Electric Wizard en Moss in Deventer
Burgerweeshuis, 31 oktober 2010
Door Joost Verhagen en Berit Soolsma
Het is Halloween, de donkere en gemartelde zielen verzamelen zich. In duistere en obscure oorden zoals in Deventer komen de getergde entiteiten samen om zich te vergapen aan logge klanken. Maar op een enkele als magere hein verklede mafkees na lijkt het publiek zich niets van de datum te hebben aangetrokken. De Engelse kinderen van de nacht die zichzelf verenigd hebben onder de naam Electric Wizard presenteren vanavond hun nieuwe plaat. Van de plaat is echter geen spoor te bekennen, sterker nog, er is geen enkele geluidsdrager van de hoofdact beschikbaar bij de merchandise-tent. Uiteindelijk lijkt het zo bijzonder opgezette evenement dus toch nog het meest op een normaal optreden.
En normale optredens zijn imperfect, zo laat Moss ons al meteen duidelijk zien. De erg minimalistische doom van dit trio komt op mij niet echt over. Riffs worden te lang herhaald en de gitarist lijkt verre van foutloos te spelen ondanks de eenvoud van zijn gitaarlijnen. De zanger brult wat onverstaanbaar door een microfoon die verdrinkt in de reverb, delay en compressie. Daarnaast maakt de band een in mijn ogen onherstelbare fout door geen bassist te hebben. Hierdoor mist er heel sterk iets in het geluidsspectrum. Gelukkig lijken enkelen, wellicht iets minder kritische aanwezigen zich prima te vermaken dus is deze supportact niet helemaal voor niks geweest.
Na een korte ombouwpauze (waarin wij wanhopig op zoek zijn naar collega Willem die uiteindelijk niet aanwezig blijkt te zijn) laat Electric Wizard meteen zien waar je een bassist eigenlijk voor nodig hebt. De band opent meteen met mijn persoonlijke favoriet Funeralopolis en heeft een veel zwaarder en groovender geluid dan zijn voorganger. De erg pakkende riffs en goed geplaatste drums maken het publiek onmiddellijk enthousiast. Niet zo gek ook trouwens, gezien in mijn ogen Dopethrone, waarvan dit nummer afkomstig is, nog steeds geldt als het magnum opus van de band. De nadruk lijkt gedurende het hele optreden sowieso wat meer op het oudere werk te liggen. Misschien heeft dit iets te maken met het feit dat de nieuwe plaat Black Masses iets meer op die stijl van het oeuvre teruggrijpt. Halverwege zakt de band een beetje in ondanks een best leuke podiumpresentatie, met een vrolijk blowende Jus Oborn. Tegen het einde van de set wordt dat wel weer min of meer goed gemaakt. Al met al misschien niet het beste concert wat deze heren en dame ooit hebben gegeven maar van teleurstelling is wat mij betreft geen sprake. Dit is een prima manier om Halloween te vieren, als één van The Wizard‘s “Chosen Few”.
Links: