Het was aanvankelijk niet met volle overtuiging dat ondergetekende naar Tilburg trok om het ‘one-hit-wonder’ Europe te gaan bekijken Of althans, zo dacht ik erover. Maar iemand moet de klos zijn, dus in mijn immense goedheid begaf ik me naar 013.
Nog maar net binnen, begon het voorprogramma King King aan zijn set. Een baardig heerschap in schotse rok – compleet met sokophouders – betreedt het podium en gaat samen met zijn kompanen meteen loos. Meteen wordt duidelijk waar die sokophouders voor dienen: wie ze niet draagt, wordt meteen uit zijn sokken geblazen. Wàt een fantastische groep! De heren spelen een combinatie van bluesrock en southern rock, waarbij je niet weet wat je meemaakt.
Die stém! Die gitaar! Aanvankelijk staan de aanwezigen nog enigszins verbaasd te kijken, maar lang duurt dat niet. De groep krijgt maar liefst vijftig minuten speeltijd, wat fijn is, aangezien minder jammer was geweest. De hele tijd hebben de mannen de zaal heel goed mee en met een beetje goede wil zou je kunnen zeggen dat hier vanavond twee headliners staan.
Om negen uur is het dan de beurt aan Europe, de groep die iedereen kent van dat éne nummer, maar die ondertussen toch al dertig jaar bezig is. Natuurlijk heeft de band wat meer te bieden dan die ene hit. Hoevéél meer hangt een beetje af van de graad waarin je fan bent.
De set opent met twee nieuwe nummers en die zijn aardig, maar het is toch wachten tot Rock The Night voor er enige animo in de zaal komt. Dat de groep bestaat uit ervaren en goede muzikanten betwist niemand, maar een drumsolo op de Wilhelm Tell-ouverture, een stuk klassieke muziek? Melig, overbodig, maar wat erger is, ook gewoon slecht.
Uiteraard komt ook Carrie voorbij, in een mooie wat ingetogen versie en ook Superstitious, vermengd met een flink stuk No Woman No Cry erin. Spelen de heren naast deze nummers dan niets anders? Jawel, maar het zal zowat iedereen worst zijn wàt, want het is gewoon eenheidsworst. Goed gemaakt, goed klinkend, maar volstrekt inwisselbaar. Doorslagjes. Kopietjes. Epische drolletjes waarin Joey Tempest zich de ene keer een soort Bowie-aanse kloon waant die melodramatisch staat te doen en een andere keer iets te veel naar Led Zeppelin heeft gekeken. Twee keer een niveau dat hij niet haalt en niet aankan.
Daarbij, zowat iedereen komt maar voor één nummer en staat daar sinds halfweg het optreden ook duidelijk op te wachten. We krijgen eerst nog wel Cherokee voor de kiezen en dan weerklinkt de zo bekende en in de media kapot gedraaide intro van die ene monsterhit: The Final Countdown. Al moet gezegd worden dat dat nummer live nog steeds werkt als een trein en ook een stuk harder klinkt dan op plaat. En dan is het over. Ik blijf achter met een dubbel gevoel. Dit Europe doet wat het moet doen, maar overtuigt nooit echt. De verplichte nummertjes worden afgedreund, maar de bezieling is er toch wat uit. Heel eerlijk gezegd worden de mannen vandaag naar huis gespeeld door hun voorprogramma. Een tijdje geleden dat we dat nog mochten beleven, trouwens.
Foto’s:
Datum en locatie:
- 26 september 2018, 013, Tilburg
Link: