Tankard is weer eens in België en dat moet natuurlijk een feest worden en
jawel, dat wordt het ook. Helaas is de format niet écht goed te noemen: één
bekende band, aangevuld met vier lokale groepjes.
De eerste band, Bloodfart, heb ik wegens drukke bezigheden moeten missen.
Tweede band van vanavond is Brutal Exposure, een hardcore band en hoewel dit
niet echt mijn genre is, brengen ze het er vrij goed vanaf. Brutal Exposure
speelt een korte, maar krachtige set waarbij het geluid lekker vet staat
afgesteld en de bandleden zichtbaar plezier in hun spel hebben. Het beeld van
hun zanger is me het meest bijgebleven: rood aangelopen gezicht, bierflesje in
de hand en maar bangen die kop.
De derde band die aantreedt is Eternal Breath. Laat ik het zo stellen, als de
band op deze manier doorgaat zullen ze alles behalve een eternal breath hebben.
Wat een flauw concert zeg! De nummers zijn enorm onsamenhangend en dat terwijl
de band toch echt wel kán spelen, maar wat vooral in hun nadeel spreekt is de
zanger. Zijn Dani Filth-immitatie is zo lachwekkend dat ik het bijna niet kan
geloven dat dit serieus bedoeld is. Ook als ie z’n cleane zang (wat je noemt!)
inzet klinkt het hemeltergend vals. Toen ie tussen het publiek stond (zo met
kogelriem en pinarmbanden) dacht ik dat hij een vrij charismatische
persoonlijkheid was. Op het podium blijft de jongeman echter heel verlegen
stokstijf stilstaan. Hoogtepunt van hun set is de Metallica-cover ‘Seek and
Destroy’.
De voorlaatste groep van vanavond is Scarred Mind, die we ongetwijfeld
allemaal wel kenne van hun bijdrage aan de Waterwölves compilatie. Hun met
Slayer-invloeden doorspekte hardcore/metal klinkt overigens niet slecht. Wel had
ik af en toe het gevoel dat er wat te veel bij Slayer gespiekt werd, iets wat
bij enkele vrienden van me zelfs enige irritatie opriep. Nu, de band speelde erg
overtuigend en zanger Johny is een vrij charismatisch figuur. De band sloot af
met Sepultura’s ‘Slave New World’.
En toen was het tijd voor Tankard! Het publiek is nog enigzins aan het
napraten over de bands ervoor als plots de band (minus zanger Gerre) het podium
opstormt en een hels lawaai begint te maken. Gelijk doven de zaallichten en
springt Gerre ook het podium op. Het publiek is nu duidelijk wakker. Stond
iedereen tijdens de supports nog enigzins ongeïnteresseerd te kijken, nu is
meteen sprake van een heuse pit. De toon is meteen gezet en de rest van de avond
is één groot feest. Alles wat je van Tankard verwacht zie je dan ook: het
consumeren van het nodige bier, de loeiharde, snelle nummers, Gerre die
meermaals trots zijn vette pens toont,… De band wordt werkelijk op handen
gedragen. Recente tracks als ‘Rectifier’ en ‘Need Money for Beer’ worden
probleemloos afgewisseld met ouder werk als ‘The Morning After’, ‘Poison’, ‘The
Mercanary’ en de klassieker ‘Frei Bier für Allen’. Uiteraard wordt de band na
hun set teruggeroepen voor een tweetal toegiften, waarna een einde komt aan het
feest.
Conclusie: Het lange wachten op de headliner van vanavond werd ruimschoots
beloond.