Body Count in Amsterdam
Woensdag 10 juni 2015, Melkweg
Zelfs met een schoenlepel zou het onmogelijk zijn geweest nog een extra toeschouwer toe te laten in zaal The MAX van de Amsterdamse Melkweg. Het begrip ‘afgeladen vol’ kreeg een nieuwe dimensie bij de terugkeer van Body Count in de hoofdstad. Met een nieuwe plaat op zak – het uitstekende Manslaughter – zijn rapper/acteur/realityster Ice-T en gitarist Ernie C samen met Juan of the Dead (gitaar), Vincent Price (bas) en drummer Ill Will weer in het vliegtuig gestapt om tegen Europese schenen te schoppen. Een reis die hen inmiddels zelfs naar Pinkpop heeft gebracht, maar gelukkig voor de band ook naar het meer aansprekende Download Festival.
Zover was het nog niet toen in de Melkweg snoeihard hard werd afgetrapt met een uitgebreide medley van nummers van de eerste twee platen: Body Count uit 1992 en Born Dead uit 1994. Tracks als Body MF Count, Body Count’s in the House, Necessary Evil en Master of Revenge komen met de dodelijkheid van een mitrailleursalvo voorbij. Na ruim een kwartier is het tijd voor het eerste nieuwe werk: het titelnummer van album nummer vijf. Ice-T stelt daarna een van de twee MC’s voor: het blijkt zijn zoon te zijn. Little Ice was bij het laatste bezoek in Amsterdam – tien jaar geleden in Paradiso – ook van de partij en blijkt inmiddels te zijn uitgegroeid tot lange slungel. De uitstekende drummer Ill Will gooit er vervolgens een paar drumroffels uit die geweerschoten illustreren en de kleine Ice gaat met veel gevoel voor theater naar de grond terwijl de band Drive By inzet.
Nee, Body Count is nooit een band geweest die het van subtiliteit moest hebben en opmerkelijk genoeg nooit veel om het derde en vierde album heeft gegeven. Daar komen dan ook geen tracks van voorbij maar het publiek onthaalt met veel enthousiasme Voodoo, There Goes the Neigborhood (met een lekkere drumsolo van Ill Will), Body Count en ‘the love song voor the ladies’: KKK Bitch. De enige echte verrassing van de avond is Disorder: een nummer dat Ice-T ooit opnam met Slayer en waarvan hij aangeeft gek te zijn op de tekstregel ‘Chaos, chaos, I don’t give a fuck! Disorder, Disorder!’.
Als de inmiddels 57-jarige rapper daarna op zoek gaat naar de jongste aanwezige van de avond komt hij al snel uit bij een bebrild jochie van 12 die op het podium wordt gezet en daar vaderlijk een arm om de schouder krijgt geslagen. Het ventje krijgt complimenten voor zijn aanwezigheid want ‘gezien zijn leeftijd had hij net zo goed naar een concert van Justin Bieber kunnen gaan’ en daarna de garantie dat hij zich nooit meer zorgen zal hoeven maken slachtoffer te worden van pesterijen. Voortaan kan hij rekenen op de steun van zijn oom Ice-T. En die heeft maar één boodschap voor pesters: Talk Shit, Get Shot. Met Cop Killer wordt de reguliere set daarna in stijl afgesloten.
De toegift bestaat uit het machtige Born Dead, een fragment van Institutionalized 2014 en, na een tirade van Ice-T tegen racisme, Momma’s Gotta Die Tonight. De rookmachine lijkt bij het begin van die track op hol te zijn geslagen maar blijkt een doel te dienen. Juist als Ice-T op het podium uitschreeuwt hoe hij zijn racistische moeder in brand steekt, staat de hele Melkweg blauw van de rook. En daarmee komt een einde aan een kort (nog geen anderhalf uur), weinig verrassend maar desalniettemin uitstekend optreden van een band die aantoont absoluut nog relevant te zijn.
Foto’s: Brian Krijgsman
Links:
