Babymetal in Keulen
Live Music Hall, 7 juni 2016
Ik kon het weer niet laten liggen. Twee jaar geleden speelde het Japanse Babymetal in Live Music Hall te Keulen en de show was toen één van de eerste op Europese bodem. We zijn twee jaar later en de aparte kawaii metalband heeft het hart van ontelbaar veel mensen gestolen en de frustraties gewekt van heel wat anderen. Het zal nooit veranderen, je kan immers niet iedereen plezieren met een gewaagde combinatie als deze, maar dat de band succes heeft is al meteen duidelijk bij aankomst. Twee jaar geleden stond er een lange rij in de straat van dit concertgebouw, maar dit jaar ging de rij helemaal het blokje om.
Een onwaarschijnlijke drukte die ook wel te maken heeft met het verschijnen van het album Metal Resistance in april, maar los daarvan lijkt het erop dat Babymetal voorzien is van een vaste horde fans. Pikachu-man, die te vinden was op FortaRock, vinden we onder andere ook vanavond terug. Fotograferen mocht niet en het geluidsmateriaal dat online te vinden is, klinkt verschrikkelijk. Om in de Duitse sfeer te blijven heb ik wel de kersverse foto van de band met Rammstein toegevoegd onderaan.
Bij het binnengaan herinner ik me ook meteen het probleem van twee jaar terug: de hitte in dit gebouw. Met enkel een achteringang is het wat drammen om ergens halverwege de zaal te eindigen, maar al bij al is de standplaats goed gekozen. De Japanners in het publiek zijn vrij klein, dus lukt het wel om de show te volgen van iets verder weg, en de pit is behoorlijk groot, dus die ontwijken we net. Om klokslag kwart over acht vat Babymetal aan met de intro die meteen het publiek oppept en heel wat ‘kitsunes’ (de Japanse versie van de Dio-hoorns) de lucht inkrijgt. Wie toch nog zou slapen krijgt meteen daarna een dosis Gimme Chocolate!! en is wakker. Even vrees ik dat Babymetal de set van FortaRock helemaal opnieuw zou brengen, maar dan is er plots Iine!, het feel-good-nummer van Bart op de debuutplaat en stiekem ook een van mijn favoriete tracks. Twee jaar geleden klikte het niet met de live versie van dit nummer, maar dit keer klopte het al wat beter. Het is natuurlijk de vraag of het geluid gewoon beter afgesteld was dit keer, of de Kami Band het nummer zo heeft weten op te peppen dat het nu wel klinkt. De drive zit er in elk geval in en ook het enthousiasme van de aanwezigen helpt.
Tijd voor wat nieuw materiaal dan. Zangeres Su-metal neemt Amore, een van de toppers op de nieuwe plaat, voor haar rekening. Het komt live heerlijk uit de verf met eveneens die perfect gebrachte Dragonforce-geïnspireerde gitaarsnelheid die het nummer zo verdraaid technisch en stevig doet aanvoelen. Jammer dat ik meteen daarna getrakteerd wordt op een koude douche met Meta Taro, dat uiteraard ook deze avond gespeeld moet worden. Goed, het deuntje blijft hangen en de band maakt er wel wat van, maar ik voel echt niets voor dit middeleeuwse circus. Het toppunt van kawaii is uiteraard wel zo’n trommelende Yui. Misschien dat de band nog een dergelijk gadget kan uitbrengen? Het zou goed passen bij de (overdreven dure) mokken en sleutelhangers die er nu al liggen. Sis. Anger wordt gebracht door de twee jongste zangeressen in de band en dit was eveneens een van de nummers die me op cd minder aanspraken. Live valt echter het kwartje, want wat zit dit nummer heerlijk in elkaar. Verdraaid stevige death metal met grappige danspasjes die vooral op deze track voor een contrast zorgen dat ik wel kan waarderen.
De eerste tonen van Catch Me If You Can zijn ondertussen al bekend bij de massa als het moment waarop de Kami Band even een staaltje techniciteit komt tonen op podium. Het geeft telkens weer de bevestiging dat we hier echt wel met professionele metalmuzikanten te maken hebben. Na dit toplied gaat Babymetal over naar Megitsune en komt ook nieuwkomer KARATE, net als op FortaRock, aan bod. Net iets te weinig afwisseling als je het mij vraagt, maar in deze zaalshows zijn er wel andere zaken die het optreden fijn maken. Zo merk je wat de bedoeling is van het tussenstukje op KARATE, want dit keer gaat wel een groot deel van de voorste helft mensen in de zaal zitten om recht te veren bij de laatste uitbarsting.
Best wel fijn om te aanschouwen, hoe de fans van de band zelf vorm hebben gegeven aan bepaalde stukken in de nieuwe nummers en de band hier uiterst tevreden over lijkt. Ook de woorden ‘circle pit’ vallen niet in dovemansoren en zelfs vóór de start van Road of Resistance is de massa reeds gesplitst om invulling te geven aan de wall of death aan het begin van de song. Ook al is de zaal reeds verdeeld in twee helften, toch wijken de Japanse meisjes niet van hun programma af en doet Su-Metal haar teken om de zaal in te delen. Het komt wat raar over, maar het past langs de andere kant weer in dat ingecalculeerde perfectionisme dat een band als deze zo sterk maakt. Jammer enkel dat de set na Road of Resistance reeds wordt afgerond met draak nummer twee van de nieuwe cd: The One. Alle energie is plots weg en met wat eentonige gebaren op flauwe Engelse zang sluit de band af.
Het publiek gelooft er duidelijk ook niet in dat de set gedaan is en blijft nog zo’n kwartier staan roepen voor een encore, maar de band komt niet terug. De hitte speelde de meisjes ongetwijfeld parten deze avond, maar ook de volgende avond in Stuttgart kwam er geen vervolg op de set. Eigenlijk is het schandalig dat een band als deze in deze hitte het beste van zichzelf moet geven, maar ook dat het publiek (te veel) betaalt voor een set die nauwelijks langer duurde dan de set op FortaRock. Tel daar nog eens bij dat enkele toppers van de nieuwe plaat (GJ!, Yava!) en enkele grote favorieten (Doki Doki Morning, Ijime, Dame, Zettai en vooral Headbangeeeeerrrrr!!!!!) wegbleven en je hebt een morrende stoet die naar buiten gaat. Ik houd er zeker ook een dubbel gevoel aan over, maar één keer (of nu eens uitzonderlijk twee keer) per jaar mag een concert als dit wel eens. Misschien volgende keer met airco als het in deze zaal is? Het zou in elk geval de kans verhogen op een encore.
Link: