Op Zware Metalen zijn we doorgaans niet zo van de Noisey “je hebt echt wat gemist als je hier niet bij was” verslaggeving, maar wanneer het een punkavond van Humanimaal betreft, kunnen we haast niet anders. Eigenlijk waren we überhaupt niet van plan om hier een artikel over te schrijven, maar Zware Metalen-fotograaf Koen de Gussem bracht onlangs zijn eigen boek uit en mocht die tijdens Humanimaal V samen met een reeks van zijn prenten etaleren. En dus stuurden we één van onze krabbelaars naar het skatecafé van Ladybird om ongemakkelijk in een hoekje van het Nederlandse punk-epicentrum te staan. Redacteur Pim Kastelein kwam terug met een artikel dat op een luie zondagmiddag geschreven had kunnen worden door Hunter S. Thompson. Lees hier het prutserige gonzoverslag van een pottenkijker die terecht komt in een scene die hem niet nodig heeft.
Voor het schamele bedrag van €25 heb jij ook een boek van Visual Violence. Interesse? Bekijk dan zijn Facebookpagina. Support die scene!
Wanneer twee filosofen je scene in leven moeten houden, is er wellicht iets goed mis, maar in het geval van Humanimaal is dat niet zo. Een gratis lunch bestaat dan wel niet, dankzij een reeks slim aangevraagde subsidies kan er ieder kwartaal een weergaloze punkavond georganiseerd worden in de spoorzone van Tilburg. Het concept, de ontdekking van het dierlijke in de mens, had zo het dubieuze plot van een pornofilm of Satanisch ritueel kunnen zijn, maar op zaterdag 23 februari biedt het het podium aan B. Polar & The Spacefuckers, Raylin en London Bullet. De vijfde editie blijkt een ware verademing voor ieder dier dat regelmatig rond graast in het Nederlandse poptempellandschap. In een skatepark met zangers op de vloer is bij binnenkomst (entree: gratis) de unieke sfeer meteen tastbaar. Hier ben je als bezoeker ontdaan van de ingewikkelde standaardheisa die gemoeid gaat met het bezoeken van een concert.
(London Bullet)
Geen kluisjes waar twee euro in moet, geen verschillende kaartprijzen voor vroege of late vogels, geen Facebookadvertenties die je achtervolgen, geen gescheiden toiletten, geen fouillering, geen strak na te leven tijdschema, geen vierkante zwarte doos als zaal, geen fotobeleid, geen designcomplex dat ieder jaar miljoenen aan subsidie slurpt. Hier is alles puur en ongeremd. Pas wanneer je Plato’s grot uitgelopen bent, walg je van het beknellende concertverleden dat je eerder als normaal beschouwde. In België vervloek je wel eens de armoedige taferelen in grote zalen als Trix in Antwerpen (voorbeeld: “plaspartouts” die pas renderen als je tien keer op een avond naar het toilet gaat, of het ontbreken van een garderobe), maar in deze cultuurfabriek valt alles op z’n plaats. Daarom maakt de kwaliteit van de optredens van vanavond ook geen ene reet uit.
(Raylin)
Dat wil niet zeggen dat er niet deftig gemusiceerd wordt. Aan de foto’s van Visual Violence, die tussen de ombouwpauzes door zijn toonbank verlaat om aan de rand van de pit de rotzooi vast te leggen (de verslaving stopt nooit), is te zien dat Nederland zelden zo punk geweest is als vanavond. Niemand is verbaasd wanneer een zanger, verstrikt in concertgangers, uitgeput over de grond rolt of wanneer een skater met zijn board stoïcijns door de pit loopt om een drankje bij de bar te halen. Happen uit cymbalen, Günthermatjes, old-school oorbellen, gegeleerde hanenkammen, Lonsdalevodden en blubberende bierbuiken vinken één voor één het lijstje met stereotypen af. Tegenstrijdigheden treffen we ook aan. Een dronken malloot probeerde na afloop van een optreden van de boomknuffelaars Wolves In The Throne Room het Burzum-shirt van een mederedacteur aan flarden te scheuren omdat Varg Vikernes een nazi zou zijn. Vanavond zien we punkers rond paraderen in kledij van Mayhem en Burzum, pal naast de roosjas van een trots partijlid van de PvdA. Het kan verkeren.
(Raylin)
Aftrappen doet London Bullet, Belgische schoffiepunk met tinten van post-punk die bekend is met het riool van de Britse hoofdstad. Zanger Emile completeert de Engelse verpersoonlijking met zijn voetbalshirt van Norwich City. Raylin, dat eigenlijk Ritalin had moeten heten, komt van dichterbij en steelt vanavond de show met haar rammelende powerviolence. Preker Roy praat het publiek een slecht geweten aan en is het middelpunt van de rommelige punkpit. Onlangs gemist op Bloodshed Fest vliegt in het skatecafé de vlam in de pan tijdens een afsluitende cover van Negative Approach. Om het concept van human + animal = humanimaal te verwezenlijken, rukt B. Polar & The Spacefuckers aan met een gimmick die niet had mogen bestaan (alleen had deze groep Walen die memo niet ontvangen). De instrumentalisten hebben een gênant Power Ranger-masker over de schedel getrokken, de zanger een van een Alien. De hardcore punk is niet slecht te noemen, maar de vervormde, blikkerige computerstem en limegroene technolasers kunnen echt niet door de beugel. Figuurlijk staan hier buitenaardse wezens op de vloer, ze spreken toch Frans als moerstaal – al is dat natuurlijk praktisch hetzelfde.
(B. Polar & The Spacefuckers)
Te midden deze verademing voel ik me toch niet op mijn plek. Omgeven door dit barrièreloze bestaan, met voor me de skaters die ik door de ramen over ramps zie vliegen en achter me de expositie van Visual Violence, wens ik dat mijn felgroene jas daadwerkelijk een green screen was, zodat ik als vlieg op de muur alles in me op had kunnen nemen. Niet alleen mijn jas, maar ook mijn gezicht ziet groen van jaloezie. In mijn eigen Utrecht, waar de dB’s binnenkort het onderspit zal delven tegen de alsmaar voorts walsende gentrificatie en veryupisering, is er steeds minder ruimte voor de manifestatie van de lokale en daadwerkelijk alternatieve muziekwereld. Na een korte treinrit loop ik door de megalomane hal van het drukste treinstation van Nederland en word ik omgeven door de honderden ravers die zich richting de uitpuilende Jaarbeurs begeven voor Armin van Buuren’s A State Of Trance. Het monotone gebonk achtervolgt me tot in de slaapkamer waar ik dit verslagje uitschrijf, want het verouderde gebouw is slecht geïsoleerd. In dit Utrecht verdwijnen miljoenen in de zakken van malafide aannemers die tramlijnen zouden bouwen en zijn jarenlang braakliggende terreinen ineens goud waard. In Tilburg kan je op loopafstand van het centraal station oog in oog komen te staan met de underground die gratis concerten organiseert, zines drukt en foto-exposities neerzet. Tandenknarsend feliciteer ik de organisatoren met deze uiterst geslaagde editie, aan de lezers van Zware Metalen meld ik één ding: blijf er zo ver mogelijk van weg, Humanimaal heeft geen van ons nodig.
Koen de Gussem (Visual Violence)
Datum en locatie:
23 februari 2019, Ladybird Skatepark/Hall Of Fame, Tilburg
Links: