Deafheaven in de AB
15 maart 2016, Ancienne Belgique, Brussel
Terwijl in Vorst de politieagenten nog maar eens jacht maakten op enkele terroristen, tekenden zo’n zevenhonderd mensen present in de AB voor een avondje Deafheaven. De grote zaal (zonder balkons en open tot aan de PA) was gevuld met een opvallend divers publiek van klassieke metalheads en muzikale hipsters. Ondanks de vele haters die Deafheaven verfoeien, was de opkomst voor een dinsdagavond best indrukwekkend. Terroristen waren er overigens niet te bespeuren.
Normaal gezien zou Myrkur, nog een controversiële semi-blackmetalband openen, maar wegens ziekte werd hun show overgenomen door Alkerdeel uit Zomergem. Ondanks hun vrolijke roots bracht het viertal donkere en zware sludge, die constant twijfelde tussen langzaam ronddwalen en alles verpletteren. Dankzij een compacte opstelling en een beperkte belichting hielden ze het podium klein en brachten ze een sfeervol en intens concert. Vooral het drumwerk van Nieke was imposant. De nieuwe plaat laat zich op basis van dit concert alvast samenvatten als chaotische genialiteit, of was het nu geniale chaos? Aanrader voor op Roadburn!
Stipt op tijd begon Deafheaven eraan. De band bracht New Bermuda integraal, wat door zanger George Clarke als volgt verklaard werd: “Na drie jaar Sunbather is het heel leuk iets nieuws te kunnen spelen!” Mij niet gelaten, Brought to the Water maakte meteen duidelijk dat als puntje bij paaltje komt, Deafheaven wel degelijk (black)metal speelt, ondanks de shoegaze- en postrockpassages die nog zouden volgen. Dankzij het perfect afgestelde geluid kwam de gelaagde muziek van de band prachtig tot zijn recht. De complexe drumpartijen en de dubbele gitaren lagen mooi in balans met de bikkelharde screams van Clarke. Wanneer Kerry McCoy zijn duivels ontbond, walsten zijn indrukwekkende leads over een shoegazende AB. Indrukwekkend.
Het perfecte concert? Dat zeker niet, daarvoor viel er teveel aan te merken op Deafheaven. Zo presenteerde de groep zich als een bende zoutpilaren, met uitzondering van Clarke die met zijn spastische gehuppel het totaal gebrek aan podiumpresence van zijn collega’s probeerde te compenseren (en daar grandioos in faalde). Hij bewoog heel erg veel, maar zonder echte interactie met het publiek en ook de bindteksten konden niet inspireren. Dat kon Kerry McCoy, ondanks zijn indrukwekkend gitaarspel, ook niet. De gitaarvirtuoos presenteerde zich als een redneck die budweisers hijst op de parking van een Wallmart en leek amper te beseffen dat hij op een podium stond. Het was een beetje alsof de band je wilde dwingen om toch maar wat naar je schoenen te staren terwijl ze hun ding deden.
Gelukkig waren er nog de bisnummers, Sunbather en Dream House. Vooral het titelnummer van hun grote doorbraakalbum was betoverend en verpletterend tegelijkertijd. Ondanks een omgevallen cimbaal en technische problemen met de basgitaar (wat het gebeuren op het podium alleen maar minder inspirerend maakte) eindigde het concert toch op een muzikaal hoogtepunt.
Met dank aan Damon De Backer voor de prachtige foto van Alkerdeel en met excuses voor mijn slechte gsm voor de foto’s van Deafheaven.
Links: