Het is zondagmiddag, het zonnetje schijnt uitbundig. In Baroeg daarentegen is het duisternis en zwartgalligheid wat de klok slaat. Binnen staan drie bands uit het postblack-segment klaar om in hoogsteigen persoon voor een zonsverduistering zorgen. De vierde band, Inter Arma, heeft helaas af moeten zeggen vanwege problemen rondom het verkrijgen van een visum. Dat is natuurlijk jammer, maar daardoor spelen Regarde Les Hommes Tomber, Black Anvil en Der Weg Einer Freiheit wel elk een extra lange set.
De Fransozen uit havenstad Nantes hebben flink wat sfeer gecreëerd op het podium. Er branden kaarsen en wierook, dat laatste in overvloed. En het publiek staat alvast klaar in afwachting van de eerste zondeval van vandaag. Het is goed om te zien dat velen vanmiddag hun weg hebben weten te vinden naar de metaltempel in Rotterdam. Mogelijk nog met de vorige show vers in het geheugen, want Regarde Les Hommes Tomber stond op 9 maart van dit jaar ook al in Baroeg.
Vanaf de eerste akkoorden is het weer aangenaam vallen met de heren van dit zwarte orkestje. Om kippenvel van te krijgen. Dit is het type black dat dwars door de ziel kan snijden en dat doet het ook deze keer. Regarde Les Hommes Tomber speelt met de nadruk op het tweede album Exile uit 2015 en start met het instrumentale L’exil. De gitaristen staan tijdens de start van het optreden met de rug naar het publiek gekeerd. Vanaf de eerste akkoorden zwaaien de haardossen in het publiek elkaar om de oren. De rauwe en tegelijk tikje ingetogen screams van frontman T.C. klinken hartgrondig, duister maar ook puur. We luisteren naar A Sheep Among the Wolves en vervolgens naar Ov Flames, Flesh and Sins van debuutalbum Regarde Les Hommes Tomber uit 2013. Dan weer terug naar het album Exile met …to Take Us, Embrace the Flames en The Incandescent March.
Iedereen in de zaal staat een set lang ademloos te luisteren. Een oplettend oog registreert hoogstens dat tijdens het geconcentreerde spel van RLHT op het podium het vlammetje van de middelste kaars inmiddels stilletjes is gedoofd.
Tijdens het volgende optreden van Black Anvil, met in de gelederen onder andere twee ex-leden van hardcoreband Kill Your Idols, is het in eerste instantie minder druk. Er klinkt een kerkelijk georiënteerd intro, waarna de vier leden op hun opwachting maken op het podium, dat weer is ontdaan van rituele attributen als kaarsen en wierook. Voor de New Yorkers geen poespas, maar midtempo blackmetal die voor zichzelf spreekt, nu eens rauw van geluid dan weer met de nodige melodieuze en thrash-invloeden.
Nummers als On Forgotten Ways, May Her Wrath Be Just en As Was klinken lekker en weten ook weer de nodige metalheads vanaf de bar terug de zaal in te lokken. Daarnaast is er ook een enkele kenner in de zaal aanwezig die sommige nummers uit het hoofd weet mee te brullen. Er zit een prima opbouw in de set die steeds feller en agressiever begint te klinken, waarmee Black Anvil een aangenaam beklemmend sfeertje weet op te roepen. Het luistert al met al goed weg, maar de Amerikanen weten niet zoveel indruk te maken als RLHT of later Der Weg Einer Freiheit.
Der Weg Einer Freiheit kan namelijk wel weer rekenen op een volle zaal, en dat nog voor er ook maar één noot heeft geklonken. Na een klassiek piano intro barst de band los als een tsunami met Einkehr en Der Stille Fluss. De hier en daar ongemeend felle passages volgen elkaar in rap tempo op, maar o-o wat klinken die verrukkelijk als Der Weg Einer Freiheit ze speelt: strak en vlekkeloos.
Naast raggen is er bij deze band ook meer dan genoeg ruimte voor geraffineerde klanken en nuancering. Het is voor uw anonieme verslaggeefster de tweede keer dat ze de Duitsers live ziet spelen en deze keer komt het veel meer binnen dan tijdens de Eindhoven Metal Meeting december vorig jaar. De sfeer en het geluidseffect in het compacte Baroeg dragen hier zeker aan bij, maar de heren lijken ook gewoon uitstekend in vorm.
Frontman Nikita Kamprad noemt het ongelooflijk hoeveel fans er op een zondagmiddag zijn uitgerukt om te komen luisteren. Ach, het plezier ligt anders geheel aan onze zijde, die van toehoorder. Net als bij RLHT wordt er weer volop geheadbangd, terwijl het publiek in de tussentijd zowat omver wordt geblazen door de band. We gaan terug naar zeven jaar geleden, naar één van de eerste nummers die Der Weg Einer Freiheit uitbracht, Ewigkeit. En ook nummers als Aufbruch en tot slot Lichtmensch mogen vandaag natuurlijk niet ontbreken. Als het aan Der Weg Einer Freiheit ligt hadden ze nog wel een uurtje door kunnen spelen. Maar: het was intens en het was goed. Tijd om huiswaarts te keren.
Wegens persoonlijke omstandigheden verschijnt dit verslag later dan gepland.
Foto’s:
Jurgen van Hest (Jvh013Photo)
Datum en locatie:
24 september 2017, Baroeg, Rotterdam
Link: