Buried Inside + The Last Mile @ Vera, Groningen 16-11-2005
Vanwege het uitermate boeiende album Chronoclast van vorig jaar ben ik maar even naar het Groningse afgereisd om het Canadese Buried Inside te gaan bewonderen. Live weet dit soort post-hardcore mij namelijk meestal wel te boeien aangezien er altijd zo’n heerlijk massieve muur van geluid wordt geproduceerd die op cd vaak minder overtuigend overkomt dan live. In het voorprogramma de jongens van The Last Mile die een thuiswedstrijd speelden.
The Last Mile
Laatstgenoemde bleek na de eerste tonen qua stijl nauwelijks verwant aan de hoofdact (hoewel er wel degelijk muzikale overeenkomsten zijn), maar ik kon de hardcore van deze band erg goed waarderen. Wat heet, ik was zelfs aardig onder de indruk! Want ze spelen zeker geen standaard vorm van hardcore, maar je zou het meer een kruising tussen pure hardcore, post-core, crust en grind (denk: Nasum) kunnen noemen. Korte pakkende nummers met kop en staart en de nodige dynamiek. Ze schijnen al een Europese tour achter de rug te hebben en speelden hier in Vera om hun nieuwe release More Plastic Ideas te presenteren/promoten. Mij hebben ze in ieder geval overtuigd met hun heftige songs, ook aangezien ik het erg jammer vond dat het na een half uurtje alweer voorbij was. Helaas was de persoon die het licht verzorgde niet zo lekker bezig, aangezien een concert zien met die felle licht in je ogen nou niet bepaald prettig is. Volgende keer de zonnebril mee dus…
Maar in de gaten houden dus dit Groningse viertal!
Buried Inside
Terwijl het steeds wat drukker werd voor het podium betrad Buried Inside het podium. Dat de band behoorlijk heftig is, wist ik met in m’n achterhoofd het laatste werkstuk. Maar op het podium blijken ze dus nog vele malen extremer te zijn! Potdomme wat een knalharde bak herrie produceert dit Canadese vijftal zeg! Gelukkig werd dit goed gedoseerd gebracht, zodat een overdosis decibellen m’n trommelvliezen bespaard bleven. Melodie werd zoveel mogelijk geschuwd en dit werd gecompenseerd met doordenderende beukriffs die werden herhaald tot ze helemaal in je kop gedreund waren. Maar gelukkig werd er ook ruimte gemaakt voor de bekende rustig opbouwende passages, aangevuld met de nodige samples zodat er toch een afwisselende set ontstond. Hoewel de bassist qua lichaamsbouw niet meer was dan een geraamte met daaroverheen een laagje blanke huid, zorgden de aanslagen met z’n ultrazware tonen voor een mooi geheel met de muziek.
Toch twee negatieve opmerkingen. De eindeloze feedback van gitaren na een nummer is, behalve totaal onorigineel, na een paar minuten natuurlijk verschrikkelijk irritant en vooral omdat dit totaal niets bijdraagt aan de sfeer. Daarbij dacht ik dat na dik een half uur de band even een rustpauze inlaste, maar na vijf minuten bleek dit gewoon het einde te zijn, dit terwijl ik er net lekker in begon te komen. Een van de bandleden kwam nog eventjes terug om te zeggen dat ze erg moe waren en dat ze niet verder gingen spelen. Erg jammer.
Al met al een best lekker optreden, maar ze halen het qua genietbaarheid lang niet bij bijvoorbeeld het laatste Isis optreden in mei dit jaar. Volgende keer iets meer respect voor de betalende bezoekers graag (een goodbye zat er niet eens in) en dan kunnen we met z’n allen écht voldaan naar huis.
Helaas heb ik wegens een bepaalde vorm van batterijleegheid geen foto’s kunnen nemen deze avond. Domme ik. Volgende keer beter dus…
Links: