Down, 21 mei , 013 Tilburg
Al vele jaren is het Amerikaanse All-Star-gezelschap Down één van mijn
favoriete bands, de kans om het vijftal dan ook eindelijk eens live te zien liet
ik me dan ook niet ontnemen. Na enkele eeuwen terug te zijn gereden richting het
pittoreske Tilburg wacht ons als eerste een film, die kennelijk gaat over het
opnameproces rond II: A Bustle in a Hedgerow, afgewisseld met clips van
oa Slayer en Motörhead. Boeiend? Matig. Noodzakelijk kwaad? Ja, er
is geen fatsoenlijke opener voor Down te vinden, of je moet de halve
NOLA-scene mee gaan slepen (en aangezien van al die bands er wel een
lid in Down zit, zal dat ook niet prettig touren).
Oftewel: na de film en kleppen met bekenden is het dus tijd voor Down,
de zaal is inmiddels flink vol en alle aanwezigen staan aardig ongeduldig te
wachten op het moment dat het grote gordijn open gaat. Eindlijk komen Kirk
Windstein, Rex Brown, Pepper Keenan en Jim Bower het podium op, een
iets later gevolgd door enfant terrible Phil Anselmo. Ik heb geloof ik
nog nooit een zaal zo snel los zien gaan, Anselmo laat nog maar eens
waarom hij door zovelen aanbeden en gehaat wordt, hij is een frontman pur sang,
en leeft om op een podium te staan, hij is een showman, een acteurtje op dat
podium. Maar wel één die die act kan onderbouwen door geweldige zangkwaliteiten.
Hij maakt ook een aardig nuchtere indruk, alleen het evenwicht is er niet
compleet.
Down is niet alleen Phil, in principe staat er vijf levende
legendes op het podium, en het valt ook op dat je niet naar vijf individuen (met
wisselend ego) staat te kijken, maar naar een hechte groep vrienden die een
godvers goede show neerzetten. De setlist bestaat uit een lekkere mix van
NOLA en II, (oa Lifer, Stone the Crow, New Orlans is a Dying
Whore, Bury Me in Smoke, Losing All) die eigenlijk door een groot deel van
de zaal continu meegezongen werden (gebeurd dus niet alleen bij
EO-jongerendagen), en het concert kreeg voor mij een hoogtepunt bij de geweldig
uitgevoerde ballad Jail die me echt weer eens ouderwets kippenvel gaf. De
hele sfeer op het concert was sowieso geweldig, Phil was lekker praterig
en de interactie met het publiek was geweldig, wat zich uitte in een bangende.
moshende, schreeuwende en zingende menigte die ook aan de behoeftes van een stel
Amerikanen dacht en om en nabij de vijf kilo wiet het podium opmikte.
En dan is het na een toegift afgelopen .. mag wel zeggen dat er weer een
klassieker onder de concerten in Nederland voorbij is. Nu maar wachten op een
derde album.
Links: