus Frost. Helaas gaat hij grotendeels verstopt onder de rook maar we horen dat de man in topvorm is.
Er wordt tot verbazing van een groot deel van het publiek af en toe aan een pit begonnen en dat lukt uiteindelijk nog ook maar het zal allemaal Ravn een zorg zijn. De zanger domineert P60 met zijn strot die hij van Satan zelf lijkt te zijn geleend. Hoor hem eens tekeer gaan in het voortreffelijke I Am Abomination, als 1349 echt op volle kracht speelt. Het is een heerlijke combinatie: Ravn die de troepen leidt en Frost die ze vanaf achter op weg stuurt. De veldslag is begonnen, de dood onvermijdelijk. Dit is pure zwarte magie.
Met Striding the Chasm gaat de jacht verder, Blood is the Mortar voert de toch al onmogelijke druk verder op. 1349 trekt alles uit de kast in Amstelveen, de brave burgers om de zaal heen moesten eens weten wat voor monster er in hun nabijheid verkeert. Het kiezelharde blackmetalcommando gaat doodleuk door met Atomic Chapel: een episch nummer. Een ander woord is er niet voor: episch. En dan gaat afsluiter Abyssos Antithesis er nog even overheen. Wát een band, wát een avond.
Pure vreugde: we krijgen nog een heuse toegift! Een echte, een onverwachte: Golem. Nog één keer trekt 1349 alles uit de kast, nog één keer mogen we getuige zijn van deze waanzinnige band, dit geschenk van de duisternis, dit rauwe monument der black metal.
Datum en locatie
25 oktober 2024, P60, Amstelveen
Link: