Cult of Luna en Fear Falls Burning, 19 april 2006 Vera Groningen
In 2004 verraste Cult of Luna vriend en vijand met het sublieme
Salvation, de opvolger staat voor de deur en als voorproefje daarop een
tourtje waarbij de band vergezeld wordt door het Belgische Fear Falls Burning.
Robert de Leeuw (RdL) en Jan Hendriksen (JH) waren oor- en ooggetuigen.
Fear Falls Burning
Ik denk dat er deze avond maar weinig mensen zijn die echt bekend zijn met de
eenmansact Fear Falls Burning. De Belg brengt een vrij lichte vorm
van drone, opgebouwd uit alleen gitaargeluiden. Met name de eerste helft van het
optreden (wat zover ik kon ontdekken uit één lang nummer bestond) was erg licht,
halverwege kwamen de lage tonen er pas lekker in en kon het mij wat meer
bekoren. Ik vond de combinatie Cult of Luna/Fear Falls Burning erg
gewaagd, er zitten overeenkomsten in de muziek van beide bands, maar die zijn
marginaal, en veel van de bezoekers waren niet bekend met Fear Falls Burning,
wat helaas ook duidelijk werd door een flinke hoeveelheid mensen die elders
vertier zochten. Al met al een leuk optreden, interessante muziek, maar hopeloos
overklast door Cult of Luna. (JH)
Cult of Luna
Soms heb je het wel eens dat een concert een half uur duurt, maar door zijn
ultieme saaiheid twee uur lijkt te duren; soms heb je het wel eens dat je denk
bij jezelf: “wat doe ik hier eigenlijk in godsnaam?” terwijl je wat verveeld om
je heenkijkt; soms kan een concert zo enorm saai zijn dat je ondertussen al drie
keer een biertje hebt gehaald om de tijd maar wat te doden. Nee, niet bij Cult
of Luna. Van het eerste tot het laatste akkoord; vanaf de opkomst tot het
afdruipen richting kleedkamers, zonder ook maar een meter van m’n plek te zijn
geweest (of had ik m’n biertje nou nog even aan de kant gezet?), heb ik het
optreden in een soort van trance beleefd. Op zo’n moment besef je je even dat de
zestig kilometer heen en terug tuffen niet voor niks is geweest. Integendeel!
Gelukkig hielp het geluid daar ook erg aan mee. Lekker massief, maar wel zo
open dat de afzonderlijke instrumenten allemaal goed te volgen waren. De band
opende fenomenaal met het nummer Finland (van hun binnenkort te
verschijnen album Somewhere Along the Highway), wat een prachtig nummer
is dat! De kenmerkende subtiliteit, de geniale opbouw richting climax, het
spelen met hard en zacht: alles kwam uitstekend uit de verf. Daarbij bewandelden
de drie gitaristen vaak hun eigen weg, wat erg mooie gitaarharmonieën
veroorzaakte. Kippenvel!
Zanger Klas Rydberg is om vaderschapsredenen afwezig tijdens deze tour, maar
gitarist Johannes Persson nam zonder moeite de lead vocalen voor zijn rekening.
Vooral tijdens de heftigere stukken werden zijn stembanden aardig op de proef
gesteld, maar hij deed het ontbreken van Rydberg eigenlijk met gemak vergeten.
Geen gelul ertussendoor, er werd gewoon van begin tot eind gespeeld, wat de
sfeer rond zo’n optreden natuurlijk erg ten goede kwam. Ook aan het eind van de
set werden de gitaren zwijgend van de schouders gehaald, wat voor het publiek
het teken was dat er een eind was gekomen aan dit fantastische optreden.
Misschien zullen sommige toeschouwers teleurgesteld zijn doordat de eerste
twee albums niet aan bod kwamen, maar eigenlijk zat ik daar persoonlijk ook niet
echt op te wachten. Dit vooral omdat die albums een behoorlijk andere sfeer
hebben dan Salvation en de deze week te verschijnen plaat Somewhere
Along the Highway (binnenkort een review op ZM). Hoogtepunten van de avond
voor mij: Finland dus en het van Salvation afkomstige Echoes.
Maar eigenlijk zie ik dit optreden als één groot hoogtepunt. Concert van het
jaar tot nu toe. (RdL)
Links: