Helloise in Zoetermeer
zaterdag 8 juni 2013, De Boerderij
Het is al weer erg lang (en veel te lang) geleden, dat de originele line-up van Helloïse live te bewonderen was. Liefhebbers van de goede Nederlandse hardrock keken daarom reikhalzend uit naar dit evenement. Onder het motto Live4Life is er sprake van een eenmalig reünieconcert. Dat blijkt net niet helemaal waar, want de heren hebben, zo blijkt halverwege het optreden uit de woorden van de vrolijk babbelende zanger Stan Verbraak, kort geleden al een akoestisch setje gespeeld. Maar ingeplugd, daar gaat het toch om!
Als om 20.45 uur de lichten uitgaan, kort nadat een dame van De Boerderij de fans nog even vermanend heeft toegesproken, om de witte afgeplakte lijn die een meter voor het podium ligt, vooral niet te overschrijden, omdat er video opnamen gemaakt gaan worden, wordt het intro gestart en begint Helloïse daarna met het snelle Polarity. Het klinkt direct weer lekker vertrouwd en op de wat oudere koppen van zowel de band als publiek na, lijkt de tijd even stil te hebben gestaan. Het geluid staat niet overdreven hard en is goed afgesteld. Heel af en toe moet Stan Verbraak in de hogere regionen een nootje laten vallen vanwege een lichte verkoudheid, maar door de bank genomen lost hij dat routineus op. De vertrouwde grimassen van gitarist Ben Blaauw zijn al weer direct aanwezig, net zoals de mooie samenzang tijdens de refreinen. Aangezien de andere gitarist Arjan Boogerds zijn vocale bijdragen noodgedwongen achterwege moet laten, wordt dit prima overgenomen door de toegevoegde toetsenist Anton (uit Friesland, niet uit Tirol) Arema. Het nut van die toetsen is mij overigens niet duidelijk, Helloïse heeft het altijd zonder gedaan, maar gelukkig staat het geluid hiervan zacht in de mix en worden de toetsen lang niet altijd bespeeld.
Tijdens de set blijkt al snel (en eigenlijk ook wel verwacht), dat de nadruk ligt op de eerste twee albums van de band. Het vierde album wordt volledig genegeerd, hetgeen eigenlijk logisch is, aangezien bassist Marchell Remeeus en Arjan Boogaards toen geen deel meer uitmaakten van de band. Na Take it or Leave it, dat zonder Arjan gespeeld wordt, vindt de band het tijd voor een akoestisch intermezzo, waarbij Anton als derde gitarist erbij komt zitten en drummer Ernst van Ee een kwartiertje pauze krijgt. Stan neemt hierbij de gelegenheid waar om de reden achter dit reünieconcert uit te leggen. Het komt er globaal op neer dat het leven veel te kort is met te veel ellende, dus als je nog leuke dingen kan doen, moet je het doen. Tevens wordt er stilgestaan bij het overlijden van hun voormalige roadie Willem Rietveld, ook wel bekend als Beest, met het spelen van het nummer Hard Life en een grote foto van hem op de achtergrond.
Na drie akoestische nummers worden de instrumenten gelukkig weer ingeplugd, en wordt er met In the Line of Fire direct weer een knaller gespeeld en komt Hard Life korte tijd later opnieuw voorbij. Heel even was Stan Verbraak even de juiste volgorde van de setlist kwijt, maar speelde de band wel het nummer dat hij aankondigde, maar wees Ben toch even “subtiel” op het feit dat Gates of Heaven overgeslagen was. Dit foutje werd daarna direct hersteld, want zo’n nummer mag gewoon niet ontbreken. Datzelfde geldt ook voor de setafsluiter Cosmogeny. Uiteraard wordt de band hierna dringend teruggeroepen door de nagenoeg volle zaal, waarna er met Carol een heel erg oudje van stal wordt gehaald. Afgesloten wordt er na bijna twee uur(!) met het simpele Rock Unites, de waarheid als een koe.
Blijft het voor Helloïse hierbij, of kunnen we nog meer verwachten? Dat was de grote vraag, die uiteraard na afloop bij de meet & greet, die overigens voor iedereen toegankelijk was, het meest gesteld werd. De heren weten het nog niet. Ook is nog niet duidelijk, of de gemaakte opnamen uitgebracht gaan worden. Onder hun motto “als je nog leuke dingen kan doen, doe het”, zou ik het wel weten…
Links: