Op een druilerige, of zeg maar gerust zeiknatte, zaterdagavond staan in een stijf uitverkochte Baroeg Sojourner, Harakiri for the Sky en Draconian op de planken. De bands staan zestien dagen achter elkaar door heel Europa te spelen en Rotterdam is stop nummer negen. Dat betekent dat er al een bepaalde routine aanwezig is en dat alle kinderziektes ook verdwenen zijn. Kortom, niets wat een mooie avond in de weg staat!
Sojourner mag het spits afbijten in een volle zaal en doet dat heel behoorlijk. De band speelt net zo divers als de nationaliteiten van de bandleden en laat zich niet in een hokje stoppen. Epische folky black metal lijkt de hoofdmoot te zijn, maar uitstapjes richting death metal, gothic metal (met name Trail of Tears, voor de kenners) en groovy passages komen ook langs. Het geluid is prima, de zangeres is prima bij stem en het klinkt algeheel erg professioneel. Van de beide albums worden drie nummers gespeeld, waarbij Titan en An Oath Sworn In Sorrow de meeste indruk maken. Waar de band op cd en lp nog weleens wat te klinisch en te netjes klinkt, doet hij dat live een stuk smeriger, om het zo maar even te noemen. Agressiever misschien. Langzaam maar zeker gaat ook de zaal mee in het enthousiasme van deze band. Een goede start van de avond, dat is het in ieder geval zeker!
Bij Harakiri for the Sky had ik vooraf mijn bedenkingen. Kortweg gezegd, ik houd niet van de post-blackmetalscene en Harakiri for the Sky is daar juist één van de vaandeldragers van. Uiteraard heb ik de voorgaande weken de muziek beluisterd, maar ik ben geen fan geworden. Live is het echter wel heel gaaf! Vooral het begin van de show, waarbij het gaspedaal flink naar beneden gaat, is een heel stuk beter te beluisteren dan wat er op cd en lp verschijnt. De meest opvallende verschijning is zanger Michael “JJ” V. Wahntraum, die de tweelingbroer van Shaggy uit Scooby Doo had kunnen zijn. Hij is een fantastische zanger, maar het is alsof hij zich totaal niet op zijn gemak voelt in deze omgeving. Het is alsof hij zijn sombere boodschap wel wil vertellen, maar waarom moet dat dan in een zaal vol met mensen? Het kan de act zijn, ik weet het niet, maar op die manier het komt wel over. Net als bij Sojourner is het geluid goed, al kun je met oordoppen in de gitaar niet goed horen. Met Heroin Waltz en Funeral Dreams wordt stevig afgetrapt en daarna gaat de versnelling omlaag. Met name het nummer Calling The Rain blijkt een schot in de roos en wordt het een groot headbangfestijn. Een aantal dames in het publiek vindt het zelfs dansbaar, wat een opvallend verschijnsel is. Harakiri for the Sky krijgt het publiek al vlot mee en komt uiteindelijk zelfs nog even terug voor een toegift. Band nummer twee krijgt ook een dikke voldoende vanavond.
Draconian legt de nadruk op zijn laatste album, Sovran. Na opener Stellar Tombs gaat de focus even wat verder terug in de tijd, want met Bloodflower en A Phantom Dissonance komen de albums Turning Season Within en A Rose For The Apocalypse aan bod. Zangeres Heike Langhans is een stuk beter bij stem dan een paar dagen geleden in Berlijn en dat is toch wel een groot pluspunt bij een band als Draconian. Na een drietal nieuwe nummers wordt het pareltje A Scenery Of Loss gespeeld, wat ondanks de lengte een geweldig live nummer is. De band speelt superstrak en wederom staat het geluid goed afgesteld. Met Burial krijgt Rotterdam een primeur. Het is de eerste keer dat dit nummer live gespeeld wordt. Een stampvol en bloedheet Baroeg is even muisstil.
Datum en locatie:
26 januari 2019, Baroeg, Rotterdam
Link: