Anaal Nathrakh in Goes
Podium ’t Beest, 25 september 2010
Als er één band is die me op plaat keer op keer wegblaast is het Anaal Nathrakh wel. Deze Britten brachten in 2009 In the Constellation of the Black Widow op de markt en toen wist ik zeker dat ik de band koste wat het kost eens live aan het werk wilde zien. Dat ze dan een jaar later praktisch bij mij om de hoek spelen, maakt het allemaal nog veel mooier. Man, ze treden amper op en dan spelen ze in Goes… Goes ja, een soort groot dorp in Zeeland.
Als support act kregen de bezoekers om klokslag 21:00 uur een optreden van het Nederlandse DrDoom voor de kiezen. Helaas moest de grindcore van deze heren het doen met een slechtgevulde zaal, maar gelukkig bleek de band daar niks om te geven. Het viertal ging er volledig voor en bracht ons hyperactieve grindcore, strak en uiterst enthousiast gespeeld. De drummer, wiens kit nogal naar de linkerkant van het podium was verschoven door het bakbeest van de hoofdact, was een van de hoofdrolspelers vanavond. Op zijn gemak kanonneerde hij een reeks zeer strakke blastbeats en andere prima uitgevoerde hoogstandjes in het publiek, terwijl de snarenplukkers en de zanger geen moment stilstonden en de chaotische muziek eer aan deden. Eén van de hoogtepunten was het laatste nummer waarbij werkelijk alle remmen losgingen. Prima optreden van een band die meer verdient dan een mannetje of dertig!
Vliegensvlug werd het podium omgebouwd voor de hoofdband van vanavond en rond de klok van tien modderde de intro van In the Constellation of the Black Widow uit de speakers. Anaal Nathrakh betrad het podium met opperhoofden Dave Hunt en Mick Kenny in het midden, en men ging los. De zaal was inmiddels een stuk voller geraakt en hoofden gingen op en neer op het machtige titelnummer. Het geluid was in de beginfase van het optreden nog niet geweldig. Eerlijk is eerlijk, een complexe en intense band als Anaal Nathrakh is ook lastig om live uit de verf te laten komen. Toch, bij het tweede nummer (het razende Bellum Omnium Contra Omnes) was het allemaal al een stuk beter te volgen. Desondanks stond het geluid bikkelhard.
De setlist van de heren bestond uit een goed gebalanceerde dosis van oud en nieuw materiaal met een lichte nadruk op het laatste album. Ratelende krakers als More Of Fire Than Blood en een van mijn persoonlijke favorieten The Lucifer Effect passeerden in hoog tempo de revue. Voor het podium was nog wat ruimte en dus gelegenheid voor Dave Hunt om van het podium te stappen en zijn absurde krijsen vanuit het publiek uit te braken. Het viel overigens op dat zijn cleane passages vanavond erg goed klonken. De beste man brengt het live natuurlijk allemaal wat rauwer dan op plaat, maar dat komt nummers als The Final Absolution natuurlijk alleen maar ten goede.
Nog even een dik compliment voor drummer Steve Powell. Over techniek gesproken… alsof hij naar een saaie film zat te kijken ratelde hij het ene na het andere grind/blacknummer uit zijn drumkit. Gewoonweg formidabel. Uiteraard kwamen er ook nog wat oudjes aan bod. Denk bijvoorbeeld aan Submission is for the Weak (filmpje) en Do Not Speak. Het enorm brute optreden kwam na een klein uurtje aan een eind met het alles verpulverende en vernietigende Pandemonic Hyperblast. Wanneer deze band weer in Nederland speelt is onbekend, maar dat ik er dan weer bij ben, is zeker!
Links: