Das Oktober Metalfest – das März edition in het Klokgebouw in Eindhoven. De start van hopelijk weer een vol jaar festivals! Zware Metalen stond met een redacteur en een fotograaf klaar om volop en uitgebreid verslag te doen totdat… corona toeslag en fotograaf Lonneke Prins in haar eentje afreisde naar de Lichtstad. En toen moest ze naast het fotograferen ook nog tekstjes schrijven!
Het duurde even, maar daar stonden we weer in het Klokgebouw te Eindhoven om Das Oktober Metalfest te vieren, nu dan in maart. De negentiende om precies te zijn. Wel nog even met een negatieve coronatestuitslag in bezit, welke buiten het gebouw ook verkregen kon worden middels de speciaal geplaatste testlocatie. In de rij daar en bij de mensen wachtende op de uitslag was de sfeer al prima, een aantal met een biertje van de tegenovergelegen bar in de hand.
Wie is het nog gewend afspraken te plannen en dat die vervolgens ook doorgaan? Ik niet, dus door een dubbele planning kwam ik pas bij band nummer vijf binnenwandelen. Te laat voor de fotopit, maar nog nèt op tijd om nog wat deathmetal klanken van Carnation-vervanger Graceless in te kunnen nemen, om lekker in de sfeer te komen.
Dan door naar de andere kant van het complex voor de Belgische thrashlegende Cyclone. Tijdens het eerste nummer wordt frontman Guido wat overenthousiast en thrasht bijna zichzelf in een val waarna zijn microfoon niet meer wert. Die is gelukkig snel gefixt, Guido kan erom lachen ende band gaat door alsof er niks gebeurd is. Het zou maar zo deel van de show kunnen zijn. Het publiek gaat goed op de gouwe ouwen en uit de waardering in een moshpit of twee.
Een feest is geen feest als de Pink Flamingo’s, ehh… Trollfest niet is geweest. Roze jurken, flamingohoofd-hoeden, ballonnen, glittercones, fluffy gitaren, wat is er wel serieus aan deze Noorse band? Nou, weinig. Maar is dat erg? Nee. Zoals altijd hebben ze het publiek volledig mee. Het contrast van de grap met de folkmetal en de trolachtige vocalen blijft geweldig om aan te zien en te horen.
Het lijkt toch heel even een carnavalsfeest met een staartje te zijn, want de volgende band is Nanowar of Steel, die er hun eigen humor en verkleedgewoontes op nahoudt. Ik zeg “heel even”, want de muziek deze dag is beduidend beter dan een gemiddelde carnavalshit (sorry) en datzelfde geldt ook voor deze Italianen. Uiteraard ook totaal niet serieus te nemen, maar ze brengen het goed. Of je het nou waardeert of niet, het publiek loopt er mee weg, al dan niet onder invloed van het bier dat al een tijdje vloeit.
Met Evile landen we weer even terug op een serieuzere bodem. Bijna letterlijk, want het publiek lijkt hier ook een pauze te nemen van al het vrolijke geweld. Het is goed gespeeld, maar daar is voor nu ook alles mee gezegd. Misschien niet helemaal eerlijk vlak na twee van die feestnummers, maar het zij zo.
Met het donker podium waar deze Engelsen op speelden, ben ik als fotograaf ook niet zo blij, dus ik haak al gauw af om een patatje te scoren in de Bratwursthalle. Daar is ook de hele dag muziek, artiesten die de grote podia nèt niet gehaald hebben. Een uur eerder tijdens Nanowar of Steel speelde der Dieter Koblenz en heb ik tussen de massa mensen nog een sneaky foto kunnen maken.
We zijn alweer gewend aan de metal zonder gein, zo blijkt al als Destruction begint aan zijn set. De crowdsurfers zijn al gauw niet aan te slepen en de moshpits starten weer op. De goede sfeer is weer volledig teruggekeerd dankzij deze Duitse thrashers.
Tussendoor reis ik nog een keer af naar de Bratwursthalle om iets op te kunnen vangen van dé Bonnie St. Claire. Daar aangekomen bleek ik verre van de enige en alles wat ik kon was luisteren naar Bonnie kom je buiten spelen en de metalheads die dat naadloos meezongen.
Na alle variatie deze dag, is Korpiklaani de perfecte afsluiter. Feest en vette folkmetal, wat wil je nog meer? Bier, maar dat spreekt voor zich. Als het niet gedronken wordt, dan wordt er wel mee gegooid of over gezongen. Dat laatste doen deze Finnen uiteraard ook, samen met nummers over andere alcoholische vloeistoffen.
De toeschouwers lijken nu alweer een goede festivalconditie te hebben, want de prima gevulde zaal had nog genoeg over om enthousiast mee te doen. Terwijl zij deze zaal nog even figuurlijk afbreken, wordt aan de andere kant de boel letterlijk afgebroken. Om de paar mensen heen die aan de lange banken alvast zijn begonnen aan het uitslapen van hun roes.
Jammer dat zij nog een goed stukje feest missen, maar hey, we waren er! En in oktober gaan we weer!
Datum en locatie
19 maart 2022, Klokgebouw, Eindhoven
Foto's:
Lonneke Prins Photography website en Facebook
Links: