Dehuman en Trauma Exposure in Oostburg
The Lane, zaterdag 30 maart 2013
Het was alweer even geleden dat The Lane in Oostburg werd opgevuld door een horde briesende metalliefhebbers. De zaterdag voor Pasen was het gelukkig weer eens zover. Twee bands uit het alom bourgondische België stonden vanavond op het programma om even lekker los te gaan.
Allereerst was het de beurt aan het uit Gent afkomstige Trauma Exposure. De zeer energieke combinatie van death metal en haar meer moderne varianten (denk metalcore/deathcore) kwam goed uit de verf. Opvallend was dat de band zonder moeite de ene wending na de andere toepaste. Zanger Fre heeft een gevarieerde strot die naast typerende screams ook ontzettend diepe gorgels kan produceren. Deze kwam vanavond meer dan prima tot zijn recht op het podium. Drummer Paulo heb ik later nog even gecomplimenteerd voor zijn strakheid. Zowel de grooves als de gefinetunede blastbeats waren oerdegelijk. De band mocht na iedere track rekenen op een gemeend applaus van de niet al te best, maar desondanks gezellig gevulde zaal. De drie kwartier aan speeltijd was voorbij voor men er erg in had. Trauma Exposure is een aanrader om eens te checken, mochten ze ergens bij jou in de buurt spelen.
Van Gent naar Brussel, alwaar de oorsprong van Dehuman zich bevindt. De band staat alweer wat jaartjes garant voor old school death metal. Snel, furieus en geheel ontdaan van overbodige poespas en bullshit. De setlist van dit bonte gezelschap stond vanavond voornamelijk in het teken van de vorig jaar uitgebrachte langspeler Black Throne of All Creation. Hoewel het in het begin even zoeken was naar het juiste geluid, kwam Dehuman na enkele tracks prima tot zijn recht. Brulboei/bassist Andrea straalde een soortement old school-vibe uit, zowel qua voorkomen als qua geluid. De ene nostalgische riff na de andere kwam op hoog volume uit de versterkers gebulderd als een machtige death metal-ruis die op indrukwekkende wijze werd dichtgetimmerd door drummer Laye Louhenapessy. Ik weet niet uit welke dierentuin ze dit beest hebben getrokken, maar zelden heb ik een drummer zo fanatiek en zo snel aan het werk gezien. Geen serieuze Kolias-grimas of statische zwaartekrachttrucjes, maar blasts en fills die ráák waren. Dit alles in combinaties met een aanstekelijke grijns, indrukwekkende continuïteit en klaarblijkelijke onvermoeibaarheid.
Hoewel het wat drukker was dan bij Trauma Exposure, kon je ook bij Dehuman niet bepaald spreken van een volle zaal. De frontman kreeg zodoende het idee om de laatste nummers van de setlist af te werken vóór het podium, samen met de gitaristen. Er ontstond wat beweging en de grijns van de nog altijd euforisch ogende drummer werd nog een stukje breder. Na een uurtje zat het optreden erop en konden bands en publiek zich vervoegen aan de bar. Menig hersencel is die nacht verloren gegaan, maar ik kijk met plezier terug naar beide bands. En die drummer…
Met dank aan Elton Boussen voor de foto’s van zijn half opgeladen camera.
Links: