Avantasia in Amsterdam
Melkweg, 10 mei 2013
In 2011 was ik aanwezig bij wat toen het laatste Avantasia-concert zou zijn. Dit optreden herinner ik me nog steeds als een van de mooiste shows die ik heb gezien. Je kunt je voorstellen hoe blij ik dan ook was, toen aangekondigd werd dat Tobias Sammett toch maar niet zou stoppen met Avantasia.
Een minuut of twintig na de eigenlijke aanvangstijd werd het donker in de zaal, en klonk er een filmische orkestband. Nadat de artiesten die Sammett om zich heen verzameld heeft al een tijdje speelden, kwam de beste man zelf dan ook eindelijk het podium op. Al snel komt ook de eerste gast tevoorschijn, en de toon van de avond is gezet.
Na een aantal nummers van The Mistery of Time komt Michael Kiske op. Na met veel applaus onthaald te worden, vertelt hij hoe mooi het is om na zo lang weer in Amsterdam te zijn. Hierna begint hij te zingen, om door Tobias onderbroken te worden: ‘Je bent hier deze keer met een andere band…’ Ook Kiske blijft voor een tijdje op het podium aanwezig, met als meest indrukwekkende song het samen met Sammett gezongen Black Orchid.
Vreemd genoeg is het niet Tobias Sammett die de held van de avond is, maar de volgende gast: Bob Catley. Hoewel deze zanger al enigszins op leeftijd is, is daarvan niets te merken in zijn stem. Zijn prachtige uitvoering van The Story Ain’t Over smaakte naar meer, en gelukkig kregen we dat ook. Met The Great Mistery laat Catley zien dat hij ook de interactie met het publiek nog niet verleerd is, ‘Als jullie mee willen klappen, zorg dan dat je wel het goede ritme hebt?’. Vanaf dit nummer was er ook een grotere rol weggelegd voor de vocalen van Amanda Somerville, zeker een van de pluspunten van de avond.
Na een kleine anderhalf uur ontstond er enige verwarring, toen Farewell gespeeld werd. Veel mensen dachten dat dit het einde van het concert was, maar al snel werd duidelijk dat men nog lang niet van plan was te stoppen, er moest nog anderhalf uur verder gespeeld worden. Ondanks het late begin werd wel voortdurend duidelijk gemaakt dat het concert niet teveel mocht uitlopen, aangezien de helft van het publiek nog een boot moest halen.
In de tweede helft van de show werd vooral ouder werk gespeeld, met de nadruk op The Wicked Symphony. Ook hier kwamen alle gasten nog een keer terug. Als afsluitend nummer werd Dying for an Angel ten gehore gebracht, dat door de gehele zaal meegezongen werd.
Hierna volgden nog een drietal toegiften, waaronder het magistrale Seven Angels. Sammett’s uitleg dat hij niet nog een extra nummer kon spelen omdat de boot zou vertrekken werd beantwoord met een luid ‘Fuck the Boat!’, waarna er nog een laatste toegift gegeven werd, ‘But do me a favor… Don’t fuck the boat, that’s disgusting…’
Al met al een zeer geslaagde avond, met een perfecte mix tussen oud en nieuw werk, afgewisseld met een flinke hoeveelheid humor. De verschillende gasten droegen allen hun steentje bij aan een gevarieerd optreden, elk op hun eigen manier, en ik hoop Avantasia nog vaak met deze samenstelling te mogen zien.
Links: