Een avond die met rood omcirkelt in de agenda van Zware Metalen’s Remco Faasen stond: de Amerikaanse deathmetalgrootheid Cannibal Corpse en de Zweedse blackmetalgrootheid Dark Funeral die het Leidse Gebr. De Nobel aandoen. Een affiche om bij te likkebaarden op de locatie waar ooit een handel in lompen en oude metalen stond. Omdat het bordje ‘uitverkocht’ voor het raam van de kassa kon worden gehangen stond het metalen feestje blijkbaar bij nog veel meer mensen op de verlanglijst. Naast Remco wurmde ook fotograaf Mellow zich door de massa.
Het werk roept luider dan het plezier en dus mis ik Stormruler: de eerste band van de avond. Opvolger Ingested heeft niet lang nodig om de intenties duidelijk te maken: ‘We’ve come to crush your skulls and brake your fucking bones’, laat zanger Jay Evans niet erg subtiel weten. De zaal komt direct in beweging, ook omdat de slam death metal/deathcore erg aanstekelijk is en de mannen op het podium het goede voorbeeld geven door rond te stuiteren. Zo krijgen we al na één nummer een circle pit en bij het derde nummer een wall of death.
De muziek is lekker fris, alleen zijn de bekkens zó goed hoorbaar dat iedere slag van drummer Lyn Jeffs erop al het andere geluid overheerst. Hoewel de muziek redelijk veel van hetzelfde is, steekt Jay Evans er zijn ziel en zaligheid in en blijft hij rond stuiteren op het podium en het publiek bij de act te betrekken. Dat gebeurt wel vaker in dit genre, maar Ingested neemt het erg serieus. Iedereen moet blijkbaar als een citroen worden uitgeknepen. Het is vermakelijk om te zien en het werkt: als hij oproept om ‘some fucking noise’ te horen, schreeuwt de zaal mee. Het applaus na afloop is meer dan vriendelijk.
De podiumaankleding voor de Ineffable Kings of Darkness is aan de magere kant, maar dat is op slag vergeten als de vijf heren het podium op komen schreiden. Hail Murder laat gelijk horen waarvoor we hier zijn: een masterclass ijselijke black metal onder aanvoering van de kleine man met de grote strot Heljarmadr. Als we met z’n allen de Duistere Heer hebben aangeroepen zet Dark Funeral The Secrets of the Black Arts in: een nummer uit 1996 en daarmee precies tien jaar ouder dan het voorprogramma. Vergeleken met de stuiterballen gebeurt er nu zoveel minder op het podium, maar tegelijkertijd zoveel meer. Het levert niet voor niets de eerste crowdsurfers op. Ingested kreeg dat niet voor elkaar maar Dark Funeral laat veel meer de muziek spreken. Strak en accuraat, precies zoals we het kennen van de albums. Verder weinig poespas: kiezelharde black metal van het betere soort.
When I’m Gone komt voorbij het is heerlijk. Nail Them to the Cross doet er niet voor onder. Heljarmadr haalt een aan het kruis genagelde Jezus tevoorschijn, draagt ‘m uiteraard ondersteboven, spuugt erop en gooit het ding weer weg. Unchain My Soul is de machtige opener van vorige plaat Where Shadows Forever Reign en klinkt vanaf het podium nóg waanzinniger. Het titelnummer zelf is vervolgens een waardige afsluiter. Het gezelschap onder aanvoering van gitarist Lord Ahriman kwam, zag en overwon weer eens.
The Time to Kill is Now! Cannibal Corpse is gearriveerd. De man met een tractorband op de plek waar bij ons stervelingen de nek zit – George ‘Corpsegrinder’ Fisher – heeft uiteraard weer het hoogste woord. Al bij Inhumane Harvest ligt bij de halve zaal het hoofd eraf, terwijl hij stug doorstuitert. Corpsegrinder doet twee dingen: zingen grunten of headbangen. Er is geen derde optie. Bij het eerste brult hij het cement tussen de stenen vandaan, bij het tweede vormt hij zijn eigen alternatieve energiebron. Zet hem in een bos en alle bomen waaien om. Wát een passie. Gekleed in een shirt van The Black Dahlia Murder met daarop de veel te vroeg overleden Trever Strnad is hij de magneet van Cannibal Corpse, al gooit Erik Rutan er af een toe een lekkere solo in.
Fucked With A Knife wordt opgedragen aan alle vrouwen in de zaal, het feest gaat door met het geweldige The Wretched Spawn. Waar Dark Funeral uit is op je ziel, gaat Cannibal Corpse voor je hart. En dan niet spreekwoordelijk maar letterlijk. Gewoon doorbeuken, een vuist door je borst rammen en het kloppende ding eruit trekken om het vervolgens aan de maden te geven. Er is geen bandlid die Abraham nog niet gezien heeft, maar de Amerikanen spelen als goden: soeihard, zonder mededogen. ‘Fire up the chainsaw’ brult Corpsegrinder als Kill or Become zich aankondigt en als hij iemand in de pit bestraffend heeft toegesproken, is het tijd voor het welbekende wedstijdje headbangen waarbij hij zichzelf bij voorbaat al als winnaar uitroept. Volkomen terecht ook.
Daarna komen we bij het romantische nummer over het schieten van bloed uit de penis: I Cum Blood, gevolgd door het lekkere lompe en zompige Evisceration Plague. Devoured by Vermin doet een gooi naar lekkerste uitvoering ooit gespeeld, met een hoofdrol voor drummer Paul Mazurkiewicz. Ieder bandje dat denkt wel een aardig potje death metal te kunnen spelen moet dit maar eens als voorbeeld nemen en dan kijken hoe de vlag ervoor staat. Het intro van Stripped, Raped and Strangled levert na al die jaren nog steeds kippenvel op en over Hammer Smashed Face hoeven we het uiteraard helemaal niet meer te hebben. Het woord ‘perfect’ doet er nog te weinig eer aan. Nee, Dark Funeral kwam, zag en overwon. Cannibal Corpse rukte ingewanden uit je lijf en zette alles in de fik.
Datum en locatie
12 april 2023, Gebr. De Nobel, Leiden
Foto's:
Mellow (Facebook en Instagram)
Link: