Between the Buried and Me in Sneek
Het Bolwerk, 16 juni 2013
Hier keek ik persoonlijk toch al een tijdje naar uit. Het briljante progressieve death/metalcore-gezelschap Between the Buried and Me
staan bij mij “om de hoek” in het Bolwerk en ik verwacht eigenlijk ook dat velen met mij staan te popelen om hun zondagmiddag
op te offeren voor deze topband. Niks is echter minder waar: de opkomst is dramatisch, zo’n honderdtwintig man weten zich een weg naar het Bolwerk
te vinden, terwijl de zaal een capaciteit van vierhonderd heeft. Voor zo’n band, onvoorstelbaar!
Maar goed, zo’n privéconcertje is ook best leuk denk ik dan maar. Eerst mag supportband Dimaeon zijn kunsten vertonen. En muzikaal gezien brengt dit stel Leeuwarders zich er goed vanaf kan ik wel zeggen.
De band speelt redelijk complexe, progressieve death metal met een melodieus randje en weet dit live strak en professioneel uit te voeren.
Minpunt vind ik wel dat het mij iets té fragmentarisch is en dat de overgangen wel iets gestroomlijnder mogen. Nu zijn veel riffs behoorlijk
inwisselbaar te noemen en krijg ik een beetje een knip- en plakwerk gevoel, waardoor de aandachtsmeter van hoog naar laag en weer terug stuitert.
Daarnaast voegt de ietwat standaard grunt van (overigens prima performende)
zanger Ferdinand Wanders helaas weinig toe aan het geheel. Gelukkig compenseert de band de kleine kanttekeningetjes wel met de nodige dynamiek in de toch wel
behoorlijk lange nummers. Kortom: een wisselend optreden.
Gelukkig, de zaal loopt toch nog iets vol, want wanneer een band als Between the Buried and Me
voor dertig man publiek moet spelen, dan zou ik me bijna gaan schamen. Nu wordt het toch nog een mooi feestje. Aan de jonge Amerikanen zal het in ieder geval niet
liggen, want die spelen zoals gewoonlijk vol overtuiging en foutloos hun set. Opener Astral Body heeft nog wat geluidsproblemen,
dit wordt naarmate het nummer vordert
gelukkig prima hersteld. Frontman Tommy Rogers beweegt zich constant van monitor naar toetsenbak en hoewel de zang wat mij betreft iets harder had gemogen,
levert hij een sterke show af. Nadeel van een band als BTBAM is toch altijd het statige gitaristenduo. Waar de vingers ultravliegensvlug de frets bijlangs schieten,
staan de benen constant stil. Logisch ook, want het komt wel héél precies bij deze band. Simpele slagriffs zijn uiterst zeldzaam en bijna
geen enkele noot op de gitaarhals wordt overgeslagen. Bassist Dan Briggs, mag dan jammer genoeg wat zacht in de mix staan, hij brengt er gelukkig nog wat beweging
in en heeft er duidelijk plezier in. Maar dat zou ik ook hebben als ik zo kon bassen…*droomt weg*…
Anyway, nog een nieuw nummer wordt gespeeld:
Lay Your Ghosts to Rest, waarna vervolgens tot mijn groot genoegen het Colors-tweeluik Ants of the Sky en Prequel to the Sequel voorbij
komt. Meesterlijk! Daarna focust de band zich weer op nieuw materiaal, met als uitschieter het mooie epos Telos. Geen Mordecai, geen White Walls,
geen Swim to the Moon, maar die zullen we de volgende keer wel weer voorbij horen komen. Het optreden is ook iets aan de korte kant, maar mijn zondag is
al lang gemaakt. Wat een band. Nu maar hopen dat deze matige opkomst niet als gevolg heeft dat een toffe zaal als Het Bolwerk stopt met dit soort acts te boeken.
Links: