Goatsnake & Sungrazer in Doornroosje, Nijmegen
17 juni 2011
Goatsnake toch nog een keer zien, wie weet is dit wel de allerlaatste
mogelijkheid. Deze legendarische band bestaande uit een viertal al even legendarische
muzikanten, is sinds 2010 weer actief en na de resurrectie op Roadburn doen ze
nu het Nijmeegse Doornroosje aan voor een show.
Opwarmer van vanavond is het Nederlandse Sungrazer, een stonertrio die
wat meer in de hoek van Kyuss zitten en het wat psychedelischer aanpakken dan
de hoofdact. De lastige taak om te openen voor Goatsnake werd met stevige
inzet aangepakt. Lekker afwisselend qua stevige stukken en wat meer spacy
stukken. Alhoewel nog lang niet al het publiek binnen was, was de waardering
duidelijk aanwezig. Een geknapte bassnaar zorgde nog voor een onverwacht instrumentaal
intermezzo. Qua geluid had bij Sungrazer de bass wel iets zachter
gemogen, deze overstemde de zang namelijk behoorlijk. Maar het trio zette een
goede set neer, en de reacties waren ook terecht positief!
Hoe lekker Sungrazer ook speelde, de zaal loopt toch pas echt vol voor
Goatsnake. Niet barstensvol, maar toch vol genoeg. Raar om Greg Anderson te
zien bewegen en niet in monnikspij. Fanatiek werd er afgetrapt, vooral zanger
Pete Stahl blijkt een zeer bewegelijk figuur te zijn en zo kunnen doorgaan voor
een hardcore zanger, echter met een zwaar betere stem. Wel werd het gedurende
het optreden steeds moeilijker voor hem om de teksten bij te houden. Of hij
stemproblemen had of dat het een andere reden had werd mij niet echt
duidelijk, maar gelukkig werd het door het aanwezige publiek goed opgepakt.
Geluidstechnisch had de band een geweldig geluid, de zang kwam goed door en de
lage gitaar en de bass voelde je lekker aan je broek wapperen. Live hoor je ook
pas goed welk verband er bestaat tussen Goatsnake en Sunn O))). De
groovende riffs die eruit gepompt worden door Greg kun je door de kunst van het
weglaten omtoveren tot de drones die we van Sunn O))) kennen.
Qua nummers was het een feest der herkenning, ik geloof dat ik alle
Studioreleases, behalve de split met Burning Witch, voorbij heb horen komen
in het uur dat deze vier Amerikanen speelde, waarbij wel de nadruk lag op I,
Dog Days en Flower of Disease. Enkele nummers die ik nog onthouden
heb: Slippin the Stealth, What love Remains, El Coyote, IV,
Easy Greasy, Man of Light.
Samenvattend een avondje waar je later nog blij over gaat terug denken!
Links: